Από μέρος σε μέρος για δουλειά κι άντε να στεριώσει σχέση

Ευκαιρίες ανεκμετάλλευτες που αφήσαμε πριν καν μπούμε στο παιχνίδι της διεκδίκησης. Έρωτες παθιασμένοι, από εκείνους που ανάβουν φωτιές, μα μόνος πήρες την απόφαση να σβήσεις τη φλόγα κι ας ήξερες πως δε βρίσκονται στο διάβα σου κάθε μέρα. Σχέσεις από απόσταση γεμάτες αγάπη κι αληθινά αισθήματα που πάλεψες γι’ αυτές, μα όσο δυνατές κι αν ήταν τελικά ηττήθηκες. Σε νίκησε η απόσταση. Σε νίκησε η δουλειά που κάνεις κι ο τόπος που αναγκάζεσαι να ζεις εξαιτίας αυτής. Και τώρα;

Τώρα τίποτα. Δεν τολμάς να ξεκινήσεις ξανά έναν καινούριο έρωτα, αφού πάντα είσαι αναγκασμένος να φεύγεις. Μπουχτίζεις. «Ποιο το νόημα σε όλο αυτό; Πάλι στα ίδια θα καταλήξουμε», σκέφτεσαι. Το δοκίμασες και μια και δυο φορές, αλλά δεν πέτυχε. Βλέπεις, δεν έχεις την ψυχική δύναμη να υποβάλλεις τον εαυτό σου συνέχεια σε αυτή τη διαδικασία. Κι ας χτυπά η καρδιά σου σαν τρελή, όταν βρίσκεσαι κοντά στο συγκεκριμένο πρόσωπο κι ας χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, όταν λέτε «αντίο».

Σε στεναχωρεί και σε απογοητεύει να αφήνεις τις ευκαιρίες και τους ανθρώπους που αυτές σου φέρνουν, αλλά δεν έχεις επιλογή. Από κάποια στιγμή και μετά, δε θες να δοκιμάσεις κι όπου βγει, δε θα το κάνεις, ακόμη κι αν είναι ο άλλος διατεθειμένος να προσπαθήσετε. Βέβαια, τις περισσότερες φορές δεν τον ρωτάς καν, γιατί είσαι σίγουρος πως δεν πρόκειται να ανεχτεί αυτή την κατάσταση. Συνήθισες μέχρι τώρα να σε απορρίπτουν -όσο κι αν είναι τρελοί για εσένα-, επειδή λείπεις και άντε να πιστέψεις τώρα ότι κάποιος μπορεί και να θέλει να παλέψετε. Το ενδεχόμενο αυτό το έχεις βγάλει από το κεφαλάκι σου πριν καν το συζητήσετε.

Οπότε, αποφασίζεις μόνος και για τους δύο. Έχεις εντρυφήσει πλέον στο θέμα και ξέρεις ότι κανένας δε θα άντεχε μια ψυχοφθόρα κατάσταση σαν αυτή. Ποιος θα κάτσει να περιμένει κάποιον που λείπει διαρκώς ή μένει μακριά και ειδικά όταν δεν υπάρχει προοπτική κοινού μέλλοντος; Κανείς δε θέλει κοντά του κάποιον που ουσιαστικά είναι απών, κι αν υπάρχουν κάποιοι λίγοι, αυτοί πιθανότατα παλεύουν ήδη.

Κι ας λένε πως οι σχέσεις από απόσταση είναι πιο αληθινές και παθιασμένες. Μπορεί και να έχουν δίκιο, μιας και τα αισθήματα δοκιμάζονται συνεχώς κι όσο η σχέση βαστά γερά, μόνο για πραγματικό έρωτα κι αγάπη μπορούμε να μιλάμε. Ας μη μιλήσουμε για το πάθος που όχι μόνο δε σβήνει, αλλά διαρκώς φουντώνει, με κορμιά που καρτερούν τη στιγμή που θα ξαναγίνουν ένα.

Αλλά αυτό δε σου αρκεί πια. Κουράστηκες να προσμένεις να περάσουν οι μέρες μέχρι να δεις τον σύντροφό σου. Μπούχτισες από τις πολύωρες αναμονές σε αεροδρόμια, κτελ και λιμάνια παρ΄ότι τα ταξίδια αυτά θα σε οδηγήσουν σε εκείνη την αγκαλιά που σε κάνει να νιώθεις πως βρίσκεσαι σπίτι σου. Στην αγκαλιά που σαν τυλίγεσαι μέσα της, μιλάτε βουβά για όλα τα «σ’ αγαπώ» και τα «μου λείπεις» που πληκτρολογούσατε τόσο καιρό πίσω από άψυχες οθόνες.

Πού καταλήγεις, λοιπόν; Σε εφήμερα κρεβάτια κι έρωτες περαστικούς που γεμίζουν το κρεβάτι σου για μια βραδιά, αλλά όχι την καρδιά σου. Το περιστασιακό σε βολεύει αφού σε κάνει για λίγο να ξεχνιέσαι, βοηθά να αναπτερώνει το ηθικό σου και σε ανανεώνει, αλλά μετά από ένα σημείο κουράζει κι αυτό. Θέλεις έναν άνθρωπο δίπλα σου να μοιράζεσαι τα βράδια σου, όχι ένα κρεβάτι που πάλι το πρωί θα σε βρει μόνο σου. Κάποια στιγμή θέλεις να κάνεις οικογένεια. Να αποκτήσεις παιδιά, όμως, που να μιλήσεις και να αναζητήσεις την ευτυχία όταν συνεχώς μετακινείσαι; Δεν μπορείς να αποκτήσεις μια βάση και συνακόλουθα να δημιουργήσεις μια σταθερή και μόνιμη σχέση.

Για όλους εκεί έξω ωστόσο υπάρχει ένα ταίρι. Υπάρχει ένας άνθρωπος που όσο κι αν δεν το πιστεύουμε θα παλέψει για εμάς και θα σταθεί κοντά μας. Όσο απογοητευόμαστε και χάνουμε τη θετικότητα μας, τόσο δεν αφήνουμε καινούριους ανθρώπους να μας πλησιάσουν. Είναι άδικο τόσο εμείς, όσο και οι άλλοι να αφήνουμε τους έρωτες να προσπερνούν, χωρίς καν να δώσουμε μια ευκαιρία. Μη φοβάσαι το «μακριά» από απόσταση, αλλά αυτό που αν και «κοντά» βρίσκεται χιλιόμετρα «μακριά».

Αφιερωμένο σε αυτούς που η ζωή τους είναι ένα πήγαινε-έλα χωρίς τέλος