Πόσες ήταν οι φορές που έπιασες τον εαυτό σου να δαμάζεις τη σκέψη σου, εκεί που έκανε περίτεχνα ακροβατικά πάνω σε μια λεπτή κλωστή. Αυτή που διαχωρίζει την πραγματικότητα από μια πιο επιθυμητή κατάσταση. Είναι αλήθεια πως με το μυαλό σου μπορείς να φτιάξεις ό,τι εικόνα θες –ό,τι και να τρέχει γύρω σου– και να ενσαρκωθείς. Να μπεις στο πετσί, που λέμε. Και ξέρεις πως το ονομάζω όλο αυτό; Εθελοτυφλία.
Ρε παιδί μου, τα πράγματα είναι άσχημα; Φτιάχνεις μια άλλη εκδοχή και κάνεις τον Κινέζο. Είναι μια τακτική που εφευρίσκει το ανθρώπινο μυαλό όταν ζορίζεται. Θα σου κρατήσει από μερικές ώρες μέχρι μερικές μέρες, έστω μήνες, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Πόσο να τραβήξει αυτό το θέατρο του παραλόγου. Πόσες μάσκες να φορέσεις κι εσύ. Πόσο καρναβάλι πια. Μπούχτισες. Ποιο το νόημα να ξεγελάσεις ακόμα κι όλο τον κόσμο όταν δεν μπορείς να παραμυθιάσεις πρώτα εσένα. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αντιμετωπίσεις αυτό που σου συμβαίνει. Ό,τι κι αν είναι αυτό. Μη μασάς.
Ξέρω, θα μου πεις, μεγάλωσες με εκφράσεις που σε πολυβολούσαν να σκέφτεσαι θετικά, να ’σαι αισιόδοξος και να δεις που όλα θα πάνε καλά. Η αλήθεια, κόσμε μου, είναι πως δε θα πάνε όλα καλά. Πως δεν είναι πάντα όλα εντάξει. Κι είναι αυτό εντάξει. Και ξέρεις γιατί είναι εντάξει; Γιατί έτσι φτιάχνεις εαυτό. Γιατί δυναμώνεις. Γιατί χάνεις τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου για να σταθείς πια πίσω σ’ αυτά με ισχυρές αντιστάσεις κι όχι αστεία. Γι’ αυτό. Κι ίσως τελικά αυτή η σπαστική έκφραση της μόδας που λέει πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται, να παίζει. Όσο και να το βρίζεις αυτό το ρητό που πήγε και έγινε και τραγούδι για να το ακούς πιο συχνά, να τρελαίνεσαι και ν’ απορείς.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη θετικότητα. Κανένα λάθος με την αισιοδοξία, ειλικρινά. Τσαντίζομαι να πετάς, όμως, στα σύννεφα όταν η πραγματικότητα απαιτεί από εσένα να λάβεις δράση. Να σκέφτεσαι θετικά, αλλά να ‘σαι και ρεαλιστής. Ρεαλιστικά θετικός, δηλαδή. Να βλέπεις μπροστά σου. Να αντιλαμβάνεσαι το χάλι σου και να πασχίζεις να το διορθώσεις. Να μην εθελοτυφλείς. Να μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Να μην αιωρείσαι σε μια πλάνη γιατί εσκεμμένα αποφεύγεις να έρθεις κατά πρόσωπο με την αλήθεια που, έχεις δίκαιο, πονάει.
Να μη βρίσκεσαι συνέχεια σε άρνηση όταν σε βρίσκουν δύσκολα. Και για όλες εκείνες τις φορές που γελάς ενώ θέλεις να κλάψεις γιατί προσποιείσαι; Δεν πρόκειται να σε βραβεύσει κανείς. Δε σου το έχουν πει;
Να ‘σαι αισιόδοξος. Να αποδέχεσαι, όμως, την όποια κατάσταση. Να την χωνέψεις. Πέρασε καιρός για να λέμε τα ίδια. Τα πράγματα είναι έτσι. Δεν είναι αλλιώς. Θα μπορούσαν να είναι. Δεν είναι παρ’ όλα αυτά, με όποιο κόστος. Είναι όμως εντάξει. Πάρε μια βαθιά ανάσα και πάμε για τα παρακάτω. Να ‘σαι αισιόδοξος. Η ζωή δεν είναι σαπουνόφουσκα. Το ξέρεις, μην κάνεις όμως μούτρα τώρα. Παίξε με τους όρους της. Πού πήγε εκείνος ο τσαμπουκάς σου;
Υπάρχει, λοιπόν, μια λεπτή κλωστή που διαχωρίζει την αισιοδοξία απ’ το παραμύθιασμα. Το «σκέφτομαι θετικά» απ’ το «εθελοτυφλώ». Φρόντισε να βρεις τις ισορροπίες σου. Να αράξεις κάπου ανάμεσα. Να κατασταλάξεις με μια φράση που θα σε εξυπηρετεί, θα σου δίνει κίνητρο και πίστη χωρίς να σε φλομώνει, όμως, στα ψέματα. Τι λες για μια φράση που πάει κάπως έτσι: «Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Είμαι ο στοργικός χειριστής του νου μου». Είναι μια θετική σκέψη που σε γεμίζει ελπίδα γι’ αυτά που έρχονται όταν ξεμπερδέψεις με τα άσχημα του παρόντος. Κάνουν τα άσχημα να ξεθωριάζουν για λίγο στο φόντο. Σύμφωνοι; Φτιάξε τώρα τη δική σου. Κομμένη και ραμμένη στα μέτρα σου. Αυτή που θα λες στον εαυτό σου κάθε πρωί που ξυπνά με έναν σκοπό και κάθε νύχτα που τον κοιμίζεις με ένα όνειρο. Τουλάχιστον έτσι θα ‘πρεπε να ‘ναι.
Να ‘σαι θετικός. Να βλέπεις μπροστά. Να λαχταράς το κάθε όμορφο αύριο όταν το σήμερα παίρνει μια γκρι όψη που σε θλίβει. Δεν είναι για σένα τα μοιρολόγια. Να αφήνεις στη ζωή σου χώρο για θαύματα. Να μην ενδίδεις ποτέ σε αυτά που σου τύχανε. Να έχεις, όμως, πάντα μια επαφή με την πραγματικότητα. Γιατί εκεί είναι που κρύβονται κι όλες οι λύσεις. Στην αλήθεια.
Η εθελοτυφλία κι η μυθοπλασία είναι μόνο για τους δειλούς. Να ‘σαι αισιόδοξος, ωφελεί σε κάτι να ‘σαι οτιδήποτε άλλο;
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη