Θα ‘θελα να βρω μια φράση για όλους αυτούς που αγαπήθηκαν πολύ μα το «τόσο πολύ» τους κατέστρεψε. Για εκείνους που οι σχέσεις τους δεν ήταν χλιαρές και μονότονες αλλά έντονες κι άκρως ταραχώδεις. Υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπήσαμε πολύ και τους μισήσαμε εξίσου ή έστω έτσι νιώθαμε όλες τις φορές που ο δυναμισμός και των δύο οδηγούσε σε ολέθριο τσακωμό. Μάλωσες, εξαφανίστηκες μα βρήκες τον δρόμο της επιστροφής γιατί ήταν τόσο έντονα τα συναισθήματα, ήταν τόσο μεγάλη κι αληθινή η αγάπη, που σε ώθησαν ακόμη μια φορά να κάνεις πίσω. Σχέσεις μη υγιείς ή σχέσεις δυνατές κι αληθινές;
Για μισό λεπτό, νομίζω πως τη βρήκα. «Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορείς μαζί τους αλλά δεν μπορείς και χωρίς αυτούς», διαβάζω καθώς χαζεύω στα social. Πράγματι, το περίεργο που συμβαίνει με αυτούς τους ανθρώπους είναι πως δεν μπορείς να ζήσεις για πολύ κοντά τους, μα δεν μπορείς και να τους βγάλεις τελείως από τη ζωή σου. Δεν μπορείς, δεν αντέχεις, πες το όπως θέλεις. Τη μια στιγμή νιώθεις την ανάγκη να χαθείς για ώρες στην αγκαλιά τους και την άλλη θέλεις να τους βρίσεις και να μην τους ξαναδείς.
Τι κι αν οι ζωές μας ενώθηκαν ήταν μοιραίο να οδηγηθούμε σε κακοκαιρία. Κανείς δεν μπόρεσε να κοπάσει την καταιγίδα που ξεσπούσε κάθε φορά που οι έντονοι χαρακτήρες μας βρίσκονταν σε σύγκρουση. Παρά μόνο όταν αποφασίσαμε να χωρίσουμε και να τραβήξει ο καθένας τον δρόμο του σωθήκαμε. Δεν τιθασεύονται οι θυελλώδεις χαρακτήρες. Μόνο παλίρροια και καταστροφές προκαλούν. Χαλούν τις σχέσεις, διαλύουν τις ζωές και προκαλούν –παροδικά ή χρόνια– μίσος. Ήμασταν και είμαστε κτητικοί, εγωιστές, ασυμβίβαστοι κι απόλυτοι. Δεν ανεχόμαστε μύγα στο σπαθί μας κι όσο κι αν κάποιος εκ των δύο αποφασίζει κάθε φορά να κάνει πίσω για να σώσουμε ό,τι μπορεί να σωθεί επειδή αγαπάμε κι αρνούμαστε να φύγουμε, πάλι θα καταλήξουμε στην καταστροφή.
Κι επειδή καμιά καρδιά δεν αντέχει τόση ένταση, το καλύτερο είναι όσο κι αν αγαπάμε και νοιαζόμαστε τον άλλον, να ζήσουμε μακριά του. Κανείς δεν αντέχει για πολύ στην κακοκαιρία. Όλοι καταβάθος -όσο κι αν μας γοητεύει η φωτιά- επιζητούμε τη γαλήνη και τη νηνεμία που βρίσκουμε σε ανθρώπους λιγότερο εκρηκτικούς από εμάς. Άλλωστε, όπως λένε, χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο να κατευνάζει τις έντονες πτυχές της προσωπικότητάς μας. Μπορεί οι σχέσεις αυτές να καταλήγουν στην καταστροφή, η αγάπη όμως πάντα μένει.
Όταν η μπόρα κοπάσει, όταν τα δύο «ηλεκτρόνια» αποχωριστούν και τραβήξουν διαφορετική πορεία, η αγάπη και το ενδιαφέρον εξακολουθεί να είναι εκεί. Σε νοιάζει μα δεν τολμάς να το δείξεις. Και ξέρεις πόσο πονάει αυτό. Γι’ αυτό θα ψάξεις να μάθεις τι κάνει, πώς περνά, πώς είναι η καθημερινότητά του. Πάντα όμως από απόσταση. Θα χαρείς με τη χαρά του, θα στεναχωρηθείς με τη λύπη του. Θα νοιάζεσαι από μακριά κι ας μην το μάθει ποτέ. Κι αν μπορείς να βοηθήσεις σε κάτι που θα χρειαστεί εν αγνοία του, θα το κάνεις. Μπορεί να τραβήξατε διαφορετικούς δρόμους, μα δε σταμάτησες να ενδιαφέρεσαι.
Κι όταν πια έχετε βρει και οι δύο ηρεμία, όταν έχετε φτιάξει διάθεση και καθημερινότητα, όταν φέρνοντας τον άνθρωπο αυτό στο μυαλό σου προκαλείται μια γλυκιά ανάμνηση κι ένα φτερούγισμα νοσταλγίας, τότε θα βρεις τη δύναμη να ρωτήσεις τον ίδιο τι κάνει χωρίς φυσικά να επιδιώκεις μια θέση και πάλι στη ζωή του. Θα στείλεις τυπικό μήνυμα για να μάθεις από τον ίδιο τα νέα του γιατί τελικά είμαστε τόσο δυνατοί αλλά και τόσο αδύναμοι παράλληλα. Με περίσσια δύναμη καταστρέψαμε μια σχέση, αλλά με αρκετή αδυναμία για τον άνθρωπο που νιώσαμε κάτι, θα τολμήσουμε να επικοινωνήσουμε ξανά.
Κι όπως είπε και η Uma Thurman, “I still love the people I’ve loved even if I cross to avoid them”. Αφιερωμένο σε αυτούς τους λίγους, λοιπόν, που πάντα θα αγαπώ και θα νοιάζομαι από απόσταση..
Συντάκτης: Γεωργία Ιορδανοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
