Πεδίο μάχης ο χωρισμός

Θυμάσαι τότε που ήσουν παιδί κι έφτιαχνες κάστρο με τα μαξιλάρια του καναπέ; Εσύ απ’ τη μία πλευρά και το φιλαράκι σου απ’ την άλλη. Πυροβολισμοί, μάχες, μέχρι να βγει ο νικητής. Αυτός που θα καταλάβει το κάστρο, θα γίνει βασιλιάς. Ξεκινούσατε συμφιλιωμένοι, με λαχτάρα για παιχνίδι και καταλήγατε να μαλώνετε για το ποιος νίκησε, μιας που ο εγωισμός κι ο ανταγωνισμός δεν επέτρεπαν σε κανέναν να δεχτεί την ήττα.

Μεγαλώσαμε και κάπως έτσι συνεχίσαμε να συμπεριφερόμαστε και στις σχέσεις μας. Ανέμελα, επιπόλαια και, πολλές φορές, ξεροκέφαλα παιδιά. Ξεκινάς μια σχέση ως παιχνίδι συμφιλίωσης, έρωτα κι αγάπης κι όταν έρθει η ώρα του χωρισμού, καταλήγεις σ’ ένα πεδίο μάχης, που νικητής θα ‘ναι μόνο ο ένας. Χωρισμός και συμφιλίωση δεν πηγαίνουν πακέτο. Δεν επιτρέπεται να φύγεις, ούτε εσύ ούτε ο άλλος, χωρίς να πονέσετε κι οι δύο απ’ τους βομβαρδισμούς. Βομβαρδισμοί λέξεων και συναισθημάτων. Κι όπως και στον πόλεμο, έτσι και στον χωρισμό, ο ένας είναι πιο δυνατός.

Αυτός που θα επιτεθεί πρώτος στον πόλεμο, είναι αυτός που φαινομενικά έχει τη δύναμη να πει «αντίο» στις σχέσεις. Ο εγωισμός, όμως, δε σου επιτρέπει, συνήθως, να φύγεις χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις. Πρέπει να πεις τις πιο βαριές κουβέντες, να πληγώσεις τον άλλον, τόσο που να τον κάνεις να σε μισήσει. Να τον απομακρύνεις μια για πάντα από κοντά σου, ακόμη κι αν πρόκειται για μια παρορμητική συμπεριφορά. Η πίεση της στιγμής, βλέπεις, σε εξωθεί σε συμπεριφορές που ούτε ο ίδιος αναγνωρίζεις στον εαυτό σου.

Απ’ την άλλη, ο αδύναμος της υπόθεσης παρακολουθεί βουβά. Αμύνεται και πιστεύει ακόμη στη δύναμη της αγάπης και της συμφιλίωσης. Δεν του αρέσουν οι μάχες, πόσο μάλλον οι πόλεμοι. Είναι ήρεμος, δέχεται τα πυρά και δεν τον νοιάζει να βγει νικητής, γιατί θεωρεί ότι η αγάπη κι οι πράξεις της θα κατευνάσουν την επιθετικότητά σου και θα αποτρέψουν την αιματηρή κατάληξη. Φυσικά, με τον τρόπο αυτό, τονώνει και τον ναρκισσισμό σου, αφού παρά τις λεκτικές επιθέσεις, είναι ακόμη εκεί, δεδομένος. Συνεχίζει να επιμένει, να σε καλοπιάνει, να κάνει υπομονή και να κρέμεται απ’ τα χείλη σου. Προσπαθεί να σε ηρεμήσει κι ιδανικά να σε κρατήσει.

Πόσο, όμως, να αντέξει αυτή τη συμπεριφορά, όταν συνεχίζεις να τον βομβαρδίζεις ακάθεκτα και καμία δήλωση αγάπης, καμία ευγενική αντιμετώπιση από πλευράς του, δεν είναι αρκετή; Η υπομονή έχει τα όριά της κι, όταν τελειώσει, απλά κρύψου.

Όχι άλλοι συναισθηματισμοί, όχι άλλα δάκρυα και παρακάλια, γιατί πάνω απ’ όλα  έχουμε και μια αξιοπρέπεια. Οφθαλμός αντί οφθαλμού από εδώ και πέρα. Τότε, πια, η μάχη εξελίσσεται σε πόλεμο κι απ’ τις δύο πλευρές. Ας κερδίσει ο καλύτερος. Αυτός που θα πει τα πιο σκληρά λόγια. Αυτός που θα βρίσει, θα φωνάξει, θα δώσει τελεσίγραφα, ακόμη κι αν δεν το ‘χει σκεφτεί καλά. Πληγωμένα και θυμωμένα παιδιά που προδόθηκαν το ένα απ’ το άλλο. Βλέπεις, πρέπει ο άλλος να πονέσει περισσότερο από εσένα. Δε γίνεται να μην είσαι εσύ ο νικητής. Υπάρχει ένα «εγώ» που οφείλει να τραφεί και να μην κάνει πίσω.

Εγωισμός, νεύρα, πίεση, αισθήματα που μας κυριεύουν κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου κι αλλοιώνουν τον χαρακτήρα μας. Τόσο έντονη είναι η επίδρασή τους επάνω μας, που δε μας νοιάζει αν καταστρέφουμε τόσο τη σχέση όσο και το ίδιο το ταίρι μας αλλά και τον εαυτό μας. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε λογικά και να ηρεμήσουμε. Να βρούμε τους λόγους που μας έκαναν να αγαπήσουμε τον άνθρωπο απέναντί μας και να ‘μαστε μαζί του. Λόγοι που είναι σίγουρα αρκετοί κι ικανοί, αν όχι να σε κρατήσουν σε μια σχέση, να σε κάνουν να φερθείς πιο συμπονετικά, ευγενικά κι ανθρώπινα.

Όποια κι αν είναι η τελική κατάληξη μιας σχέσης, μην ξεχνάς ότι με τον άνθρωπο αυτό έχεις ζήσει πολλές στιγμές. Υπάρχουν κοινές αναμνήσεις και κοινά αισθήματα. Κι όταν κάποια στιγμή δεις καθαρά και δεν είσαι πια συναισθηματικά φορτισμένος, θα γυρίσεις πίσω να ψάξεις αυτόν που αγαπούσες πολύ και πλήγωσες ακόμη περισσότερο, όμως αυτός δε θα ‘ναι εκεί.

Ο άνθρωπος που σ’ αγαπά, μένει κι υπομένει, αλλά όταν φύγει μία φορά, θα φύγει οριστικά. Θα εξαντλήσει κάθε προσπάθεια, κάθε «σ’ αγαπώ», όμως, η αξιοπρέπεια κι ο αυτοσεβασμός του θα ‘ναι αρκετά ώστε να ανατρέψει το παιχνίδι. Να βγει ο ίδιος νικητής και να φύγει μακριά.

Κι επειδή ο πόνος θα υποχωρήσει, αλλά η θύμησή του θα παραμένει εκεί, θα το καταφέρει. Θα σε στοιχειώνει γύρω αλλά και μέσα σου. Και το κυριότερο; Θα τον ψάχνεις παντού, σε αδιάφορα βράδια, σε τρύπιες αγκαλιές, σε ανιαρές διαδρομές, αλλά δε θα μπορείς να καλύψεις το κενό του…