Οι φίλοι θα το μάθουν στον καφέ, οι κολλητοί την ώρα που συμβαίνει

Υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στους φίλους κι αυτούς που αποκαλούμε αβίαστα κολλητούς μας. Αυτούς που δεν αποχωριζόμαστε, εκείνους που δεν ξεκολλάνε από πάνω μας, όχι από ανάγκη, αλλά από εκούσια επιλογή. Επειδή απλά και μόνο γουστάρουν. Έχουν κολλήσει στο μυαλό, στην καρδιά μας και σε κάθε γωνιά του πολυδιάστατου εγώ μας. Είναι κομμάτι μας. Αναπόσπαστο. Καθημερινό αλλά κι ουσιώδες κι όχι μονάχα για τα μάτια του κόσμου.

Κολλητοί μας είναι αυτοί που κατέχουν μια εκλεκτή, βασιλική θέση στη ζωή μας. Περίοπτη ίσως, γιατί πρωταγωνιστούν παντού. Επιθυμούν να εμπλέκονται σε αυτήν με κάθε τρόπο και σε κάθε της ευκαιρία. Είναι εκεί όταν θα πλαντάξεις στο κλάμα, όταν θα πεθάνεις στα γέλια, όταν θα θελήσεις να ανοίξει η γη να σε καταπιεί. Είναι αυτοί που δε θα σε αφήσουν να ξεγλιστρήσεις γιατί θα τους κοστίσει. Γιατί η παρουσία τους στη ζωή σου είναι κάτι σαν τον ήλιο το καλοκαίρι ή τα λουλούδια την άνοιξη, απαραίτητη, σημαντική και δεδομένη.

Είναι τα άτομα που θα μάθουν πρώτοι τα ευχάριστα που σου φύλαξε η ζωή για το τέλος. Όταν η τελευταία θελήσει να σου χαρίσει ένα δώρο σαν μάννα εξ ουρανού μέσα στην μονοτονία μιας πολυτάραχης ρουτίνας που –κακά τα ψέματα– σε κούρασε. Σπεύδεις να μοιραστείς μαζί τους τη χαρά σου. Ξέρεις ότι θα χαρούν και θα σου τη διπλασιάσουν ή μάλλον καλύτερα θα σου την πολλαπλασιάσουν. Γιατί σε κάτι τέτοιες σχέσεις δε χωράνε αριθμοί ή όρια.

Κολλητός είναι αυτός που θα σε βρει να σέρνεσαι στα πατώματα και θα σε βάλει με το ζόρι να πλυθείς, να ντυθείς, να φτιάξεις κέφι απ’ το πουθενά. Θα σου θυμίσει μερικά όνειρα. Θα σου αναζωπυρώσει λίγη φιλοδοξία που πήγε κι έγινε στάχτες σε μια μόνο στιγμή απελπισίας. Θα σου φωνάξει πέντε φορές το όνομά σου, με ένα σοβαροφανές ύφος, μπας και θυμηθείς ποιος είσαι και συνέλθεις επιτέλους. Ξέρει τα κουμπιά σου. Ξέρει να σε χειρίζεται καλύτερα κι απ’ το δικό σου εγχειρίδιο όταν το έχεις χάσει. Και το χάνεις συχνά, φαίνεται.

Οι απλοί φίλοι θα σε θυμηθούν να πάτε για έναν καφέ ή για ένα ποτό, μια φορά στο τόσο, όταν ξεκλέψουν λίγο χρόνο και για σένα. Σ’ αγαπάνε, δε λέω. Είναι, όμως, απασχολημένοι με τους εαυτούς τους, πράγμα που δεν επιλέγουν πάντα οι ίδιοι, τ’ ομολογώ. Με τους φίλους θα βγείτε να πείτε τα νέα σας γιατί προφανώς και θα στοιβάχτηκαν πολλά απ’ την τελευταία φορά που ειδωθήκατε. Μη σου πω ότι άλλαξε μέχρι κι η εποχή, τα κιλά σας ή ακόμα κι οι σύντροφοί σας. Με τους κολλητούς συχνά τα νέα περιορίζονται στο τι έγινε κατά τη διάρκεια της νύχτας. Αντιλαμβάνεσαι τη διαφορά. Δε χρειάζεται να πω περισσότερα.

Με τους απλούς φίλους θα σπάτε το κεφάλι σας να θυμηθείτε αν τους είπατε για εκείνο το γεγονός που σας πήρε τα μυαλά και μέρες πετούσατε στα ουράνια ή εκείνα τα λόγια που σας έκαναν να κλαίτε κρεβατωμένοι ώρες κι αυτοί δεν είχαν ιδέα. Γιατί πολύ απλά, μοιράζεστε μαζί τους τα απολύτως βασικά και στοιχειώδη. Γιατί μέχρι εκεί σας επέτρεψαν να ξανοιχτείτε. Επειδή έτσι. Αυτά τα πράγματα δεν τα διαλέγεις, σε διαλέγουν. Κολλητοί είναι αυτοί που σε ξέρουν καλύτερα κι απ’ την παλάμη τους.

Οι κολλητοί μας θα σηκώσουν το ακουστικό ακόμα κι αν η ώρα είναι τρεις το χάραμα, προκειμένου να βεβαιωθούν ότι είμαστε εντάξει κι εκείνο το πρόβλημα που μας απασχολεί, στην παρούσα φάση, βρίσκεται υπό έλεγχο. Αν η κατάσταση έχει ξεφύγει θα σηκωθούν σαν τρελοί, θα βάλουν ρούχα και θα έρθουν με μια τούρτα παγωτό στο χέρι να την καταβροχθίσετε παρέα. Να βρικολακιάσετε μέχρι η νέα μέρα να ξαναφέρει λίγη ελπίδα. Θα σε συμβουλέψουν με αγάπη, ίσως παραστήσουν και τους ειδήμονες για να σου προσφέρουν λίγη σιγουριά και να φέρουν το χαμόγελό σου πίσω στη θέση του. Αυτοί είναι οι κολλητοί σου. Μη γελιέσαι. Όλοι οι υπόλοιποι είναι απλά παρέα, φίλοι. Ακόμα και γνωστούς θα τολμούσα να τους ονοματίσω.

Είσαι σημαντικός γι’ αυτούς, δεν είσαι όμως πιο σημαντικός απ’ τους ίδιους. Εκεί εντοπίζεται κι η διαφορά. Είναι αυτό που λέμε όταν για κάποιους είσαι ολόκληρος ο κόσμος, πώς να αρκεστείς μετά με τα λίγα, πώς να μην κάνεις διαχωρισμούς ή διακρίσεις. Είναι κι αυτοί φίλοι και τους αγαπάς, θα τους πεις όμως εκείνο το παράπονο που σε κρατάει ξάγρυπνο στις πέντε τα ξημερώματα; Κι αν έστω είσαι πρόθυμος να εκτεθείς, αυτοί θα είναι εκεί, άραγε; Και μόνο που αμφιταλαντεύεσαι θα ‘πρεπε να σου λέει κάτι.

Ο κολλητός δε χάνει στιγμή απ’ τη ζωή σου. Δε χορταίνει να βρίσκεται παρέα σου. Δε σε ντρέπεται. ‘Έχετε αποκτηνωθεί λιγάκι μεταξύ σας, γιατί έχετε μια ιδιαίτερη σχέση που ακόμα κι ερωτευμένοι μπορεί να μην έχουν. Έχετε κάνει και ζήσει τα πάντα μαζί φτιάχνοντας μια κοινή ζωή. Με τον κολλητό σου θα σε δένουν μυστικά, εμπειρίες και περιπέτειες μιας ολόκληρης ζωής. Κι αν ακόμα δε γνωρίζεστε μεγάλο χρονικό διάστημα τα όσα έχετε ζήσει είναι αρκετά για να μην αντέχετε ο ένας χώρια απ’ τον άλλο. Να λείπει ένας μικρός ή ένας μεγάλος εαυτός σας. Οι μέρες να μην έχουν τα ίδια χρώματα και τις ίδιες γεύσεις. Κι εσύ να μην είσαι ακριβώς εσύ μακριά τους.

Κολλητός είναι ουσιαστικά, με μία λέξη, ο αδερφός -χωρίς να χρειάζονται εισαγωγικά ή διευκρινίσεις. Όλοι οι υπόλοιποι παίζουν σε μια άλλη, εντελώς διαφορετική κατηγορία. Κολλητός είναι αυτός που οι χαραμάδες σας ταίριαξαν τέλεια, κάτι σαν τις κλειδαριές με τα κλειδιά. Τα ένζυμα με τα υποστρώματα, αν θες να μπλέξουμε τη βιολογία και λίγη χημεία. Όλα από εκεί αρχίζουν κι εκεί τελειώνουν, στην τελική.