Μεγάλος ο πόθος, μεγαλύτερη η ξενέρα

Ξενέρωμα. Μια λέξη που συχνά συνοδεύεται από ένα έντονο και αρνητικό συναίσθημα, την απογοήτευση. Το τι μας ξενερώνει και τι όχι είναι μεγάλη υπόθεση και εξαρτάται απ’ τα γούστα, τις προσδοκίες και τις επιθυμίες του καθενός. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων  ξενερώνουμε τελικά με ό,τι ποθούμε περισσότερο.

Σαν τρελός θέλεις να φας το γλυκό που βλέπεις στη βιτρίνα του ζαχαροπλαστείου και σου τρέχουν τα σάλια, να αγοράσεις το συνολάκι που είδες και ερωτεύτηκες μόλις σε φαντάστηκες να το φοράς, να αποκτήσεις τη δουλειά που είχες αναγάγει σε dream job ή να προσελκύσεις το πρόσωπο που τα μάτια σου βγάζουν σπίθες και καρδούλες κάθε φορά που το αντικρίζεις. Όταν, όμως, αποκτήσεις κάτι απ’ όλα αυτά, έρχεται η στιγμή της απομυθοποίησης και τα πράγματα μοιάζουν διαφορετικά.

Εκείνα που τόσο καιγόσουν να κατακτήσεις από γοητευτικά κατέληξαν απογοητευτικά τη στιγμή που τα κατάφερες. Πες το συνειδητοποίηση, πες το απότομη προσγείωση, πτώση απ’ τα σύννεφα ή όπως αλλιώς θέλει η ψυχούλα σου. Είναι τόσο έντονη η εξιδανίκευση και η πλάνη στο μυαλό μας που όταν τελικά καταφέρουμε να αποκτήσουμε αυτό που είχε τραβήξει το ενδιαφέρον μας, σύντομα ξενερώνουμε. Τι φταίει όμως γι’ αυτή μας τη στάση;

Καταρχάς ο υπερενθουσιασμός και η παρορμητικότητά μας παίζουν σημαντικό ρόλο. Μόλις κάτι μας γοητεύσει θέλουμε ντε και καλά να το κάνουμε δικό μας. Νομίζουμε ότι είναι του γούστου μας και μας ταιριάζει –αφού εκ πρώτης όψεως ανταποκρίνεται στα στάνταρ μας-, αλλά τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι. Η πάστα που θες να γευτείς, ίσως τελικά να μην είναι τόσο νόστιμη όσο φαίνεται. Το συνολάκι που πιστεύεις πως σου ταιριάζει γάντι, μπορεί να μη σου πάει τελικά όταν το δοκιμάσεις. Η δουλειά που ονειρευόσουν μπορεί να μη σε ικανοποιεί, να μη σε γεμίζει. Το υποψήφιο ταίρι μπορεί να μην είναι το άτομο που πραγματικά θα ήθελες να σταθεί δίπλα σου κι ας είχες φανταστεί από καιρό την κοινή σας ζωή κι ας χτυπούσε η καρδιά σου σαν τρελή κάθε φορά που το αντίκριζες,

Γείωση, λοιπόν, και επιστροφή στην πραγματικότητα. Ίσως μετά την απομυθοποίηση να θεωρούμε ανόητο ή ακόμα και επιφανειακό τον τόσο ενθουσιασμό που δείξαμε. Όσα κάποτε μας συνεπήραν και θελήσαμε διακαώς να αποκτήσουμε, μπορεί να αποδειχτεί σε βάθος χρόνου πως δεν είναι αυτά που πραγματικά μας γεμίζουν, μας ταιριάζουν και μας ικανοποιούν. Η εξιδανίκευση που στο μυαλό μας είχαμε δημιουργήσει λόγω της υπερβολής μας, μετέφραζε τον έντονο ενθουσιασμό σε πόθο και ανάγκη για κατάκτηση. Όταν, όμως, ο στόχος επετεύχθη, η ωραιοποίηση κατέρρευσε και η απομυθοποίηση διέλυσε το ροζ συννεφάκι.

Περίεργα τα παιχνίδια του μυαλού. Περίεργος και τρόπος που συλλέγει και επεξεργάζεται τα δεδομένα ανάλογα τη φάση που περνάμε. Μήπως, όμως, τελικά φταίμε εμείς οι ίδιοι για όλα; Μήπως παραείμαστε απαιτητικοί αλλά και παρορμητικοί, με αποτέλεσμα ό,τι δεν ανταποκρίνεται στο ιδανικό που έχουμε στο μυαλό μας, να μας ξενερώνει; Είμαστε τόσο ιδιαίτερα πλάσματα που ξενερώνουμε στο άψε-σβήσε, ειδικά όταν τα πράγματα δεν είναι ή δεν εξελίσσονται όπως τα φανταζόμασταν και με τον τρόπο που θα θέλαμε.

Όσο πιο μεγάλος ο ενθουσιασμός μας γι’ αυτό που διακαώς ποθούμε, τόσο πιο μεγάλη και η απογοήτευση. Και μετά καταλήγουμε να αναρωτιόμαστε τι δεν πήγε καλά και γιατί δεν ήρθαν τα πράγματα όπως τα περιμέναμε. Αναρωτιόμαστε αν ήμασταν υπερβολικοί ή όχι, αν κάναμε καλά που ξενερώσαμε ή αν έπρεπε να δώσουμε μια ακόμη ευκαιρία. Άβυσσος το μπερδεμένο τοπίο που σχηματίζεται όταν έρθει η ξενέρα.

Ένα είναι το μόνο σίγουρο. Ότι πρέπει να είμαστε προσγειωμένοι και να μην παρασυρόμαστε από τον ενθουσιασμό και την ιδανική εικόνα που μοιάζει να έχουμε απέναντί μας. Όσο για την ξενέρα; Δεν αποδυναμώνονται μάτια μου τα δυνατά αισθήματα.