Ήσουν γύρω στα 16-17 όταν έπινες καφέ με την παρέα με τις ώρες και δε λέγατε να ξεκουνηθείτε. Ανέμελες στιγμές της εφηβείας που τότε νόμιζες ότι περνάς δύσκολα λόγω σχολείου, φροντιστηρίων και διαβάσματος. Οι ώρες περνούσαν κι εσείς ακόμη στην καφετέρια να συζητάτε και να υπεραναλύετε τα πάντα, να γελάτε με τις χαζομάρες σας, να παίζετε τίτσου χωρίς να σας νοιάζει που πέρασε η ώρα και χωρίς πολλές υποχρεώσεις να προλάβετε. Μεγαλώνουμε, όμως, και οι ώρες που διαθέτουμε για καφέ μειώνονται. Στα 16 μιλούσαμε για 5ωρα, στα 25 για 3ωρα και όσο περνούν τα χρόνια, καταλήγουμε σε ένα μισαωράκι -και πολύ είναι.
Τι φταίει άραγε; Τι δεν πάει καλά; Οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής και οι υποχρεώσεις μας; ‘Ή ίσως και εμείς οι ίδιοι που όσο μεγαλώνουμε, τόσο ωριμάζουμε και διαφοροποιούμε κάποια στοιχεία του χαρακτήρα μας και του τρόπου που αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις γύρω μας, οπότε δεν έχουμε την ίδια όρεξη και υπομονή να καθόμαστε με τις ώρες για καφέ; Λίγο-πολύ όλα βάζουν το λιθαράκι τους κι εμείς απλώς ακολουθούμε.
Δυστυχώς -συχνά χωρίς να το καταλαβαίνουμε- γινόμαστε ρομποτάκια μιας απαιτητικής ρουτίνας. Καθημερινά οι ίδιες κινήσεις, οι ίδιες υποχρεώσεις. Τρέχουμε να προλάβουμε και να ανταπεξέλθουμε σε όλα σαν προγραμματισμένες μηχανές. Ξεχνάμε να σκεφτούμε, να απολαύσουμε στιγμές ή έστω να κάτσουμε λίγη ώρα να καταλαγιάσουμε το άγχος και τις σκοτούρες μας, να χαλαρώσουμε το νου και το πνεύμα μας. Πόσες φορές ακυρώνουμε φίλους και γνωστούς κι εκείνο το «να πάμε για καφέ να τα πούμε» μένει στα λόγια και στον καφέ που ακόμη πίνουμε. Κι αν καταφέρουμε τελικά να ξεκλέψουμε λίγο χρόνο για να πιούμε έναν καφέ σαν άνθρωποι και να πούμε τα νέα μας με τους άλλους ή απλώς να χαζολογήσουμε και να κουτσομπολέψουμε, δεν το ευχαριστιόμαστε.
Όλα στο πόδι και συνεχώς με τη ματιά μας στο ρολόι, μήπως περάσει η ώρα κι αργήσουμε στο επόμενό μας ραντεβού ή χάσουμε χρόνο από διάβασμα και projects που έχουμε να διεκπεραιώσουμε. Κι όταν πια αποκτήσουμε παιδιά; Εκεί, δεν έχεις να σκεφτείς μόνο τις δικές σου υποχρεώσεις, αλλά κι αυτές των παιδιών. Φροντιστήρια, διάβασμα, εξωσχολικές δραστηριότητες. Εκεί είναι πρώτα τα παιδιά και μετά οι δικές σου ανάγκες. Ο καφές, λοιπόν, που έπινες ουσιαστικά ανέμελος στην εφηβεία με τις ώρες δεν υφίσταται πια. Με τους φίλους σου πλέον συζητάς τα νέα σου, τα προβλήματα και τα άγχη της δουλειάς στα γρήγορα κι άντε στην καλύτερη και κάνα προσωπικό ζήτημα στο 10λεπτο. Οι εκτεταμένες συζητήσεις της εφηβείας που αναλύατε τι γίνεται με το ταίρι ή τις τρέλες που κάνατε στο ξέφρενο χθεσινό ξενύχτι ανήκουν στο παρελθόν.
Από την άλλη κι εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε. Όλη αυτή η ρουτίνα, οι υποχρεώσεις, αλλά και σε μεγάλο βαθμό οι εμπειρίες και οι καταστάσεις που έχουμε βιώσει στο πέρασμα των χρόνων, μας έχουν μεγαλώσει. Ωριμάζουμε σιγά-σιγά, ακόμη κι αν μέσα μας υπάρχει ακόμη εκείνος ο έφηβος. Υπάρχει, αλλά δεν είναι δυνατόν να υπάρχει στον ίδιο βαθμό. Αλλιώς βλέπεις τα πράγματα στα 16, αλλιώς στα 25 κι αλλιώς στα 35, στα 40, στα 50. Άλλες αντοχές, δυνάμεις κι ορέξεις έχεις σαν έφηβος κι άλλες σαν ενήλικας. Δεν μπορείς πια να συζητάς με τις ώρες για τον Τάκη, τον Μάκη, τη Σούλα, ούτε να παίζεις επιτραπέζια και χαρτιά για πολύ. Θα πεις τα νέα σου, θα συμβουλέψεις το φίλο σου, θα πείτε και καμιά βλακεία παραπάνω, αλλά εν συντομία, γιατί μπορεί να μην έχεις μόνο δουλειά και οικογένεια να σε περιμένουν, αλλά και να κουράστηκες και να βαρέθηκες. Μεγάλωσες τι να κάνουμε.
Τα χρόνια περνάνε, λοιπόν, από έφηβοι γινόμαστε ενήλικες και έπειτα μεσήλικες. Οι ρυθμοί συνεχώς αυξάνονται κι εμείς καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε σε όλα. Η ζωή, όμως, τρέχει κι εμείς μεγαλώνουμε. Να μάθουμε να εκμεταλλευόμαστε εποικοδομητικά το χρόνο μας και να απολαμβάνουμε εκείνο το καφεδάκι για όση ώρα κι αν είναι. Χωρίς άγχος, να χαιρόμαστε τις στιγμές, γιατί περνάνε και αξίζει να τις ζούμε στο έπακρο.
Συντάκτης: Γεωργία Ιορδανοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
