Όταν γουστάρεις πολύ δεν κάνεις like

Τι τρόπος κι αυτός να επικοινωνούμε με τα like σε έναν εντελώς εικονικό, προσποιητό κόσμο. Κολλάμε, όμως. Πολλές φορές περιμένουμε εκείνο το ένα μοναδικό like για το οποίο ανεβάσαμε –μετά από δύο φιλτραρίσματα και βάλε– τη φωτογραφία. Λες και σημαίνει κάτι το like στο facebook ή το Instagram. Λες κι άμα σε γουστάρουν εκεί, για όσα δευτερόλεπτα παίρνει ένα κλικ, δηλαδή, μη λέμε και μεγάλα λόγια, σε γουστάρουν την ώρα που γελάς, την ώρα που γκρινιάζεις ή την ώρα που βαλαντώνεις γιατί σε έπιασαν πάλι οι άτιμες ευαισθησίες σου. Λες κι είναι αυτός τρόπος να φλερτάρει ένας άνθρωπος που ξέρει τι του γίνεται, τι συμβαίνει στον κόσμο του και ποιους θέλει να εντάξει σε αυτόν για να τον ομορφύνει κομματάκι πιο πολύ.

Ρε, αγάπη μου, ένα like σου έκανε ο άνθρωπος, δε σου έκανε και πρόταση γάμου! Χαλάρωσε. Κούλαρε. Προσγειώσου. Πόσο έβαλε τελικά το χεράκι του αυτό το εικονικό χεράκι στη ζωή μας και πόσο μας επισημαίνει καθημερινά ότι το να αρέσουμε και να μας αρέσουν έχει αλλάξει εποχή και στάτους.

Πόσο το αποφεύγουμε αυτό το πάτημα όταν κάποιος μας αρέσει στ’ αλήθεια πολύ. Δε μας κοστίζει κάτι, αλλά δε θέλουμε σκοπίμως να φανερωθούμε. Δε θέλουμε να υπάρχει κάτι, αν είναι να υπάρχει μόνο εκεί. Θέλουμε να κάνει like σε αυτό που θα πούμε ανταποδίδοντας με ένα χαμόγελο. Θέλουμε να κάνει like σε αυτό που θα εκτυλιχτεί ανάμεσά μας κι αυτό να το ξέρουμε μονάχα οι δύο μας. Δε θέλουμε να το δούμε σε καμιά επισήμανση σε καμιά οθόνη κινητού. Ποιο κινητό; Θέλουμε να μας κάνει like με τα μάτια, ώστε να ξεχάσουμε την καταραμένη ύπαρξη του κινητού μας. Τι να μας κάνει ένα like, εμείς θέλουμε να γουστάρετε όλο το εικοσιτετράωρό μας. Όλες μας τις γωνίες κι όλες μας τις καμπύλες. Την κάθε μας λήψη και το κάθε μας στραβό ή ανάποδο. Με τα μάτια, με τις εκφράσεις, με τις πράξεις σας κι όχι κρυμμένοι πίσω από οθόνες.

Με αυτό το σκεπτικό, λοιπόν, δεν κάνουμε like όταν γουστάρουμε στ’ αλήθεια. Like κάνουμε μόνο σε ατάκες, σε στιγμές, σε στιγμιότυπα. Όταν γουστάρουμε αληθινά, τα like κι όλα αυτά τα συναφή είναι περιττά κι επουσιώδη. Δεν υπάρχουν καν. Εξυπακούονται. Το facebook δεν υπάρχει πλέον στην καθημερινότητά σου και το ξέρεις γιατί εκείνο το ένα άτομο για το οποίο άνοιγες κάθε social, υπάρχει πλέον στο βιβλίο της πραγματικής σου ζωής. Έλα, πες την αλήθεια, σε όλους μας συνέβη.

Τα like στο facebook είναι κάτι σαν το χαιρέτισμα ενός γνωστού στο δρόμο. Για τους τύπους και για την επιφάνεια. Βγες έξω στην πραγματική ζωή να δεις ποιοι θα κάνουν like. Το να κρύβεσαι πίσω από οθόνες και να περιμένεις αναγνώριση, απήχηση ή εκτίμηση από εκεί, είναι το πιο μίζερο πράγμα που θα μπορούσα να φανταστώ σε άνθρωπο, όχι ότι δεν περάσαμε όλοι μας μια τέτοια φάση. Καιρός να ξεκολλήσουμε.

Άσε το facebook εκεί που είναι. Μην το σβήσεις καν. Απλά άσε το. Ντύσου, στολίσου και βγες έξω. Εκεί να δεις like. Εκεί να δεις τι γίνεται. Εκεί είναι η ζωή κι όλα τα θαύματα μαζί. Τα κοινωνικά μέσα έχουν εισβάλει στη ζωή μας με τρόπο που ξεχάσαμε πως η ανθρώπινη επαφή έχει τη δυναμική και την ένταση πολλών φωτογραφιών μαζί κι ας λένε πως μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις.

Παιδιά, σαν το αληθινό, το πηγαίο, το της στιγμής και το ρεαλιστικό δεν υπάρχει. Άσε τις πόζες και πήγαινε για κανένα καφέ. Σαγήνευσε μερικά βλέμματα. Άφησε λίγη αστερόσκονη στο πέρασμά σου. Αναστάτωσε μερικές αύρες και θα δεις τα likes να πέφτουν βροχή στις μεγάλες λεωφόρους της καρδιάς σου. Και κάπου εδώ, κάνουμε like.