Στον έρωτα δόθηκαν πολλοί ορισμοί ανά τις δεκαετίες και σύμφωνα με την οπτική του κάθε φιλόδοξου αναλυτή. Η προσπάθεια της κατανόησης του συναισθήματος του έρωτα μπορεί να διαφοροποιείται, είτε ως προς τον ορισμό, είτε ως προς την οπτική με την οποία προσπαθούμε να τον εξηγήσουμε. Έτσι, ανά τα χρόνια, προσπαθήσαμε να εκλογικεύσουμε το δυνατό αυτό συναίσθημα μέσα από την επιστήμη, την τέχνη, τα βιώματα και τις προσδοκίες. Κάποια σημεία στο θέμα του έρωτα είναι σαφή κι αδιαπραγμάτευτα: Η δύναμή του, η εκδήλωσή του κι οι κομβικές αποφάσεις που παίρνουμε με γνώμονα τη συναισθηματική φόρτιση που μας προκαλεί.
Προσεγγίζοντας το θέμα του έρωτα ολιστικά, σαφώς και δεν υπάρχει απόλυτη ευτυχία, άνθρωποι αγγελικά πλασμένοι, ουτοπίες που μέσα τους οι ερωτευμένοι απολαμβάνουν τον έρωτα. Ο ίδιος, αδυσώπητος εν γένει, μπορεί να μας ωθήσει σε πράξεις που ποτέ δεν είχαμε σκεφτεί ότι θα μας αντιπροσώπευαν, σε συναισθήματα που μπορεί να μας δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση της θεϊκής παντοδυναμίας και του αφόρητου πόνου, του ανεκπλήρωτου έρωτα που μαραζώνει την ψυχή και το σώμα.
Τα στάδιο του έρωτα και της επιστροφής στην καθημερινότητα συνήθως είναι προβλεπόμενα και με χρονοδιάγραμμα, είτε μηνών, είτε ετών.
Κοιτάζοντας από μακριά τον έρωτα, βλέπουμε ένα μοτίβο αντιθέσεων. Το κοντράστ των συναισθημάτων συντελεί σε αυτή τη μαγεία. Εκστατική ευφορία, ενθουσιασμός, αισιοδοξία, αίσθηση παντοδυναμίας, έρχονται σε αντίθεση με τα συναισθήματα της ζήλιας, της θλίψης, της απογοήτευσης, της εξουθένωσης και των συναισθηματικών διακυμάνσεων. Δεν μπορούμε ν’ αντέξουμε μια ζωή συνεχώς στο «κόκκινο». Ίσως και γι’ αυτό ο έρωτας έχει μια πορεία φθίνουσα ή και, πολλές φορές, μεταλλακτική. Σ’ έναν ιδανικό κόσμο θα μπορούσαμε να ερωτευόμαστε τον άνθρωπό μας, μέσα από τα στάδια της κοινής μας πορείας στον χρόνο. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα αποκτούσε συνειδητότητα ή λογική το συναίσθημα κι οι ψυχικές συνέπειές του.
Στη διαδικασία μετουσίωσης του έρωτα, μένει ισχυρή ανάμνηση και μνήμη- σαφώς όχι πάντα γλυκιά. Σίγουρα μένει ανάμνηση των ακραίων συναισθηματικών μεταβάσεων. Ακραία λύπη, ακραία χαρά, απόγνωση, ευφορία. Άλλωστε όλα αυτά τα συναισθήματα, έχουν απλώς ένα τηλεφώνημα διαφορά. Όσο οι ίδιοι απομακρυνόμαστε από τον ενθουσιασμό και την εκστατική δίνη της αρχής, τότε αρχίζουμε να μπαίνουμε σε μια γλυκιά ρουτίνα της καθημερινότητας, σε μια ρουτίνα με τον σύντροφό μας, σε μια καθημερινότητα ανάμεσα στο «θα σε πάρω όταν τελειώσω», «πάρε γάλα καθώς έρχεσαι» .
Φεύγει από το προσκήνιο το καρδιοχτύπι πάνω από το κινητό, φεύγει ακόμη και το άγχος αν μας βλέπουν όμορφους, όταν τα μαλλιά μας δεν είναι φρεσκολουσμένα. Στη θέση αυτών των συναισθημάτων έρχεται ένα πλέγμα ασφάλειας, βαθιάς αγάπης και κατανόησης. Όταν ξέρεις τον άνθρωπό σου και μπορείς να νιώθεις ασφαλής, σε μια καθημερινότητα δίχως σκαμπανεβάσματα και δράματα. Όταν είναι πλέον σαφές και σίγουρο ότι πάντα θα σου πει καληνύχτα και μετά θα σβήσει το φως. Όταν είμαστε μαζί, στην ηρεμία και στη γαλήνη της κοινής ζωής που φτιάχνουμε και το απολαμβάνουμε.
Το μελόδραμα μοιάζει κάτι μακρινό, κάτι που δε μας αγγίζει πλέον κι όσο κι αν πολλές φορές νοσταλγούμε τον ενθουσιασμό και τη φλόγα των πρώτων ημερών μιας νέας σχέσης, δε θα αλλάζαμε με τίποτα τη γαλήνη της καθημερινότητας. Η σχέση που ωρίμασε, σαν το παλιό καλό κρασί, του οποίου την αξία και την ποιότητα αντιλαμβανόμαστε μέσω της όσφρησης, της γεύσης και της όρασης. Σε στιγμές εσωτερικού αναστοχασμού, για δικαίωση του ταξιδιού κι όχι μόνο της Ιθάκης.
Συντάκτης: Ιώ Μιχαήλ
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
