Ό,τι περνάς το ΄χουν ζήσει και θα το ζήσουν κι άλλοι

Απελπίζεσαι. Βάζεις τα κλάματα. Θέλεις να μην αφήσεις τίποτα όρθιο. Να τα κάνεις όλα κομμάτια, μήπως έτσι σου μοιάζουν. Τα βάφεις μαύρα. Τους κατηγορείς όλους πως δεν καταλαβαίνουν. Μάταιο. Ο καθένας κουβαλά τα δικά του μυαλά για να κάνει μια βουτιά στο δικό σου.

Θέλεις να τους πετάξεις στα μούτρα πως δεν περπάτησαν ποτέ μέσα στα δικά σου παπούτσια να δουν τη νοστιμάδα. Όμως, ούτε κι εσύ περπάτησες στα δικά τους να δεις πόσο άβολα θα αισθανθείς. Δεν έζησες τη δικιά τους ιστορία κι ούτε αυτοί είδαν το δικό σου Γολγοθά, που στο τέλος, όμως, έγινε νίκη στην κορυφή. Κι αν δεν έγινε ακόμα, θα γίνει.

Πάμε πάσο τώρα. Δεν είσαι ο μόνος άνθρωπος για τίποτα και κατάπιε το. Ούτε για τη δόξα, ούτε για τη νίκη, ούτε για την ήττα, ή τον πόνο. Μάθε πως δεν κερδίζεις κάτι παρουσιάζοντάς το σαν αποκλειστικό σου προνόμιο. Μη μιλάς διαρκώς γι’ αυτό. Ούτε για τους άθλους σου, μα ούτε για τις πληγές σου. Δεν αφορούν κανέναν. Ο πόνος σου είναι για σένα, φίλε. Και τα κατορθώματά σου πάλι για σένα τα διεκδικείς, το ξέχασες; Μα ο καθένας πιστεύει πως ο δικός του πόνος είναι ο μεγαλύτερος του κόσμου.

Και κάπου εκεί που πελαγώνεις και νομίζεις πως δε θα βγει πάλι η μέρα, έρχεται μια μαγική φράση να σου θυμίσει να πάψεις να κάνεις το βασιλιά σε κάθε δράμα σου. Κοίτα λίγο γύρω σου. Υπάρχει κι αλλού δράμα. Υπάρχει τόσο χάος όσο και θαύματα. Κι είναι λίγο και στο δικό σου χέρι. Υπάρχουν και χειρότερα. Μην το ξεχνάς.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ένα κρεβάτι να ξαπλώσουν τα όνειρά τους, αν τους έχουν ακόμα μείνει όνειρα, δηλαδή. Αν δεν έχει προλάβει να τα βιάσει η ζωή που γεύτηκαν. Υπάρχουν άνθρωποι που υποσιτίζονται και μετράνε αντοχές και χρόνο. Υπάρχουν κι εκείνοι οι άνθρωποι-ήρωες που παλεύουν με δαίμονες και τέρατα ρεαλιστικά, αρρώστιες λέγονται.

Πριν στεναχωρηθείς που δε σε ερωτεύτηκαν, που δεν αγαπήθηκες όσο ήθελες, που δε σ’ εκτίμησαν, που έβαλες λίγα κιλά, που παρεξηγήθηκες για τις πράξεις σου, που γρατζουνήθηκε το αμάξι σου, που έχασες το σκουλαρίκι σου, σκέψου πως τα πραγματικά δράματα δεν είναι αυτά και σίγουρα δεν είναι το τέλος του κόσμου καθετί που λίγο σε πίκρανε ή σε ξεβόλεψε.

Δεν είσαι ο μόνος και δεν είσαι μόνος, αν δεν το επιλέξεις. Δεν είσαι ο μόνος που υποφέρει και δεν είσαι ο μόνος που επιτυγχάνει πράγματα. Δεν είσαι κάποιος, μάγκα μου, όσο κι αν κράτησες μόνο το «μάγκας» από όσα άκουσες. Όλοι άνθρωποι είμαστε, με αδύναμες και δυνατές στιγμές. Όλοι ίσοι είμαστε σε μια άνιση ζωή.

Η ζωή δε σου τα έφερε εύκολα και σου βγάζω το καπέλο που γελάς δυνατά για να καλύψεις τους φόβους και τα σκοτάδια σου. Μάθε, όμως, πως κι οι άλλοι που τους βλέπεις να λάμπουν, να γελάνε, να περνάνε καλά, κολυμπάνε στο δικό τους μαύρο. Σε όποια έκταση ή ένταση κι αν το ζουν. Εκείνοι το βλέπουν μαύρο. Και ξέρεις πολύ καλά πως ο καθένας μας έχει διαφορετική αντίληψη για τα χρώματα.

Δεν είσαι ο μόνος που έχει προβλήματα. Κι αν κάτσεις να ακούσεις το διπλανό σου θα δεις πως κι αν σε απέρριψαν, καμιά φορά, σε έναν έρωτα είναι απλά αστείο. Θα δεις πως αν γρατσουνίστηκε εσένα το αμάξι σου, σε αυτόν που σου μιλάει έχει γρατσουνιστεί η ψυχή του.

Με τι θράσος έρχεσαι και λες ότι είσαι στα πατώματα γιατί πληγώθηκες από μια σχέση όταν ο άλλος μετρά τα χρόνια στη ζωή του; Όταν έχασε τον πατέρα του; Όταν του ρήμαξαν την ψυχή από παιδί και ζει σε ένα συνεχή βιασμό ονείρων.

Δεν είσαι ο μόνος σε τίποτα. Δεν παίζουμε σε κανένα διαγωνισμό, εξάλλου. Η ζωή δεν είναι μελένια για κανέναν. Και κανένας δεν είναι καλύτερος απ’ τον άλλον. Είσαι μοναδικός, ναι, αλλά όχι ο μόνος. Πάρ’ το απόφαση!