Πόσο «αντικαταπληκτικά» είναι όλα τελικά

Μεσημέρι, μεσοβδόμαδα, γυρνώντας από τη δουλειά, η κίνηση αφόρητη και η playlist του Παύλου πάλι ηχεί στο αμάξι μου, μπας και καταλαγιάσουν λίγο τα νεύρα μου. Η υπομονή εξαντλείται, αλλά σαν ακούς Παυλίδη, κάτι μέσα σου γαληνεύει. Ο νους ταξιδεύει σε άλλα μονοπάτια και δημιουργεί ιστορίες που για καθέναν είναι διαφορετικές μέσα από τα τραγούδια του. «Στέκεται στην πόρτα, κοιτάζει αν έχει κλείσει όλες τις βρύσες και τα φώτα…», ξεκινά να παίζει και ενώ το τραγούδι έρχεται να σου φτιάξει το κέφι με το ρυθμό του και να σε κάνει να αρχίσεις να χορεύεις σαν τον τρελό, αρχίζεις να προσέχεις τα λόγια. Είσαι που είσαι κολλημένος στην κίνηση και δεν πας παραπέρα, ας σκεφτείς τουλάχιστον τι θέλει να πει ο ποιητής.

«Κίνηση στο δρόμο, μέσα απ’ το αυτοκίνητο κοιτάει τον αστυνόμο που κοιτάζει τα παιδιά…», ακούς στη συνέχεια και η ιστορία που περιγράφεται σε κάνει να αναρωτιέσαι αν περιγράφει τη ζωή σου. Μια ζωή που έχει εξελιχθεί πλέον σε ζωή ρομπότ. Από το πρωί μέχρι το βράδυ να ακολουθούμε τους ρυθμούς της καθημερινότητας. Δουλειά, υποχρεώσεις, παιδιά, κίνηση. Ο ίδιος κύκλος καθημερινά, χωρίς καμιά αλλαγή. Δρόμοι γεμάτοι κίνηση, αυτοκίνητα και καυσαέριο και νοσταλγείς τις εποχές που πήγαινες με το ποδήλατο ή με τα πόδια στη δουλειά, χωρίς να σε βιάζει κανείς. Τότε η διαδρομή ήταν απολαυστική, οι δρόμοι ήσυχοι, ασφαλείς και χωρίς τον κίνδυνο να σε πατήσει κάποιος, να τρακάρεις ή να σου επιτεθούν. Ο αστυνομικός της γειτονιάς ήταν απών, σε αντίθεση με σήμερα που οι δρόμοι είναι γεμάτοι από αυτούς, με το χέρι τους πάντα έτοιμο στη σκανδάλη.

Και κάπου ενδιάμεσα, αγορές, υλικά αγαθά και οι βιτρίνες που φαντάζουν στα μάτια μας παράδεισος και «αντανακλούν πια τόσο καταπληκτικά» -που λέει και ο Παύλος. Έχουμε χάσει πλέον την ουσία, δε δίνουμε ιδιαίτερη σημασία σε αξίες, όπως η αγάπη, η ευγένεια, το ενδιαφέρον για το συνάνθρωπό μας και ψάχνουμε την ευτυχία στα υλικά, πιστεύοντας ότι έτσι θα γεμίσουμε το κενό της δυστυχισμένης μας ζωής. Και πίσω στο σπίτι μετά, αποβλακωμένοι μπροστά σε μια οθόνη, παρακολουθούμε αμάσητα όσα μας παρουσιάζουν. Ειδήσεις, σειρές, τηλεμάρκετινγκ, social media και μια ψεύτικη ζωή που δε λες κουβέντα με το διπλανό, αλλά με αυτόν που κρύβεται πίσω από μια άλλη οθόνη. Καταντήσαμε άβουλα όντα χωρίς ιδιαίτερη κριτική ικανότητα. Τα σωστά ρομποτάκια που θα πάνε αύριο πάλι στη δουλειά και θα ακολουθήσουν τις διαταγές και τις επιθυμίες του αφεντικού, χωρίς να φέρουν αντίρρηση. Γιατί «τελικά είχατε δίκιο το αβγό έκανε την κότα κύριε διευθυντά», κι ας έχει αποδειχθεί κι επιστημονικά ότι η κότα έκανε το αβγό κι ας ξέρεις πως το αφεντικούλι σου σού ζητά παράλογα πράγματα.

Και για να φανούμε και λίγο φυσιολογικοί και να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα θα βγούμε και μια βόλτα βρε αδερφέ, ακόμη κι αν η παρέα είναι βαρετή ή το έτερον ήμισυ χλιαρό. Ούτως ή άλλως, όλες οι σχέσεις μας χλιαρές κατέληξαν να ‘ναι πια. Η φιλία, ο έρωτας, η αγάπη, το πάθος, συναισθήματα που ζωντανεύουν την ψυχή και δίνουν νόημα στη ζωή, έχουν αντικατασταθεί από το βόλεμα, τη συνήθεια, το μίσος και την αδιαφορία. Αυτοί είμαστε και «με εκείνον τον κακόμοιρο θα πέσει στο κρεβάτι, τι μαρτύριο».

Και το χειρότερο είναι ότι για τους περισσότερους όλα αυτά μοιάζουν φυσιολογικά και τόσο «καταπληκτικά», μέχρι κάποιος, όπως η κοπέλα του τραγουδιού, να συνειδητοποιήσει τι λάθος έχουμε κάνει, πόσο δέσμιοι αυτής της ρουτίνας είμαστε και στο αδιέξοδο αυτό, «μέσα από την τσάντα βγάζει το περίστροφο, πριν απ’ τα 30 είδε ήδη αρκετά». Όμως, όπως αυτή δεν ήταν τόσο χαζή, ώστε να βάλει τόσο νωρίς τέλος στη ζωή της και «καλεί ασθενοφόρο», έτσι και εμείς όταν συνειδητοποιούμε πόσο λάθος ζούμε δεν είναι αργά να ανακαλέσουμε και να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Τόση ώρα αναδρομή και εμβάθυνση, κολλημένη στην κίνηση και σκέφτομαι ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να αλλάξουμε. Γιατί αν δε συνειδητοποιήσουμε πόσο «αντικαταπληκτικά» είναι όσα θεωρούμε «καταπληκτικά», είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε δυστυχισμένοι, χωρίς ουσιαστικές σχέσεις και χωρίς νόημα στη ζωή μας. Μόνο χλιαρότητες, δουλειά και μια καλά οργανωμένη ζωή σαν καλά ρομπότ που είμαστε.

Το τραγούδι τελείωσε, η κίνηση ξεκόλλησε και μια καινούργια ζωή μας περιμένει…