Τίποτα σαν τον καφέ με τον παππού και τη γιαγιά

Αν έμαθα κάτι μέχρι τώρα είναι πως η ζωή δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Για κανέναν μας. Πουθενά στον κόσμο. Ήτανε ίσως στα παραμύθια που μας διάβαζαν τότε η γιαγιά κι ο παππούς. Εκείνα τα βράδια που οι γονείς μας έπρεπε να λείψουν και μεγαλώναμε για λίγο μαζί τους κι αυτοί μίκραιναν μαζί μας κι ομόρφαινε έτσι ο κόσμος. Πόση γλύκα μπορεί να χωρέσει σε μια στιγμή τελικά. Κι όμως. Μπορεί, στ’ αλήθεια, αποδεδειγμένα.

Όλοι μας έχουμε έναν παππού που δε μας χαλάει χατίρι. Έναν παππού, προσωποποιημένη λύση σε κάθε μας σκοτούρα. Η αγκαλιά του σε πιάνει αδιάβαστο όταν σε ρωτήσουν τι σε βασανίζει. Έναν παππού που ήθελε να μας μάθει κυριολεκτικά τα πάντα ώστε να την πατήσουμε όσο το δυνατόν λιγότερες φορές.

Μια γιαγιά που μόλις μας δει θα μας ρωτήσει τι θέλουμε να μας μαγειρέψει αφού βεβαιωθεί πως είμαστε καλά στην υγεία μας και φάγαμε ικανοποιητικά κατά τη διάρκεια της μέρας. Δε θα αλλάξει ποτέ αυτό και θα το αγαπάμε πάντα. Δεν το χορταίνουμε. Δε χορταίνουμε ούτε και το πεντανόστιμο φαγητό της που αφήνει στον ουρανίσκο μας όλες τις γεύσεις της παιδική μας ηλικίας, κάθε μοναδική φορά. Όλοι μας πιστεύουμε πως η γιαγιά μας είναι η καλύτερη μαγείρισσα κι έχουμε όλοι δίκιο.

Οι παππούδες μας κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Είναι οι άνθρωποι που μας υπεραγαπούν με ανιδιοτέλεια και τρέχουν να μας καλύψουν στους γονείς μας κάθε φορά που πάμε και τρώμε τα μούτρα μας από μαγκιά, τάχα. Τους έχουμε μια ιδιαίτερη αδυναμία για όλες εκείνες τις φορές που μας υποστήριξαν και μας θύμισαν ποιοι είμαστε. όταν ο κόσμος γινόταν συχνά σκληρός. Γιατί οι παππούδες μας μάς ξέρουν από μωρά. Ξέρουν από τι υλικό είμαστε φτιαγμένοι και τι αξίζουμε. Μας ανοίγουν πάντα τα μάτια. Μας αφυπνίζουν και μας βάζουν πίσω στο σωστό δρόμο όταν έχουμε χάσει τα βήματά μας.

Ο παππούς κι η γιαγιά είναι ολόκληρα τα παιδικά μας χρόνια. Τα καλοκαίρια μας στο χωριό. Τα χρόνια που παίζαμε και χτυπούσαμε τα γόνατά μας. Κι η γιαγιά έτρεχε να φέρει το προσωπικό της φαρμακείο προσπαθώντας ταυτόχρονα να κρύψει τον πανικό της. Είναι τα Σαββατοκύριακά μας και το καθημερινό σχόλασμα απ’ το σχολείο. Είναι οι αρρώστιες μας, οι γκάφες μας, τα χαρτζιλίκια μας όταν ξεμέναμε.

Αφιέρωσε λίγο χρόνο να πιεις έναν καφέ με τον παππού σου. Θα σου μιλήσει για τη ζωή κι εσύ θα τον θαυμάζεις σαν παντογνώστης που έγινε μέσα στα χρόνια. Κάνε του μια επίσκεψη έκπληξη να δεις με πόση σοφία θα είναι γεμάτη η επιστροφή σου. Πάρε τη γιαγιά σου ένα τηλέφωνο για τα υλικά μιας συνταγής που έπεσε στα χέρια σου. Κάτι τέτοια είναι η ζωή της, να ξέρεις. Και μόνο που θα σε ακούσει θα πεταχτεί απ’ τη χαρά της κι ό,τι την απασχολούσε πριν το τηλεφώνημά σου δε θα έχει πια σημασία, για λίγο τουλάχιστον. Πάρε την και πηγαίνετε μαζί μια βόλτα στα μαγαζιά. Θα διαπιστώσεις ότι θα κοιτάζει περισσότερο εσένα παρά τις βιτρίνες. Θα σου χαμογελάει. Θα θέλει να σε γεμίσει δώρα και συμβουλές να έχεις για μια ζωή.

Στ’ αλήθεια τι άλλο πιστεύεις πως είναι η ζωή μας εκτός από αυτό; Μικρές, καθημερινές, όμορφες στιγμές με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Ο άνθρωπος δε θέλει πολλά κι άσε τους άλλους να λένε. Αφιέρωσε λίγες στιγμές στους ανθρώπους που θα έδιναν και τη ζωή τους για σένα. Στους ανθρώπους που ήταν εκεί απ’ το ξεκίνημά σου. Σε εκείνους που αποτελούν στο κάτω-κάτω το πιο γλυκό κομμάτι της ζωή σου και να ’σαι ευγνώμων αν σε συντροφεύουν ακόμη.

Πάρε τις στιγμές σου και βάλε σε αυτές όλα σου τα χρώματα κι όλους σου τους ανθρώπους. Είναι κατάδικές σου. Και να θυμάσαι πως τίποτα δε διαρκεί για πάντα κι ούτε είναι δεδομένο. Να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Κάθε μέρα, αν μπορείς. Και πού θα βρεις πιο αληθινή αγάπη απ’ αυτή;

Οι παππούδες μας είναι ανεκτίμητες αναμνήσεις μιας ζωής. Είναι όλα μας τα γενέθλια. Είναι οι σχολικές μας γιορτές. Είναι οι άνθρωποι που θα μας παινέψουν και θα μας χαϊδέψουν όσο κανείς άλλος. Και τους λατρεύουμε. Για τούτο και για όλα τ’ άλλα.

Μας εμπνέουν αβίαστα ένα αίσθημα ασφάλειας, πως όλα θα πάνε καλά ή τουλάχιστον καλύτερα από τώρα. Μεγαλώσαμε μέσα στα χέρια τους, κλάψαμε στην αγκαλιά τους, γαληνέψαμε με τα λόγια τους. Γιατρέψαμε τις πληγές μας στο χάδι τους.

Είναι οι μεγαλύτεροί μας δάσκαλοι κι οι πρωταγωνιστές όταν αναβιώνουμε τα παιδικά μας χρόνια. Είναι αυτοί που τα φωτίζουν και τους δίνουν μια άλλη μαγεία. Διαφορετική. Απαραίτητη.

Σας αγαπάμε!

Για τους υπέροχους παππούδες που χάσαμε, αλλά και γι’ αυτούς που βρίσκονται ακόμα στη ζωή μας, δίνοντάς της νόημα…