Δεν υπάρχει χώρος για παραίτηση, μονάχα για απαίτηση

Οι δύσκολες στιγμές είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Αργά ή γρήγορα, θα τις βιώσουμε. Ο πόνος, η απογοήτευση, η θλίψη, αποτελούν αισθήματα που θα φωλιάσουν μέσα μας για να γεννήσουν τη ματαιότητα, αυτό το πέπλο που θα καλύψει τις πιο σκοτεινές μας μέρες. Απογοητευμένοι απ’ όλα γύρω μας και με το αίσθημα της αδικίας να μας κατακλύζει, δε βρίσκουμε νόημα σε τίποτα. Θυμώνουμε με τη ζωή που μας πήρε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, που μας οδήγησε στον χωρισμό ή σε έναν γερό τσακωμό με κάποιον φίλο, που μας έκανε να χάσουμε τη δουλειά μας και που, τέλος πάντων, φαίνεται να μας γύρισε την πλάτη για τα καλά.

«Δεν έχω τίποτα», «Δεν αξίζω τίποτα», «Δε μου μένει τίποτα χειρότερο να πάθω» λέμε και ξαναλέμε κι αυτή η ματαιότητα μας οδηγεί φυσικά στην παραίτηση. Κλεισμένοι στο καβούκι του εαυτού μας τον κατηγορούμε για όλα όσα περνά, οδηγώντας τον πολλές φορές στα μονοπάτια της κατάθλιψης. Αφήνουμε τον πόνο και τη λύπη να μας κυριέψουν κι επιτρέπουμε στο θηρίο του θυμού να μας κατασπαράξει. Με τον τρόπο αυτό, όμως, κατασπαράζουμε και την ίδια μας τη ζωή, η οποία οπωσδήποτε δεν τελειώνει μετά από μια δύσκολη κατάσταση, όσο τραγική κι αν μοιάζει ή είναι. Η ζωή δεν είναι μόνο ευτυχία και καλές στιγμές. Τα πάντα κάποτε ανατρέπονται.

Ως ώριμοι άνθρωποι πρέπει να βιώνουμε τις δύσκολες στιγμές σαν μαθήματα που προκαλούν μεν πόνο στην ψυχή αλλά μέσα από αυτά ανακαλύπτουμε τις αντοχές και τη δύναμή μας. Την ώρα, λοιπόν, που το πέπλο της ματαιότητας οδηγεί στην παραίτηση τότε είναι που πρέπει να δείξουμε τόλμη κι αποφασιστικότητα. Να κοιτάξουμε τον πόνο στα μάτια και να τον αντιμετωπίσουμε. Να βρούμε δύναμη και τσαγανό να βιώσουμε όσα συμβαίνουν και να πονέσουμε για όσα, ενδεχομένως, χάσαμε, βάζοντας τέλος σε ό,τι δεν υπάρχει πια.

Ο συναισθηματικός πόνος, όπως λένε, δεν μπορεί να σε σκοτώσει, αλλά η αποφυγή του μπορεί. Όσο δραματοποιούμε μια ήδη δύσκολη κατάσταση κι αποφεύγουμε να την αντιμετωπίσουμε, τόσο αυτή δυσκολεύει περισσότερο. Μένοντας με τα χέρια σταυρωμένα και μιζεριάζοντας για όσα ζούμε, δε βρίσκουμε λύση κι εσωτερική γαλήνη. Ο πόνος εξυπηρετεί έναν σκοπό και μόνο βιώνοντας επώδυνα συναισθήματα κάνουμε βήματα για την έξοδό μας απ’ τη ματαιότητα και την παραίτηση.

Όλα αυτές οι δυσκολίες που συναντούμε στη ζωή μαζί με τα άσχημα συναισθήματα που μας προκαλούν δεν είναι λάθος. Όταν αποδεχτούμε την αντίληψη αυτή και βρούμε κουράγιο να σταθούμε μόνοι με θάρρος και τόλμη απέναντι στη θλίψη, τον θυμό, την απογοήτευση, τότε θα οδηγηθούμε και στην αυτοθεραπεία. Πρέπει να νιώσουμε τον πόνο όσο μπορούμε κι αντέχουμε. Είναι ένα θηρίο, ναι, αλλά τα θηρία δαμάζονται, όταν, τα αντιμετωπίζουμε με σθένος και δεν τα αφήνουμε να μας κατασπαράξουν.

Ο πόνος σου είναι ένα βήμα στο ταξίδι της αυτοβελτίωσης, της εξέλιξης και της επούλωσης. Όταν πονάς, κάνεις δουλειά με νόημα και σκοπό. Αναζητάς φως μέσα στο σκοτάδι κι αρχίζεις να εκτιμάς την ίδια σου τη ζωή. Αυτή που δε σου χαρίστηκε έτσι απλά κι αυτή για την οποία πάλεψες κι είναι κρίμα να παρατήσεις, επειδή ένα άσχημο γεγονός σου άλλαξε τα μέχρι τώρα δεδομένα σου. Δείχνε αγάπη στον εαυτό σου κι εμπιστοσύνη στη ζωή. Δεν τελείωσαν όλα.

Πρέπει να κάνεις την καρδιά σου μεγαλύτερη απ’ την πληγή και τις τρύπες. Και να παλεύεις με σύμμαχό σου την αγάπη κι όχι τον φόβο και τον θυμό. Μόνο έτσι θα βρεις τον δρόμο για την έξοδο απ’ τον πόνο. Μόνο έτσι όμορφα γεγονότα θα συμβούν και πάλι στη ζωή σου. Και να θυμάσαι, ό,τι κι αν συναντήσεις, δεν υπάρχει χώρος για παραίτηση, μονάχα για απαίτηση. Απαίτηση για μια καλύτερη ζωή!