«Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο!», είχε πει ο Mahatma Gandhi (Ινδός πνευματικός ηγέτης και πολιτικός). Άραγε, γινόμαστε ποτέ η αλλαγή που θέλουμε να δούμε γύρω μας, αλλά και στις προσωπικές μας σχέσεις; Έχουμε συνηθίσει το ρόλο του θύματος. Μας βολεύει και μας αρέσει να αποτελούμε θύματα και να βλέπουμε τους άλλους σαν θύτες. Για όλα κατηγορούμε τρίτους. Αυτοί κάνουν λάθος, αυτοί φέρονται ανώριμα και σκάρτα, αυτοί δε θέλουν να βελτιωθεί η σχέση μας μαζί τους. Εμείς πουθενά. Αλάνθαστοι και υποδείγματα απαιτούμε συνεχώς αλλαγές στη σχέση μας με τον άνθρωπό μας είτε αυτή η αλλαγή αφορά στο πιο απλό πράγμα, όπως λόγου χάρη πώς ντύνεται ο άλλος, είτε κάτι σημαντικότερο, όπως η πορεία της σχέσης και η επικράτηση ηρεμίας και αρμονίας.
Παραμυθένιες σχέσεις δεν υπάρχουν. Εάν υπήρχαν σχέσεις χωρίς ίχνος τσακωμών, τότε σίγουρα κάτι δε θα πήγαινε καλά. Όσο κι αν ταιριάζεις με τον άλλον, όσο κι αν αγαπιέστε, ο καθένας αντιλαμβάνεται λίγο-πολύ από διαφορετική σκοπιά τον κόσμο γύρω του, συνεπώς έχει κι άλλες απόψεις. Οι επιθυμίες μας, οι συνήθειες, ο τρόπος σκέψης διαμορφώνονται βάσει διαφορετικών εμπειριών γι’ αυτό και θα υπάρχουν συχνά στιγμές προστριβών.
Πριν τη δημιουργία ενός δεσμού, όταν ακόμη μαθαίνεις τον άλλον υπάρχουν κάποια στοιχεία που δε θα αλλάξουν με το πέρασμα του χρόνου. Τα κουσούρια και οι αναποδιές του άλλου θα είναι πάντα εκεί. Θεωρητικά τις αποδέχεσαι, γιατί αγαπάς τον άνθρωπο απέναντί σου και θες να είσαι μαζί του. Δε γίνεται στην πορεία να σε ενοχλούν και να απαιτείς από το ταίρι να τις αλλάξει. Ήξερες ότι αυτός ο άνθρωπος είναι έτσι και θα παραμείνει. Και γιατί να αλλάξει άλλωστε στοιχεία της προσωπικότητάς του; Για να είσαι εσύ ευχαριστημένος και να μη σου τη δίνει στα νεύρα;
Ακόμα κι όταν θα μαλώσουμε με το ταίρι μας για απλά πράγματα, όπως το καθάρισμα, το φαγητό, ο τρόπος που κοιμόμαστε -για τόσο γελοία θέματα μιλάμε- ζητάμε την αλλαγή από τον άλλον. Πρέπει ο άλλος να προσαρμοστεί στον τρόπο που γίνεται η καθαριότητα, στον τρόπο που τρώμε, στις προτιμήσεις μας στο φαγητό, στο πώς και πού κοιμόμαστε. Τίποτα άλλο; Ας μη μιλήσουμε για βαθύτερα και σημαντικότερα, όπως ο χρόνος που αφιερώνει το ζευγάρι στη μεταξύ τους σχέση και τη σχέση με τους φίλους του, για ένα επαγγελματικό θέμα ή τσακωμούς που προκύπτουν λόγω εγωισμού κι άλλων χαρακτηριστικών της διαφορετικής προσωπικότητας.
Αυτό είναι το λάθος μας, λοιπόν. Κατηγορούμε και απαιτούμε αντί να ξεκινήσουμε εμείς με τις αλλαγές που θέλουμε να δούμε στη σχέση μας. Δεν έχουμε κάτσει λεπτό να συλλογιστούμε και να αναρωτηθούμε, μήπως όλα αυτά που θέλουμε να αλλάξει ο σύντροφός μας, έχουν να κάνουν με τις δικές μας αναποδιές. Δε γίνεται να είναι μόνο ο άλλος λάθος. Κάπου, κάπως, έχουμε φταίξει κι εμείς. Αλλά η αλλαγή πάνω μας δεν είναι εύκολη. Πρέπει να βγούμε από το comfort zone μας και τα κουτάκια που υπάρχουν στο μυαλό μας -κάτι που σε κανέναν δεν αρέσει, γιατί πρέπει να ξεβολευτούμε. Το να κρατάς μια αδρανή στάση και μόνο να ζητάς είναι σαφώς ευκολότερο.
Κι αν δε θες ή δεν μπορείς να αλλάξεις, τουλάχιστον συμβιβάσου με όσα σου δίνει ο άλλος. Οφείλεις να αλλάξεις κι εσύ χαρακτήρα ή έστω διατηρώντας τον να προσπαθήσεις για την αρμονία στη συνύπαρξή σας. Θυσίες και συμβιβασμοί γίνονται και πρέπει να γίνονται από αμφότερους. Πάντα βέβαια με όρια, γιατί εάν η αλλαγή πιέζει τον έναν εκ των δύο, τότε σίγουρα μόνο σε καλό δε θα οδηγήσει.
Χωρίς τις μικροπροσπάθειες αυτές εκ μέρους και των δύο πλευρών η σχέση θα μπλοκάρει και κάπου θα λύσει αντί να δέσει περισσότερο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, όμως, πως μέσα από αυτές δεν πρέπει να χάνουμε τον εαυτό μας και ευάλωτοι να παραδινόμαστε στο συναίσθημά μας.
Συντάκτης: Γεωργία Ιορδανοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
