«M' αγαπάς;», μια τρυφερή γεμάτη ανασφάλεια ερώτηση

Ο σύντροφος μας, η αγάπη μας, το άλλο μας μισό. Αυτός ο άνθρωπος που μας κρατά το χέρι κάθε λεπτό, είναι δίπλα μας και μας χαρίζει όμορφες κι αξέχαστες στιγμές. Τον αγαπάμε πολύ, όπως κι αυτός εμάς, άλλωστε. Όμως, η επιθυμία μας να ακούμε συνέχεια πόσο μας αγαπά είναι έντονη. «Πες μου ξανά πως μ’ αγαπάς», «Για θύμισε μου, μ’ αγαπάς;» είναι μόνο κάποιες απ’ τις εκφράσεις που χρησιμοποιούμε για να δηλώσουμε στο έτερό μας ήμισυ, την ανάγκη μας ν’ ακούμε συχνά πυκνά πως μας αγαπούν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, όπως ότι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς εμάς, πως είμαστε ό,τι καλύτερο τους έχει συμβεί και άλλα τέτοια ρομαντικά λογάκια που συμπληρώνουν το πακετάκι του «σ ’αγαπώ».

Τι μας συμβαίνει, όμως, και θέλουμε κάθε τρεις και λίγο να ακούμε «σ’ αγαπώ»; Άραγε είναι η ανασφάλεια μας ή οι πράξεις του συντρόφου μας που δεν είναι αρκετές –για τα δικά μας δεδομένα-, ώστε να μας αποδείξουν την αγάπη του όπως εμείς θα θέλαμε; Και δεν είναι μόνο ότι θέλουμε να τ’ ακούσουμε, αλλά κι ότι θυμώνουμε αν δεν το πει πως μας αγαπά. Η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές η ανάγκη αυτή πηγάζει καθαρά από τον εσωτερικό μας κόσμο και έχει πρόκειται κυρίως για δική μας ανασφάλεια. Αυτό δε σημαίνει, φυσικά, ότι δεν υπάρχουν και περιπτώσεις που ένας σύντροφος δε δείχνει με πράξεις την αγάπη του και αρκείται απλώς σ’ ένα ξερό «σ’ αγαπώ» μια στις τόσες.

Η ανασφάλειά μας που σχετίζεται άμεσα και σε σημαντικό βαθμό με την επιθυμία μας ν’ ακούμε συνέχεια πως μας αγαπούν αποτελεί συνάρτηση πολλών παραγόντων. Η πρώτη σκέψη του συντρόφου μας -που θα αντιμετωπίσει πολλάκις αυτή την κατάσταση- είναι ότι κάποιος κάποτε μας πλήγωσε τόσο πολύ που τώρα δυσκολευόμαστε να πειστούμε πως εκείνος μας αγαπά και δε θα μας πληγώσει. Μας πόνεσε, αφού είτε μας κορόιδεψε με ψεύτικα περί αγάπης λόγια του, είτε με τις πράξεις του. Όπως και να ‘χει το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η πεποίθηση αυτή είναι αληθινή, αν και σε πολλές περιπτώσεις, δεν είναι, ο μόνος λόγος που είμαστε τόσο ανασφαλείς.

Ανασφαλείς μπορεί να είμαστε κι επειδή δεν έχουμε λάβει αρκετή αγάπη απ’ τα παιδικά μας χρόνια. Όταν ένα παιδί μεγαλώνει σε ένα προβληματικό περιβάλλον με ελλιπή αγάπη και μειωμένο ενδιαφέρουν απ’ τους γονείς, είναι αναμενόμενο πως μεγαλώνοντας θα εμφανίσει αισθήματα ανασφάλειας στις σχέσεις τους. Έχουμε μετέπειτα ανάγκη να προσκολληθούμε κάπου και να νιώσουμε την ασφάλεια και την αγάπη που δε νιώσαμε παιδιά.

Γι’ αυτό πολλές φορές η ανασφάλειά μας, μας κάνει να φοβόμαστε μήπως ο σύντροφός μας, μας απατήσει, μας παρατήσει, μας πει ψέματα και απαιτούμε από αυτόν να ακούμε «σ’ αγαπώ» ως επιβεβαίωση, προκειμένου να πειστούμε ότι οι φόβοι μας είναι ψεύτικοι και ν’ ανακουφιστούμε για λίγο απ’ τις σκέψεις που μας βασανίζουν. Ωστόσο, με τον τρόπο αυτό, καταλήγουμε να απαιτούμε κι όχι απλώς να επιθυμούμε.

Απαιτούμε να ακούμε συνέχεια «σ ‘αγαπώ» και απαιτούμε απ’ το σύντροφό μας να βρίσκει συνεχώς τρόπους έκφρασης της αγάπης του. Σίγουρα σε κάποιες περιπτώσεις εκείνοι είναι αυτοί που δε δείχνουν αρκετά την αγάπη τους και πετάνε ένα τυπικό «σ’ αγαπώ» που θα σε κάνει να αναρωτηθείς γιατί δεν το βλέπεις στην πράξη. Αλλά ποιοι είμαστε εμείς που θα ορίσουμε το αρκετό και το πρέπει; Κάποιοι άνθρωποι μας αγαπούν, αλλά δεν μπορούν να μας το δείξουν είτε γιατί είναι πιο εσωστρεφείς είτε γιατί δεν είναι τόσο καλοί στα λόγια και στις πράξεις, όπως εμείς. Μην ξεχνάμε ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Όταν έχουμε παράλογες απαιτήσεις εκδηλώνουμε μια εκβιαστική συμπεριφορά που το μόνο που καταφέρνει είναι να καταπιέσει και να εξουθενώσει τον σύντροφό μας, κάνοντάς τον ανήμπορο να ανταποκριθεί στις επιθυμίες και τις προσδοκίες μας.

Η επίμονη ανάγκη για απτές αποδείξεις της αγάπης και τρυφερές εκδηλώσεις δυσχεραίνει την υγιή ανάπτυξη κι ολοκλήρωση μιας σχέσης. Φυσικά θέλουμε και είναι όμορφο ν’ ακούμε από το σύντροφό μας ότι μας αγαπά, γιατί έτσι νιώθουμε κι ότι η δική μας αγάπη εκτιμάται και βρίσκει ανάλογη ανταπόκριση. Αλλά σε όλα πρέπει να υπάρχει μέτρο. Ζήσε τη σχέση σου. Αγάπησε το σύντροφό σου. Πες «σ΄αγαπώ» για να λάβεις ένα «κι εγώ σ΄αγαπώ», αλλά μην το απαιτείς. Θέλουμε να μας λένε ότι μας αγαπάνε, γιατί δε θέλουμε να σταματήσουν ποτέ να νιώθουν έτσι, αλλά ας μην παραλογιζόμαστε κιόλας.

Τελικά, όμως, δεν μου είπες; Πόσο πολύ μ’ αγαπάς;