Οι παιδικοί έρωτες έγιναν τρυφερές σχέσεις

Όσο πιτσιρίκια κι αν ήμασταν κανείς δεν μπορούσε ν’ αποτρέψει τις ματιές μας απ’ το να διασταυρωθούν και να φυλακιστούν εκεί για πάντα. Γιατί ποιος είπε πως χωράνε αριθμοί σε κάτι τέτοια. Ακόμα κι ο χρόνος παγώνει σε ένα μόνο κλάσμα του δευτερολέπτου. Σε ένα χορό αποφοίτησης γύρω στα 13 μας χρόνια, πάνω σε μια πίστα γεμάτη παιδιά, μα και θαύματα συνάμα.

Ένα βλέμμα που το νιώθεις να σε διαπερνά. Σαν κάτι να με μαγνήτιζε μαγικά και δεν είχα άδικο. Ήταν κι είναι ακόμα μαγικό αυτό που έχουμε εμείς. Μας εύχομαι να κρατήσει περίπου μια αιωνιότητα. Ακόμα και σε μιαν άλλη ζωή το «εμείς» μας δεν πρόκειται να πάψει να υπάρχει. Κι αυτό το λέω εγώ. Κι ο κόσμος να χαλάσει, θα γίνει. Κι αν ακόμα ο κόσμος χαλάσει, εσύ κι εγώ θα χτίσουμε ένα νέο.

Μαζί μεγαλώσαμε, είδαμε τα σώματα μας ν’ αλλάζουν και τα όνειρά μας να φλερτάρουν τα τρυφερά μυαλουδάκια μας ενώ φλερτάραμε παράλληλα ο ένας τον άλλον κάθε στιγμή των στιγμών μας. Ερωτευόμασταν κάθε μέρα απ’ την αρχή κι ήταν αυτό κάτι που μας ανανέωνε και μας εξίταρε ταυτόχρονα, σαν μια άγραφη συμφωνία.

Μαζί κλάψαμε για όσα δε μας έκαναν το χατίρι να συμβούν και για εκείνα που μας πλήγωσαν ανώφελα τελικά. Μαζί χαρήκαμε τις επιτυχίες, την πρόοδο και τη σταδιοδρομία μας. Μια ζωή μαζί, μωρό μου. Το ομορφότερο κομμάτι της ζωής μας αυτό το μεταξύ μας, να ξέρεις. Κι άλλη μια ευκαιρία να μου έδιναν να ζήσω, πάλι εσένα θα διάλεγα.

Η αγάπη της ζωής μου, τολμάω να πω. Και δε σηκώνω κουβέντα. Γιατί δε θέλω άλλη αγάπη. Κι αν ακόμα μου την προσφέρουν με θράσος θα την αρνηθώ γιατί κανένας δεν αγαπά με το δικό σου τρόπο. Δε θέλω, ρε παιδί μου, άλλο τρόπο. Πώς το λένε. Κανείς δε με κοίταξε όπως εσύ. Κανείς δε με ξέρει όπως εσύ. Μεγάλωσα μαζί σου. Μεγάλωσα τα όνειρά μου μαζί σου και μίκρυνα το «εγώ» μου ώστε να χωρέσω το «εμείς».

Ήθελα μαζί να δούμε όλον τον κόσμο, να χορτάσουν τα μάτια μας όσα περισσότερα γίνεται να χωρέσουν τέσσερα παιδικά μάτια κι αυτό μου ήταν αρκετό. Εγώ κι εσύ μαζί. Αυτό. Αρκεί. Βλέπεις, η ευτυχία δε χρειάζεται πολλά. Κι αυτό το έμαθα μαζί σου από παιδί. Άλλωστε, είχα εσένα, δεν μπορούσα να ζητήσω κάτι άλλο. Θα ήταν, τουλάχιστον, αχαριστία.

Ακόμα κι αν δεν είχες, τελικά, προφανώς άλογο αποδείχτηκε περίτρανα πως είσαι σωστός πρίγκιπας και σου δηλώνω ότι μαζί σου ζω το παραμύθι μου. Ένα παραμύθι που παρ’ όλους τους δράκους γράφει σελίδες με ανεξίτηλη αγάπη κι αστείρευτη χρυσόσκονη μέχρι και τώρα που σου γράφω. Ένα παραμύθι πιο γλυκό κι από αυτά που έβλεπα κι ανέμενα  λίγο πριν συγκρουστούν οι αύρες μας κι οι χημείες μας προκαλέσουν έκρηξη στο μυαλό μας.

Κάτι τέτοιοι έρωτες δεν ξεθωριάζουν. Έχουν γερά θεμέλια και δεν γκρεμίζονται με το πρώτο αεράκι που θα φυσήξει κόντρα. Και ξέρεις εσύ πόσα αεράκια μετρήσαμε. Δε χρειάζεται να σου θυμίσω. Κανείς δεν πρόκειται να αγγίξει την αλήθεια μας. Σου το εγγυώμαι. Και ξέρεις πως ό,τι λέω το εννοώ, να μην επαναλαμβάνομαι.

Είναι τύχη που καταλήξαμε να μοιραζόμαστε τη ζωή μας. Δε θα μπορούσα να φανταστώ κάποιον άλλο να παίζει το δικό σου ρόλο. Να με ξυπνάει και να με κοιμίζει. Να με μαλώνει και να με επιβραβεύει. Να με ενθαρρύνει και να με βάζει στη θέση μου όταν εκτροχιάζομαι.

Σύνδεσα μαζί σου όλη μου τη ζωή και τώρα δεν ξεκολλάω, τον κόσμο να μου φέρεις ανάποδα. Μα δεν το μετάνιωσα στιγμή. Και δεν το μετάνιωσες ούτε εσύ και να σου πω πώς το ξέρω; Να, τα μάτια σου έχουν ακόμα την ίδια έκφραση που είχαν και τότε, όταν με πρωτοκοίταξες με ένα βλέμμα γεμάτο μαγεία κι υποσχέσεις. Εκείνο το πρώτο βράδυ μας.

Αφιερωμένο σε όλους τους παιδικούς έρωτες που εκπληρώθηκαν για λίγο, πολύ ή και για πάντα.