Άβυσσος οι ανθρώπινες σχέσεις. Ακόμη μεγαλύτερη άβυσσος ο εσωτερικός κόσμος του καθενός. Μεγαλώνουμε και μεγαλώνοντας αυξάνονται και οι απαιτήσεις μας. Υψηλότερα «στάνταρ», ιδιοτροπίες και καταλήγουμε να μη στεριώνουμε με άνθρωπο. Δε μιλάμε, όμως, τόσο για ιδιοτροπίες όσο για την ανάγκη μας να βρούμε στους άλλους την αγάπη που κρύβουμε εμείς μέσα μας. Έχουμε στο μυαλό μας συγκεκριμένες πεποιθήσεις και απαιτήσεις για θέματα αγάπης που οτιδήποτε αποκλίνει από αυτές μας ξενίζει και μας απογοητεύει. Ξενερώνουμε στο άψε-σβήσε, γιατί ψάχνουμε στους άλλους την αγάπη, τη στοργή και κάθε τι καλό που είμαστε ικανοί να τους δώσουμε εμείς. Και κάπου εκεί το χάνουμε και ξεχνάμε.
Ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι δεν μπαίνουν σε συγκεκριμένα καλούπια, δεν μπορούν να υιοθετήσουν συγκεκριμένες συμπεριφορές. Το ότι εσύ μπορείς να είσαι ικανός να αγαπήσεις υπερβολικά, να είσαι δοτικός και να γίνεσαι χαλί να σε πατήσουν, δε σημαίνει ότι κι ο απέναντί σου είναι έτσι. Κατά τη διάρκεια μιας σχέσης, βλέπουμε στο μεγαλύτερο μέρος της τον εαυτό μας κι όχι το άλλο άτομο. Όλα εξελίσσονται σύμφωνα με τις δικές μας πεποιθήσεις και τη δική μας προσέγγιση των σχέσεων και της ζωής.
Αναζητούμε οτιδήποτε είναι οικείο και κοντά σε όσα έχουμε διδαχθεί και αποκομίσει από το περιβάλλον που μεγαλώσαμε. Από παιδιά έχουμε μάθει να συμπεριφερόμαστε, να αντιδρούμε και να αντιμετωπίζουμε τον κόσμο γύρω μας με συγκεκριμένους τρόπους. Και κάπως έτσι διαμορφώνεται η προσωπικότητα μας. Άλλοτε αναπτύσσουμε θετικά συναισθήματα και συμπεριφορές κι άλλοτε όχι. Όλα εξαρτώνται από τα βιώματα και τις εμπειρίες μας. Και κάπως έτσι η αναζήτησή μας επικεντρώνεται σε αυτά τα μοτίβα, αγνοώντας τα πέριξ. Πράξεις που δεν ταιριάζουν στη δική μας ιδιοσυγκρασία μας φαίνονται περίεργες, αλλοπρόσαλλες και κάποιες φορές μέχρι και απάνθρωπες.
Πόσο εγωιστές γινόμαστε όμως με αυτόν τον τρόπο… Μπορεί να είμαστε τα καλύτερα παιδιά, να κρύβουμε μέσα μας όλη την ανιδιοτέλεια και την αγάπη του κόσμου όταν, όμως, απαιτούμε να γίνουν σαν εμάς και ξεχνάμε τη διαφορετικότητα του άλλου γινόμαστε ξεκάθαρα εγωιστές. Διαφορετικός χαρακτήρας, διαφορετικός τρόπος που αγαπά, που αντιμετωπίζει τις σχέσεις, που χωρίζει, που αντιδρά και πάει λέγοντας. Επειδή έχουμε κάποια κοινά με το σύντροφο μας, δε σημαίνει ότι είμαστε ίδιοι. Όταν κοιτά στον καθρέφτη αντικατοπτρίζεται μόνο ο δικός του εαυτός κι όχι ο δικός μας. Δε γίνεται να ζητάμε να εκδηλώσουν την αγάπη και το ενδιαφέρον τους με τον ίδιο τρόπο με εμάς κι αν τους πιέσουμε να το κάνουν τότε θα αμυνθούν και θα απομακρυνθούν.
Δεν έρχονται οι άνθρωποι κατά παραγγελία. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Άλλοι είναι πιο εξωστρεφείς, δοτικοί και πρόθυμοι να αγαπήσουν. Άλλοι διακατέχονται από έντονη εσωστρέφεια, είτε επειδή είναι ντροπαλοί, είτε επειδή φοβούνται κι άλλοι πάλι είναι τελείως μοναχικοί και μπορεί να μην καταφέρουν καν να σου δείξουν την αγάπη τους. Τι να κάνουμε ρε παιδιά, υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι, ναι! Δεν μπορούν να δείξουν ότι αγαπούν; Ένας Θεός ξέρει τι συμβαίνει μέσα τους. Δείχνουν απόμακροι, απλησίαστοι και δε σου δίνουν πρόσβαση στα συναισθήματά τους. Θα σε αγαπήσουν με έναν δικό τους τρόπο και θα θεωρούν ότι στο δείχνουν, ωστόσο στα μάτια σου αυτή η εκδήλωση αγάπης θα είναι ελλιπής. Όπως κι αν σου φερθούν το μόνο σίγουρο είναι πως εσύ θα έχεις ήδη απογοητευτεί και θα τα έχεις βάψει μαύρα.
Ε, και; Τι να κάνουμε τώρα; Να καταδικάσουμε τον κόσμο που δεν μας αγαπά όπως θέλουμε, που δεν ανταποκρίνεται σε όσα του προσφέρουμε εμείς και που δε συμπεριφέρεται όπως θα θέλαμε και σύμφωνα με όσα υποτίθεται υποστηρίζει πως νιώθει; Ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο αγαπά ή και να μην αγαπά. Από πότε γίναμε ειδικοί και αλάνθαστοι κι έχουμε μόνο απαιτήσεις;
Γι’ αυτό να αγαπάς όπως έχει μάθει. Να μην πάψεις να δίνεις και να δίνεσαι, αλλά να μάθεις να αποδέχεσαι πως ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου μπορεί να σε αγαπήσει διαφορετικά από τον τρόπο που αγαπάς και θες εσύ. Κι ακόμη κι αν δε σε αγαπήσουν, εσύ να συνεχίζεις να αγαπάς τους ανθρώπους.
Συντάκτης: Γεωργία Ιορδανοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
