Όλοι κάποια στιγμή πληγωθήκαμε· αυτός δεν είναι λόγος να 'μαστε επιφυλακτικοί

Σχέσεις που δεν πέτυχαν ή δεν κράτησαν, επίδοξα φλερτ που μας γέμισαν λόγια κι υποσχέσεις. Φταις εσύ μετά που τους αντιμετωπίζεις όλους με την ίδια προκατάληψη και καχυποψία; Η καρδιά κλειδώνει όταν πληγωθεί και μαζί της παρασέρνει και το μυαλό. Δεν μπορούμε να δούμε, ούτε να κρίνουμε καθαρά, όταν είμαστε γεμάτοι παράπονο από τις συμπεριφορές πολλών απ’ όσους πέρασαν στο διάβα μας. Η απογοήτευση μας κάνει προκατειλημμένους κι όταν μας πουν μια κουβέντα παραπάνω αρχίζουμε και το κράξιμο.

Βαρέθηκες ν’ ακούς συνέχεια τα ίδια παραμυθόλογα. Λες και με τη σειρά βάζουν στο play την ίδια κασέτα. Ακόμη κι έτσι να μην είναι, εσύ δεν το καταλαβαίνεις. Δε σε αφήνεις πια να εμπιστευτείς κανέναν, ούτε να πιστέψεις σε όμορφα λόγια και σε ρομαντικές κινήσεις. Το «μας τα παν κι άλλοι» έχει γίνει πλέον η πιο κλισέ ατάκα σου. Κι όχι απλώς είσαι καχύποπτος κι επιφυλακτικός, αλλά κράζεις κιόλας. Σιγά μην τους δώσεις την ικανοποίηση ότι σε πείθουν.

Ακόμη κι αν ο άνθρωπος απέναντί σου σού αρέσει αρκετά, δεν πρόκειται να του αφήσεις χώρο και περιθώριο να σε πλησιάσει, γιατί φοβάσαι πως θα καείς πάλι. Κι ας σου αποδεικνύει με τις πράξεις τους πως ό,τι λέει το εννοεί. Κι ας έρχεται στην πόρτα σου ξημερώματα για να σε δει έστω και πέντε λεπτά, παρόλο που επιμένεις να λες «όχι» και να μην απαντάς σε τηλέφωνα και κουδούνια. Κι ας του στέλνεις κατεβατά -λες και διαβάζει πάπυρο- που τον κράζεις και τον συγκρίνεις με άλλους χωρίς να ‘χεις επαρκή στοιχεία για τη συμπεριφορά του. Το άτομο επιμένει και υπομένει, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να παρεξηγηθεί, γιατί εδώ που τα λέμε έχουμε και μια αξιοπρέπεια.

Όσο κι αν κολακεύεσαι, όσο κι αν -μεταξύ μας- σου αρέσουν όλες οι κινήσεις του ανθρώπου που έχεις απέναντί σου, βάζεις φρένο. Δεν αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο, δε θες να ανοιχτείς, γιατί φοβάσαι πως θα παρασυρθείς για μια ακόμη φορά. Δε φταις εσύ που τους βάζεις όλους στο ίδιο σακί. Το παρελθόν σου φταίει.

Κι ενώ ο άλλος έχει περάσει όλα τα τεστ και τις δοκιμασίες που του βάζεις -λες και δίνει εισαγωγικές για το πανεπιστήμιο- συνεχίζεις να βρίσκεσαι σε κατάσταση επιφυλακής και να ερμηνεύεις κάθε κίνηση από τη δική σου αρνητική οπτική γωνία. Ως πότε όμως; Πόσο ν’ αντέξει κι ο άλλος ο δύσμοιρος να χτυπά σε ένα τείχος που δεν υπάρχει ούτε χαραμάδα για να προσπαθήσει να πλησιάσει; «Εάν όσα λέει τα εννοεί και δεν είναι σαν τους άλλους, θα συνεχίσει να είναι εδώ», σκέφτεσαι, όμως, όλοι έχουμε όρια και κάποια στιγμή εξαντλούνται.

Μπορεί με αυτόν τον τρόπο να νιώθουμε ότι προλαμβάνουμε κι αποτρέπουμε τα χειρότερα, μήπως όμως, κλείνουμε την πόρτα και στον ερχομό των καλύτερων; Σίγουρα τα βιώματά μας ευθύνονται γι’ αυτή μας τη στάση. Βιώματα που δεν μπορούμε να σβήσουμε, αλλά μπορούμε να δούμε από μια θετική σκοπιά. Η καχυποψία και η προκατάληψη ας μην είναι τα πρώτα συναισθήματα που κάνουν την εμφάνισή τους σε κάθε νέα γνωριμία. Μπορούμε τα συναισθήματα αυτά να τα αξιοποιήσουμε προς όφελός μας –με μέτρο- για να προφυλαχτούμε.

Άλλωστε οι άνθρωποι που θα δείξουν πως πραγματικά αξίζουν το χρόνο και την ενέργειά σου θα σε κάνουν να νιώσεις κι εκείνο το «κλικ». Αυτό που θα σε κάνει να ξεκουμπωθείς και να ανοίξεις δειλά-δειλά την πόρτα σου. Μαζί τους θα ξεπεράσεις ανασφάλειες, θα ξεχάσεις τι σημαίνει απογοήτευση. Αν δε δείξεις και λίγη εμπιστοσύνη, πώς θα ξέρεις τι θα μπορούσε να είχε συμβεί με τον άνθρωπο απέναντί σου; Όσο κι αν ισχυριζόμαστε πως εξαιρέσεις δεν υπάρχουν, υπάρχουν όμορφοι άνθρωποι εκεί έξω -και δεν είναι η μειοψηφία.

Λοιπόν, τι κάθεσαι; Άντε να ανοίξεις που έχει ξεπαγιάσει να χτυπάει τα κουδούνια. Τι άλλο θες για να πειστείς και να ρίξεις το Σινικό Τείχος που έχεις χτίσει;