Ας ενδιαφερθούμε για την αδιαφορία μας

Η ζωή είναι μια παράσταση που ο καθένας προσπαθεί να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του. Σε αυτή την παράσταση, λοιπόν, όλοι, λίγο-πολύ, επιζητούμε την προσοχή των γύρω μας, προκειμένου να νιώθουμε αποδεκτοί. O Ινδός φιλόσοφος, Idries Shah, αναφέρει πως οι άνθρωποι χρειαζόμαστε την προσοχή των άλλων, όσο το φαγητό τη ζεστασιά.

Η αδιαφορία κοστίζει. Είναι το τρωτό σημείο όλων μας. Μας καίει, μας πονάει και μπορεί να αποτελέσει αιτία για διάφορα προβλήματα. Πολλές φορές χρησιμοποιείται ως μέσο για να αποφύγεις να πληγωθείς και να χαλαστείς, ενώ άλλες για να ξενερώσεις ολοκληρωτικά και να ξεφύγεις από μια νοσηρή κατάσταση. Μπορεί να αδιαφορείς ακούσια, επειδή δε σε ενδιαφέρει καν η ύπαρξη του άλλου ή εκούσια, επειδή η συμπεριφορά του, πιθανότητα, σε θίγει. Πριν, όμως, βιαστείς να σκεφτείς την αδιαφορία στον έρωτα, πρέπει να ξέρεις, ότι μπορεί να τη συναντήσεις σε κάθε είδους διαπροσωπική σχέση.

Πολλές είναι οι οικογένειες που αδιαφορούν πλήρως για τα παιδιά τους και δεν ασχολούνται με τη σωστή ανατροφή τους, με αποτέλεσμα, αυτά να αποκτούν απωθημένα, ψυχολογικά προβλήματα και να ξεσπούν μετέπειτα στη ζωή τους σε ναρκωτικά, αλκοόλ και βία. Ακόμη και στις φιλίες, η αδιαφορία του ενός για τον άλλον μπορεί να κοστίσει. Η έλλειψη ενδιαφέροντος για τη ζωή του φίλου σου, για το αν ζει ή πέθανε και πόσο μάλλον για τα προβλήματα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μπορεί να προκαλέσει μέχρι και κατάθλιψη. Και στον εργασιακό χώρο, όμως, τα πράγματα δεν πηγαίνουν πίσω.

Σκέψου καθημερινά, πόσοι εργαζόμενοι, νιώθουν σαν ρομποτάκια που εκτελούν ακριβώς την ίδιες κινήσεις, χωρίς να παίρνουν τα εύσημα του εργοδότη τους. Όχι, απλά αδιαφορεί και τους βλέπει σαν μηχανές που επιτελούν συγκεκριμένη δουλειά, αλλά ακόμη κι όταν έχουν κάποια καινούργια ιδέα για βελτίωση κι εξέλιξη, αυτή θα πάει στράφι αφού απαξιοί τόσο για την ύπαρξη όσο και για τις ικανότητες τους. ‘Αντε, αυτός ο κακομοίρης, ο εργαζόμενος, να μη νιώσει μετά απέχθεια κι απογοήτευση και για τη δουλειά και για τον εαυτό του.

Για να μην αφήσω, όμως, στην απ’ έξω και τον έρωτα, σκέψου πως εκεί δε, η αδιαφορία τον σκοτώνει ολοκληρωτικά. Το νόημα και τα υγιή συναισθήματα του ανθρώπου αντικαθίστανται από ένα ψυχοφθόρο σκηνικό, γεμάτο από σκέψεις και φοβίες. «Γιατί αδιαφορεί τόσο για εμένα; Δεν υπάρχω;» «Δεν είμαι αρκετά καλός ώστε να αρέσω;» ‘Ανθρωποι γεμάτοι ανασφάλειες που φοβούνται να ανοιχτούν και να ερωτευτούν επειδή φοβούνται την απόρριψη, μιας που το μόνο που λαμβάνουν είναι αδιαφορία. Βλέπεις, δεν είναι μόνο η φράση «όσο τον φτύνεις, τόσο κολλάει». Ούτε ότι θα καταφέρουμε να κάνουμε τον άλλον να ασχοληθεί, αδιαφορώντας.

Η αδιαφορία, λοιπόν, μπορεί να βοηθήσει να νιώσεις υπεροχή και ανωτερότητα, τι συμβαίνει, όμως, σε εκείνους για τους οποίους αδιαφορούμε; Όπως φάνηκε και παραπάνω, είναι η μεγαλύτερη μορφή απαξίωσης και απόρριψης. Μπορεί να πληγώσει περισσότερο κι από την άσκηση λεκτικής ή σωματικής βίας. Ο άνθρωπος που νιώθει αδιαφορία, αρχίζει πολλές φορές, να νιώθει συνάμα απόρριψη. Μπορεί να αρχίσει να αμφιβάλλει ακόμη και για την υπόσταση και την ύπαρξη του στη ζωή.

Βρίσκεται μπλεγμένος σε ένα αδιέξοδο όπου η κατάθλιψη και η αποστροφή για τους ανθρώπους, του χτυπούν την πόρτα. Μοναχικός, εσωστρεφής και «βίαιος», μεταφορικά και κυριολεκτικά, αναζητά ψυχολογική υποστήριξη ή διαφεύγει ακόμη και στα φάρμακα. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να μη λογαριάζουν εσένα, τα συναισθήματα και τις ανάγκες σου.

Αν το δούμε σφαιρικά, λοιπόν, ίσως διαπιστώσουμε ότι περισσότερο βλάπτει παρά ωφελεί, τελικά, η αδιαφορία. Όπως είχε πει και ο Ισοκράτης «Οι άνθρωποι κλαίνε διαβάζοντας τα φαντασιολογήματα των ποιητών, αλλά τα αληθινά βάσανα των ανθρώπων τα παρακολουθούν με αδιαφορία». Μήπως, συνεπώς, ήρθε η ώρα να συλλογιστούμε πού και πόσο είμαστε αδιάφοροι και να δείξουμε περισσότερο ενδιαφέρον για τον άνθρωπο απέναντί μας; ‘Η έστω, να γίνουμε ένα κλικ πιο δεκτικοί κι ευγενικοί.

Και θα δεις πώς θα ευεργετηθείς και εσύ ο ίδιος, αφού αισθήματα όμορφα θα κατακλύσουν την ψυχή σου και θα νιώσεις, αμέσως, καλύτερος άνθρωπος.