Ο μικρός μας αδερφός έγινε ο προστάτης μας

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τις φορές που μου λασκάριζε καμιά βίδα και δεν άντεχα άλλο, σε εκείνο ακριβώς το σημείο ερχόσουν εσύ. Με ανεχόσουν και με αγαπούσες όσο ξεχνούσα να το κάνω εγώ για μένα -κι αυτό συνέβαινε συχνά. Το «γιατί» ακόμα να το συλλάβω. Μια ανιδιοτελής αγάπη που γεννήθηκε την ίδια ακριβώς μέρα της ξεκαρδιστικής κι αναντικατάστατης ύπαρξής σου.

Ξέρεις, άραγε, πόσες πολλές φορές σκέφτηκα να εγκαταλείψω τα πάντα κι εσύ με μια αστεία ατάκα σου, καταβάλλοντας μηδενική προσπάθεια κι όντας απλά ο εαυτός σου, μου έκανες ηλεκτροσόκ επαναφέροντάς με σε έναν κόσμο που ακόμα κρύβει ελπίδα. Πού να ξέρεις. Ούτε εγώ δεν κάθισα να μετρήσω.

Γελάω και κρυφά το απολαμβάνω όταν κάθε φορά που με πλησιάζει αρσενικό, εσύ νομίζεις πως είναι κανένα αρπακτικό. Ανοίγεις τότε τις φτερούγες σου να με προστατέψεις μπας κι αποφύγεις να με πληγώσει ο κόσμος. Ανέφικτο. Είμαι η μεγαλύτερη, μα πολλές φορές νιώθω ότι έχεις περισσότερο μυαλό στο κεφαλάκι σου.

Κοροϊδεύεις τις γκάφες μου κι ας μου έμαθες μερικές. Με πειράζεις, σε πειράζω και πειράζουμε μαζί τον κόσμο. Έτσι κάνουμε τη ζωή μας να περνάει πιο ευχάριστα γιατί πήγε και σοβάρεψε τελευταία και δεν ταιριάζει στο δικό μας ύφος, λες. Και να σου πω κάτι, το παράκανε κι αυτή. Ας της κάνουμε λίγο πλάκα. Ας κάνουμε σε όλους. Ας γελάσουμε δυνατά  να σώσουμε όση ψυχή μας έχει απομείνει.

Ξέρεις με ποιο παράπονο κοιμάμαι και με πόσα νεύρα σηκώνομαι, αλλά αυτό δε στάθηκε ποτέ ο λόγος να πάψεις να φωτίζεις τα σκοτάδια μου απ’ τη στιγμή που θα ξυπνήσω. Να με κάνεις με το δικό σου μοναδικό τρόπο να χαμογελάω, να μην ξεχνάω ποια είμαι και να συνεχίζω από εκεί που άφησα τον αγώνα. Κι ας κουράστηκα. Κι ας κουραστήκαμε όλοι. Κανένας αγώνας δεν έφερε νίκη χωρίς κόπο.

Κάποτε το παίζεις σκληρός κι απόμακρος. Λες κι ό,τι νιώθω είναι απλά καπρίτσιο ή εγωισμός και καμώματα. Δε θα διστάσεις να με ονομάσεις drama queen και δεν είσαι ο μόνος. Ίσως και να σου βρίσκω δίκιο. Έλα, όμως, που θα είσαι ο μόνος που θα βάλει τα δυνατά του να απαλύνει το δράμα μου, μικρό ή μεγάλο, χειροπιαστό ή αποκύημα της φαντασίας μου. Οι υπερβολές μου  μετριάζονται στη λογική σου.

Δε θα ξεχάσω τις ζόρικες νύχτες που ήσουν εκεί. Έστω πίσω από μια ψυχρή οθόνη, ήσουν εκεί. Με μια αγάπη που με ηρέμησε να έρθουν τα παρακάτω. Κι ας ήρθαν κι άλλες δυσκολίες. Πάλι εδώ σε βρήκαν. Βλέπεις το να σ’ αγαπούν και να πιστεύουν σε σένα ακόμα κι όταν πολεμάς με θεούς και δαίμονες είναι αυτό που σου δίνει δύναμη, κουράγιο κι ελπίδα. Είναι ίσως και θεραπευτικό. Η αγάπη θεραπεύει. Δεν είναι ψέμα.

Τ’ αδέρφια σου είναι οι άνθρωποι που πιστεύουν στις δυνατότητές σου όταν ο υπόλοιπος κόσμος απλά θα σου πετάξει ένα τυπικό «είμαι εδώ για σένα» και μετά θα γυρίσει πίσω στη ζωή του. Γίνονται συχνά η παρηγοριά, ο ώμος για να κλάψεις, η αγκαλιά για να ανακουφιστείς και το πείραγμά σου όταν το έχεις παρατραβήξει με τις ευαισθησίες σου.

Σε ξέρουν. Ξέρουν και πόσα αξίζεις. Πόσα τολμάς και πόσα αναμετριέσαι κάθε νύχτα. Κι εσύ ήσουν εκεί για μένα σε όλη τη διαδρομή. Από εκείνη την αρχή μέχρι το τέλος που κανείς δεν ξέρει ποιο θα είναι. Βλέπεις, η αρχή παραμένει γνωστή και το τέλος άγνωστο, αβέβαιο, χλωμό ή λαμπρό. Κι αυτό κάνει τα πόδια μας να τρέμουν. Μα είναι το ίδιο που τα κάνει να τρέχουν. Μπορείς να διαλέξεις με ποιους θα είσαι, να αντέξετε παρέα. Κι εσύ θα είσαι σίγουρα εκεί. Κι εγώ σου υπόσχομαι θα είμαι ακριβώς εδώ.

Εκείνες τις στιγμές που έχανα συχνά τον κόσμο κάτω απ’ τα πόδια μου ή που ερχόταν το ταβάνι και με έβρισκε κατακέφαλα στα καλά καθούμενα γινόσουν ήρωας, ο υπερήρωάς μου, θυμίζοντάς μου τους άθλους μου. Θυμίζοντάς μου πόσα όμορφα μας περιμένουν παρέα από αύριο -κι ας μας ρήμαξε το σήμερα.

Κι όταν ακόμα θέλω να κρυφτώ από όλο τον κόσμο, εσένα σε θέλω φρουρό μου, συνοδοιπόρο, συνεργό στις γκάφες. Κι όταν ακόμα όλος ο κόσμος με βαραίνει, κι όταν ακόμα δε θέλω να ξέρω τ’ όνομά του, εσύ θα παραμένεις όλος ο κόσμος μου.