Να ισορροπείς ανάμεσα στα όμορφα και στα άσχημα

Σου έχει τύχει ποτέ να νιώθεις σαν να ‘χεις ξεμείνει σε έναν βάλτο στη μέση μιας ξεχασμένης ερήμου, που δεν ξέρεις ούτε καν τ’ όνομά της; Να θέλεις να τρέξεις, μα τα πόδια σου να είναι κολλημένα στη γη σαν εφιάλτης που δεν ξυπνάει; Όλοι μας έχουμε αισθανθεί, κάποια στιγμή στη ζωή μας, τον κόσμο μας να κλονίζεται, να συνθλίβεται και να μαυρίζει. Χωρίς προειδοποίηση. Βίαια και χωρίς έλεος.

Ξέρεις ποιο είναι, όμως, το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί τώρα; Όταν μέσα στα χρόνια ξεχάσεις και παραλείψεις πως η φυσική κατάσταση κι ο προορισμός μιας ύπαρξης ήταν και θα είναι η ευτυχία της. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να είναι καλά, να νιώθει μέσα του τουλάχιστον εντάξει και να περνάει τις στιγμές του όσο το δυνατό καλύτερα. Κι αυτό κάποτε δεν είναι εύκολο. Οι περιστάσεις δε σου κάνουν πάντα το χατίρι. Οι συγκυρίες συχνά δε συγκινούνται.

Η ζωή εκεί έξω σίγουρα δεν είναι και το πιο όμορφο μέρος να μεγαλώσει κάνεις. Τι ειρωνικό ακούγεται τώρα αυτό μπροστά στο «η ζωή είναι μικρή για να ‘ναι θλιβερή, μωρό μου». Εγώ θα σου πω ότι, πράγματι, ισχύουν εξίσου και τα δύο. Υπάρχουν κι οι δύο όψεις. Όπως η νύχτα υπάρχει σε μια μέρα.

Κι αυτό που θα κληθείς να μάθεις σε όλη τη ζωή σου είναι να εκπαιδευτείς στο να ακροβατείς ανάμεσα στους δύο αυτούς κόσμους σου. Να καταφέρεις να τα φέρνεις βόλτα παντός καιρού. Είτε έχει φουρτούνα είτε πετύχεις καλοκαιριά. Να ελίσσεσαι. Να ακροβατείς. Να επιζείς.

Θα μάθεις με τον καιρό να αρκείσαι στις στιγμές εκείνες που κρατούν τόσο όσο να πάρεις μια ανάσα χαράς, ένα χαμόγελο ελπίδας, μια ματιά αγάπης, ένα βλέμμα συμπαράστασης που να ψιθυρίζει «είμαι εδώ για σένα, ό,τι κι αν συμβεί».

Αυτές οι στιγμές είναι που θα σε σώζουν πάντα κι αυτές πρέπει να κυνηγάς. Αυτές θα σε βάζουν πάντα στο παιχνίδι, θα σε ντοπάρουν και θα σου θυμίζουν τον δρόμο όταν έχεις χαθεί∙ θα το πάθεις αυτό πολλές φορές, να είσαι έτοιμος.

Και νιώθεις να περνούν οι μέρες ακροβατώντας ανάμεσα στο καλό και στο κακό, σε μια άσχημη περίοδο, μια όμορφη μέρα, έναν καλό λόγο, μια αρνητική είδηση, ένα χαρμόσυνο νέο, μια αναποδιά και μια αναπάντεχη έκπληξη, ακροβατώντας ανάμεσα στη ζωή και στα ατίθασα κύματά της.

Μα τι νόμισες πως είναι εξάλλου η ζωή, φίλε; Αν σου έλεγα πως θα σου έρθουν όλα όμορφα, στρωμένα στα πόδια σου, θα ακουγόμουν υπερβολικά αισιόδοξη –ουτοπική ίσως– κι αν σε έπειθα πως είναι δύσκολη και πολλές φορές πονάει θα με έβρισκες αρνητική κι απαισιόδοξη, έτσι δεν είναι;

Η ζωή σου δίνεται από θαύμα κι όταν γίνεται η παραγγελία έχει απ’ όλα μέσα. Στο υπόσχομαι και μη βιαστείς να με διαψεύσεις. Πάρ’ τη σου λένε και κάνε κουμάντο, χωρίς οδηγίες χρήσης, υποδείξεις ή διασαφηνίσεις. Ορίστε, πάρε! Εσύ ο κάτοχος,  εσύ κι ο αφέντης της. Είναι ολόδική σου. Δική σου κι η ευθύνη της έκβασής της.

Αν έμαθα, λοιπόν, κάτι είναι να μην εγκαταλείπω ποτέ τις προσπάθειες ώστε να συλλέξω όσες πιο καλές μέρες μπορώ. Να αποτυπώσω στη μνήμη μου όσες παραπάνω όμορφες στιγμές, ζεστά χαμόγελα, τραγελαφικές περιπέτειες να διηγούμαι σε γνωστούς κι άγνωστους της ζωής μου και να γελάω με θράσος στα μούτρα του σοβαρού προσώπου της ζωής. Να τις βάλω στο καλαθάκι μου και να πειστώ πως αυτή είναι η ζωή μου. Καμία άλλη. Και καλά θα κάνεις να κάνεις κι εσύ το ίδιο.

Να δίψας για ευτυχισμένες στιγμές, μην προσδοκάς την ευτυχισμένη ζωή να σου συμβεί. Το πιο πιθανόν είναι πως θα σε πάρουν τα χρόνια περιμένοντας να χάσεις το τρένο. Το κουτί με τις άσχημες μέρες πέτα το στο καλάθι με τα άχρηστα κάθε που βαραίνει το χέρι σου. Να απαλλάσσεσαι από αυτό Δεν το χρειάζεσαι. Ας πάει στο καλό. Να το ευχαριστείς για ό,τι σε δίδαξε και να το αποχαιρετάς με ευγνωμοσύνη.

Σκιαγραφώντας σε μια νύχτα τη ζωή μου, χαμένη στις καταδύσεις της σκέψης μου, στα κάτεργα του νου και στα έγκατα της ψυχής μου, κατέληξα να ακροβατώ ανάμεσα σε δύο κόσμους. Στις δυο μου όχθες. Αυτόν που όλα βαίνουν καλώς, οι άνθρωποι δε φοράνε μάσκες, η υγεία των αγαπημένων μου πρόσωπων βρίσκεται σε άρτια κατάσταση, η ζωή κυλά ομαλά. Εκεί όπου κάθε μέρα έχει ήλιο κι είναι γιορτή, εκεί που η θετική σκέψη χτυπάει κόκκινο κι είναι η μόνη επιλογή άλλωστε. Ακροβατώντας ανάμεσα στις μέρες εκείνες που τα χαμόγελα δίνουν και παίρνουν, οι υποσχέσεις κρατάνε για πάντα κι η αγάπη κάνει τα γιατρικά της. Εκεί που σχεδόν προσεγγίζεις δειλά την ευτυχία.

Κι ανάμεσα στην άλλη όψη της, την πιο σκληρή, εκεί όπου ξεσπά συνεχώς μπόρα. Εκεί που ένα πελώριο μαύρο σύννεφο σκεπάζει αυθαίρετα το ουράνιο τόξο, που μόλις πρόλαβε και βγήκε στην ψυχή μου. Εκεί που αγωνιώ κι ανησυχώ. Τρομάζω και φοβάμαι. Εκεί που κλαίω γιατί κάποιος μου λείπει. Γιατί κάποιον άλλον έχασα. Εκεί που επικαλούμαι τον άγγελο που έχω στον ουρανό και τον ίδιο το Θεό μαζί. Εκεί που μετρώ αντοχές. Εκεί που αμφιταλαντεύομαι, λυγίζω μα κρατιέμαι. Εκεί που επιζώ.

Εκεί ακριβώς ακροβατώ κι επιβιώνω!