Για τις αγάπες που ήρθαν και μας τάραξαν

Ἑνός λεπτοῦ σιγή

Ἐσεῖς που βρήκατε τον ἄνθρωπό σας

κι ἔχετε ἕνα χέρι ν σᾶς σφίγγει τρυφερά,

ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε την πίκρα σας,

ἕνα κορμί να ὑπερασπίζει την ἔξαψή σας,

κοκκινίσατε ἄραγε για την τόση εὐτυχία σας,

ἔστω και μία φορά;

Εἴπατε να κρατήσετε ἑνός λεπτοῦ σιγή

για τους ἀπεγνωσμένους; (Ντ. Χριστιανόπουλος)

Εκείνο το ποίημα γράφτηκε για την έλλειψη αγάπης που γεννά απόγνωση. Αυτό το κείμενο, γράφτηκε γι’ αυτές τις αγάπες που ήρθαν χωρίς να ρωτήσουν και χωρίς να εξηγήσουν τι θέλησαν και μας τάραξαν με την ίδια ορμή. Αυτές οι αγάπες που χωρίς να απαιτούν, απαιτούσαν ταυτόχρονα τα πάντα. Αυτές οι αγάπες που δεν έχουν πατρίδα, ούτε μέλλον και ποτέ δεν είχαν κάτι για να πιαστούν. Τις ξέρεις καλά. Πολύ καλά. Τις έμαθες στις μεγάλες στιγμές σιωπής, στις μικρές παύσεις. Είναι άλλωστε έκδηλη η αλήθεια των σιωπών. Γι’ αυτές, λοιπόν, τις αγάπες που είναι ακόμη εδώ, με θράσος και τσαμπουκά μεγάλο, γράφτηκε αυτό το κείμενο.

Αντιθέσεις, ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη για να τις περιγράψει. Ταυτόχρονα, περιγράφει εσένα, περιγράφει εμένα, περιγράφει εμάς. Λες, πως όλα είναι σωστά και όλα στη θέση τους, μέσα σε απαραβίαστες γραμμές. Γραμμές και όρια και τείχη, ψηλά κι απροσπέλαστα. Και μετά, ξεφεύγουν βεβιασμένα χαμηλόφωνα σ’ αγαπώ, πριν κλείσει η γραμμή. Μπαίνεις σε δωμάτια ξενοδοχείων και ζεις νύχτες που πάντα άνηκες σ’ αυτές και πάντα σ’ εκείνες θα γυρνάς. Το ξέρεις, το νιώθεις βαθιά μέσα σου όταν κοιτάζεις ένα κορμί να κοιμάται πλάι σου και ξέρεις ότι διαισθάνεται την προσοχή σου πάνω του.

Αναρωτιέμαι, πώς συνεχίζουμε το επόμενο πρωί μέσα στις γραμμές μας; Ίσως τα καταφέρνουμε γιατί θυμόμαστε πως ο κόσμος γυρίζει επειδή αγαπάμε. Κι ας είμαστε χωρίς πατρίδα. Χωρίς μέλλον. Γεμάτοι αντιθέσεις κι ακόμη εδώ, αντέχοντας τις μικρές σιωπές της μεγάλης αλήθειας. Κάπως έτσι, ίσως και να τελειώνει μια εξομολόγηση, μια κατάθεση ψυχής. Εκείνη που έπειτα ξαναδιαβάζεις και σκέφτεσαι πόσοι, αλήθεια, νιώσαμε κάποια στιγμή της ζωής μας αυτό το συναίσθημα. Την αγάπη άνευ όρων, που αναιρεί και ταυτόχρονα γέννα εγωισμό και κτητικότητα. Πάλι αντιθέσεις! Αλληλοαναιρούμενες κι αλληλοσυμπληρωματικές έννοιες που συνθέτουν τη μεγάλη εικόνα.

Αν η ζωή μας είναι γεμάτη από σταυροδρόμια, εμείς πρέπει να πάρουμε την απόφαση ποιον δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε. Κι αφού πάρουμε τον δρόμο μας, κάποια στιγμή θα μάθουμε ότι στις επιλογές δεν υπάρχει μόνο μαύρο ή άσπρο. Όσοι οι άνθρωποι, τόσοι και οι δρόμοι. Κι αν δεν υπάρχουν, αποφασίζουμε και τους φτιάχνουμε εμείς. Άλλωστε, η απόφαση βαραίνει πάντα αυτόν που την παίρνει, άλλες φορές συνειδητά, άλλες φορές βεβιασμένα, ωστόσο είναι πάντα καλύτερο αυτό το βάρος από την ελαφρότητα εκείνου που δεν αποφασίζει τίποτα. (Ξανά αντιθέσεις!)

Η απόφαση που δεν παίρνουμε, οι γραμμές που κάποια στιγμή τέμνονται, ο εγωισμός του έρωτα που γεννά μια αγάπη άνευ όρων, εγώ που φοβάμαι και ταυτόχρονα γκρεμίζω τοίχους για κάποιον, εσύ που κάνεις το ίδιο και τρέμεις μήπως είναι η πιο λάθος απόφαση. Που δε ζήτησες τίποτα και πήρες τα πάντα, που έδωσες τα πάντα και δεν πήρες τίποτα. Όλα αυτά κι άλλα τόσα, είναι εκείνες οι αντιθέσεις που κάνουν τη ζωή μας μια ατελείωτη, πανέμορφη, γεμάτη πάθος και δίψα για ζωή, πιθανότητα. Με μια φράση, όπως και στον πρόλογο λοιπόν, «αυτές οι αγάπες».