«Θέλω λίγο χρόνο»∙ και τώρα;

«Όταν σας ζητούν λίγο χρόνο να λέτε “πάρε χρόνο και πάρε και τα @ρχίδι@ μου”» διαβάζω σε ένα site. Κάπου εκεί κόλλησα κι άρχισα να αναρωτιέμαι τι κρύβεται πίσω από αυτή τη φράση, με την οποία λίγο-πολύ όλοι έχουμε έρθει αντιμέτωποι, κάποια στιγμή. Άλλοι την είπαμε κι άλλοι την αποδεχτήκαμε, μιας και δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά.

«Δώσε μου λίγο χρόνο να ηρεμήσω και να σκεφτώ» λέμε ή ακούμε και για τον αποδέκτη η φράση αυτή θα κυριεύει από εδώ και πέρα το μυαλό του. Διαρκείς σκέψεις σχετικά με το αν αυτή η φράση είναι όντως αληθινή ή αποτελεί απλά μια δικαιολογία γι’ αυτόν που έχει αποφασίσει ήδη να φύγει. Λίγο χρόνο γιατί; Είναι μπερδεμένος; Αναποφάσιστος; Του τελείωσε; Τι; Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά έχουν και την απαίτηση να τους περιμένεις όσο διάστημα παίρνουν τον χρόνο τους. Σαν να σου λένε «κάτσε εσύ εδώ καβάτζα κι αν δε βρω κάτι καλύτερο αυτό το διάστημα, θα σου ξαναχτυπήσω την πόρτα» -μιας που γνωρίζουν πολύ καλά ότι ευκαιρίες σαν εσένα δεν τις συναντούν κάθε μέρα.

Όσοι ζητούν χρόνο θεωρούν ότι η απομόνωση κι η απόσταση θα ξεκαθαρίσει το τοπίο και θα φέρει αντικειμενικές και ξεκάθαρες αποφάσεις. Όμως όταν ζητάς αυτόν τον ρημαδιασμένο χρόνο, μέσα σου κάτι έχει ήδη ραγίσει. Αλλιώς γιατί να τον ζητούσες; Απλά θέλεις να συνειδητοποιήσεις αν όντως αυτό που έχεις σου ‘χει τελειώσει ή η έλλειψη και το κενό του συντρόφου σου θα φέρει στην επιφάνεια και θα ζωντανέψει όλο τον έρωτα που του είχες κάποτε. Εννοείται ότι αυτό χρησιμοποιείται και σαν επιχείρημα, λες και για να θυμηθείς γιατί ερωτεύτηκες έναν άνθρωπο πρέπει πρώτα να τον χάσεις.

Όλα αυτά, βέβαια, προκύπτουν απ’ το γεγονός ότι όταν κάποιος θέλει χρόνο, συνήθως, αποτελεί έμμεσο μήνυμα για τον χωρισμό. Έτσι σκέφτεται τουλάχιστον απ’ την πλευρά του ο άλλος, ο κακόμοιρος, κάνοντας το τοπίο ακόμη πιο θολό. Η πεποίθηση ότι ο σύντροφός σου βρήκε απλά μια καλή δικαιολογία να σε χωρίσει, αλλά δεν έχει τα κότσια να στο πει, γι ’αυτό επιλέγει τον πιο εύκολο και πειστικό τρόπο, κυριαρχεί στο μυαλό σου, με αποτέλεσμα να προκαλείς, τελικά, από μόνος σου το φινάλε.

Μήπως, όμως, πρέπει να σκεφτούμε λίγο πιο λογικά και συνειδητοποιημένα; Μπορεί όντως το ταίρι σου να ‘ναι μπερδεμένο από κάποια άλλη κατάσταση στη ζωή του, για την οποία εσύ δεν έχεις ιδέα. Να θέλει λίγο χρόνο για τον εαυτό του. Λίγο χρόνο να σκεφτεί, να ηρεμήσει, να βάλει τη ζωή του σε μια τάξη. Όλοι έχουμε βρεθεί μπουχτισμένοι από κάποια κατάσταση και το μόνο που θέλαμε να κάνουμε ήταν να τρέξουμε μακριά απ’ όλα, ακόμη κι απ’ τον ίδιο μας τον σύντροφο. Γιατί, λοιπόν, δεν καταλαβαίνουμε και δεν αποδεχόμαστε την επιθυμία του άλλου κι απλά του δημιουργούμε κι άλλα προβλήματα;

Αν δεν τα μοιραστεί με εσένα που είσαι ο άνθρωπός του με ποιον θα τα μοιραστεί, σκέφτεσαι, καταλήγοντας να τον πιέζεις ακόμη περισσότερο, με αποτέλεσμα να θέλει να τρέξει πρώτα μακριά από εσένα και μετά απ’ όλους τους άλλους. Οπότε καταλήγεις να κάνεις μια τρύπα στο νερό, αφού ο χωρισμός θα προκληθεί οριστικά από εσένα τον ίδιο. Ο φόβος ότι θα χάσεις τον άνθρωπο που τόσο αγαπάς, δε σε αφήνει να δεις καθαρά -αντίδραση απολύτως φυσιολογική. Άλλωστε, συνήθως το συναίσθημα υπερτερεί της λογικής.

Τι πρέπει να κάνεις, λοιπόν, αν κάποιος σου ζητήσει χρόνο; Να τον πιστέψεις, επειδή τον αγαπάς και θεωρητικά σ’ αγαπάει κι αυτός ή να τον θεωρήσεις έναν ακόμη μαλάκα που δεν είχε τα κότσια να το τελειώσει οριστικά και στο έφερε πλαγίως ζητώντας λίγο χρόνο; Κι άντε, δίνεις τον χρόνο που σου ζητείται κι ο άλλος επιστρέφει και του δίνεις και δεύτερη ευκαιρία, όλο το χάσμα που έχει δημιουργηθεί αυτό το διάστημα πώς γεφυρώνεται ξανά;

Δεν ξέρω αν είμαι η κατάλληλη για να δώσω απάντηση σε αυτό το πραγματικά δίλημμα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως όταν σου ζητούν χρόνο, πρέπει να τον δίνεις -χωρίς, όμως, να περιμένεις τίποτα. Ούτε ελπίδες, ούτε θετικές σκέψεις, ούτε όμως και δυσάρεστες. Προσπάθησε να κατεβάσεις τα ρολά και κοίταξε να φερθείς κυνικά. Και θα δεις πως ο χρόνος είναι συνάμα ο καλύτερος γιατρός.

Συνέχισε την πορεία σου κι αν βρεις κάτι καλύτερο, θα το καταλάβεις αμέσως, ενώ συγχρόνως θα σου αποδειχθεί ότι αυτός που κάποτε ζητούσε χρόνο ήταν, τελικά, ο ίδιος χάσιμο χρόνου. Αν, απ’ την άλλη, γυρίσει, έχοντας πάρει τον χρόνο που πραγματικά είχε ανάγκη, τότε την ευκαιρία να την δώσεις, αφού όμως πρώτα σου αποδείξει με τρανταχτούς τρόπους ότι όντως σ’ αγαπά κι όλα αυτά που προφασίστηκε δεν ήταν δικαιολογίες.

Πάντα, όμως, να θυμάσαι το λαϊκό ρητό που λέει ότι ο χρόνος δεν είναι Πηνελόπη και δεν περιμένει κανέναν.