Οι φίλοι δε σου κοπανάνε «στα ‘λεγα εγώ»

Πόσο μοναδικοί για μας είναι οι φίλοι που μας αφήνουν να κάνουμε συχνά του κεφαλιού μας, να τρώμε τα μούτρα μας. Κι ας πέφτουμε μετά στα πατώματα. Να νιώθουμε έντονα. Όλες τις αποχρώσεις της ζωής, του έρωτα, του πόνου. Να ρισκάρουμε και να δοκιμάζουμε μέχρι που να καταργούνται τα όριά μας. Γιατί ούτε οι ίδιοι δεν τα ξέρουμε. Με απλά λόγια, μας αφήνουν να ζούμε. Γιατί τίποτα δε συμβαίνει αν δεν επιλέξεις να κάνεις έστω μερικά βήματα έξω απ’ τη ζώνη ασφαλείας σου.

Αγαπάμε αυτούς τους φίλους που θα μας παρακινήσουν να κυνηγήσουμε το υποτιθέμενο άπιαστο, να τολμήσουμε. Να βγούμε έξω απ’ το πλαίσιο και τις γραμμές που μας έκτισαν οι άλλοι ή ο εαυτός μας. Κι ας είναι λάθος. Κι ας είναι επικίνδυνο ή επώδυνο. Να ερωτευτούμε το περιβόητο λάθος άτομο. Να κάνουμε λάθος πάνω στο λάθος. Να του κάνουμε μια ωραιότατη κατάθεση ψυχής. Αυτή που αρμόζει στα σωθικά μας γιατί καίνε και θέλουν να εκφραστούν επιτέλους. Να λυτρωθούν κάπως μέσα στα λόγια. Να την πατήσουμε. Να πέσουμε έξω. Να εκτεθούμε. Σου είπανε μήπως εσένα πως έχουμε άλλη ζωή εκτός από τούτην εδώ να ζήσουμε;

Υπάρχουν εκείνα τα άτομα που συντονίζονται συχνά με τον αυθορμητισμό σου. Που εκπέμπετε σε μια κοινή παρορμητική συχνότητα και τα βρίσκετε να κάνετε ελιγμούς παρέα με την όμορφη τρέλα της ζωής. Θα σε καταλάβουν αμέσως όταν βάλεις στόχο την επόμενη πρόκληση, όταν δε θέλεις να συμβιβαστείς με τα μέτρια. Όταν θέλεις να ξεφύγεις, να ανοίξεις νέους ορίζοντες και μαζί τα φτερά σου και μερικές πόρτες. Όταν έχεις ανάγκη να δημιουργήσεις νέα δεδομένα γιατί είναι χειμώνας και χρειάζεσαι λίγο φως στα σκοτάδια σου. Δε θα σου πουν τίποτα για σωστό συγχρονισμό ή να κρατήσεις μια πισινή από επιφυλακτικότητα, τάχα. Ούτε καν. Θα σου πούνε να το ζήσεις ως εκεί που αντέχεις. Γι’ αυτό τους αγαπάς. Γιατί τέτοιοι άνθρωποι είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται η ζωή και τα ζόρια της. Τρέλα.

Τους εκτιμάμε ιδιαίτερα γιατί κουβαλάνε μια δόση απ’ την τρέλα μας. Θα είναι εκεί όταν τελικά, όντως, φάμε τα μούτρα μας, αλλά δε θα μας το χτυπήσουν ποτέ. Η αγκαλιά τους θα είναι εκεί, η υποστήριξή τους επίσης, μα ποτέ η οποιαδήποτε κριτική. Τη θέση της κριτικής παίρνουν ενθαρρυντικές εκφράσεις του τύπου «Δεν πειράζει, φιλαράκι, τώρα μπορείς να πεις ότι το έζησες κι αυτό κι έμαθες. Πάμε για νέες περιπέτειες! Εγώ θα είμαι ακόμη εδώ. Ακριβώς εδώ που στέκομαι και τώρα».

Κι, αλήθεια, πόσο αναγκαίο είναι να το ακούμε αυτό κάτι τέτοιες αδύναμες στιγμές που ούτε εμείς οι ίδιοι κατανοούμε τι πήγαμε και κάναμε στους εαυτούς μας από υπερβολική επιθυμία να ζήσουμε τον έρωτα. Από δίψα να ανακαλύψουμε και κάτι καινούργιο. Από φιλοδοξία να κατακτήσουμε τον κόσμο εδώ και τώρα.

Νιώθουμε τυχεροί που τέτοια όμορφα πλάσματα βρέθηκαν στο διάβα μας κι έγιναν κάποια στιγμή φίλοι μας. Ξέρεις κι εσύ ότι χωρίς αυτούς θα τολμούσες λιγότερο, θα κλεινόσουν συχνά στο καβούκι σου και θα φλέρταρες με μέτρο κι ενδοιασμούς. Τι να την κάνεις μια τέτοια ζωή; Η ζωή συμβαίνει μόνο μία φορά κι είναι εκεί έξω ολόδικιά σου. Κάνε πράγματα να την τρελάνεις. Δεν έχει μόνο αυτή το προνόμιο. Δε σε διαλέγει. Εσύ τη διαλέγεις. Δεν τα φέρνει όπως θέλει αυτή κι άσε τους να λένε. Μπορεί να κάνει μερικές σημαντικές μανούβρες, αλλά εσύ μπορείς να της βάλεις γυαλιά ανά πάσα στιγμή. Σε παροτρύνω να το κάνεις με την αμέσως επόμενη ευκαιρία. Μη χάνεις τις στιγμές σου.

Κι αν κάτι δε σου βγει, στο φινάλε, έχεις αυτούς τους φίλους που είναι η ίδια η ζωή προσωποποιημένη για να σου βάλουν ξανά την τόλμη στη θέση της. Να σε ενθουσιάσουν με την ανεξάντλητη ενέργεια που έχουν για το καθετί μικρό και τους θαυμάζεις. Θα σου θυμίσουν πως η ζωή δεν ήρθε σε κανέναν με οδηγίες χρήσης και πως αν δεν επιτρέψεις στον εαυτό σου να ζήσει έντονα, να ξεπεράσει τα κολλήματά του, να φτάσει στα άκρα, τότε δεν έχεις το δικαίωμα να πεις πως έζησες με πάθος και τρέλα. Μην το χάσεις αυτό, σε παρακαλώ! Είναι το καλύτερό της κομμάτι.

Κι αλήθεια γιατί να διαλέξεις κάτι άλλο εκτός από αυτό; Για να μην πληγωθείς ή να πληγώσεις; Χαζομάρες. Η ζωή πληγώνει έτσι κι αλλιώς. Τόλμησε να ρισκάρεις μια φορά στη ζωή σου. Κι αν κάτι πάει λάθος, η αγκαλιά των πιο τρελών σου φίλων θα φέρει το ουράνιο τόξο στις καταιγίδες που πάμε και φτιάχνουμε για να πούμε, έτσι, πως ζήσαμε. Και πολύ καλά κάνουμε.

Ας μάθουμε επιτέλους να παίζουμε στην καταιγίδα. Ίσως χωρίς καμία μπόρα οι μέρες του φωτός να μην έρθουν ποτέ. Ίσως αν δεν κάνουμε ποτέ μια κίνηση ματ να μη φτάσουμε εκεί που είμαστε προορισμένοι να πάμε. Ας ζήσουμε λιγάκι περισσότερο, με όλη την καρδιά μας κι ας φοβηθούμε λιγότερο, με μισή καρδιά.

Αφιερωμένο στους φίλους που δε μας χτύπησαν πότε τα λάθη μας και μας βγάζουν τον πιο αληθινό κι αυθόρμητο εαυτό μας. Έξω από κάθε είδους καλούπια. Σας αγαπάμε!