Αμήχανο ο φίλος να ψάχνει αφορμή να σου την πέσει

Μόλις μπήκες σε μια νέα παρέα. Φανερά ενθουσιασμένος και χαρούμενος που βρήκες νέα άτομα να ταιριάξεις, αφού για τους χ-ψ λόγους βρίσκεσαι μακριά από τα μέχρι τώρα κολλητάρια σου. Αναμφίβολα, λοιπόν, η εύρεση μιας παρέας που «κολλάς» και «κουμπώνεις» δίνει άλλον αέρα στην καθημερινότητά σου. Έλα, όμως, που δεν είναι λίγες οι φορές μέσα σε μια παρέα που κάποιο άτομο θα αποκτήσει άλλου είδους ενδιαφέρον για το πρόσωπό σου. Κι αν αναρωτιέσαι τι είδους, ασφαλώς αναφέρομαι στο ερωτικό.

Ρε παιδιά φίλους θέλουμε, όχι σύντροφο, ούτε παρέα στο κρεβάτι. Δεν υπάρχει πιο ξενέρωτο πράγμα από το να παρεξηγούν τη φιλική σου διάθεση και τη συμπάθεια που δείχνεις. Οι περισσότεροι θα ισχυριστούν ότι στα φιλικά μπαίνουν τα καλύτερα γκολ κι ακόμα ότι οι καλύτερες σχέσεις είναι αυτές που είστε ταυτόχρονα και κολλητάρια. Όμως, υπάρχουν κι αυτοί που ψάχνουν έναν άνθρωπο να κάνουν παρέα και μόνο. Να μοιραστούν τη μοναχικότητά τους. Να δώσουν τσαχπινιά και μια δόση τρέλας στη ρουτίνα της ζωής τους. Να βγουν, να πιουν έναν καφέ κι ένα ποτό με έναν άνθρωπο, βρε παιδί μου.

Είναι άσχημο να ξέρεις ότι εσύ βλέπεις τον άνθρωπο απέναντί σου σαν φίλο κι αυτός κοιτά να αδράξει οποιαδήποτε ευκαιρία για να έρθει πιο κοντά σου με ερωτικό τρόπο. Θα κοιτάξει να πιαστεί από λέξεις που θα πεις, όπως για παράδειγμα, τη στιγμή που θα δηλώσεις στην παρέα την επιθυμία σου για εύρεση ερωτικού συντρόφου. Σχόλια του τύπου «Εμείς εδώ είμαστε, δε μας βλέπεις;» ή «Κάθεσαι και τρέχεις πίσω από τον/την τάδε, ενώ, εγώ μπορώ να σου δώσω όσα θες», δε θα λείψουν. Ακόμη χειρότερα, όταν στην παρέα και πιείτε και λίγο παραπάνω, θα ψάξει να βρει τρόπο να σου την πέσει, έχοντας την πεποίθηση ότι η ζάλη του ποτού θα σε επηρεάσει και θα σε κάνει να ενδώσεις. Έτσι θα έχει και μια καλή δικαιολογία σε περίπτωση που πάλι τον απορρίψεις. «Δεν ήξερα τι έκανα, έφταιγε το ποτό», θα δηλώσει μετέπειτα. Βρε εσύ μια χαρά ήξερες, μην μας το παίζεις τώρα ανήξερος.

Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, έχεις και την υπόλοιπη παρέα που σε ζαλίζει συνεχώς και σου λέει ξανά και ξανά να το σκεφτείς, γιατί ξέρουν πώς νιώθει εκείνος για εσένα και βλέπουν πόσο πολύ ταιριάζετε οι δυο σας. Με το ζόρι παντρειά μωρέ; Ναι, ταιριάζετε σαν φίλοι, σαν αδέρφια, σαν κολλητάρια που μαλακίζονται, γελάνε και περνάνε καλά, αλλά μέχρι εκεί. Πόσες φορές θα το πούμε τέλος πάντων;

Κι όταν μετά από κάτι τέτοιες συμπεριφορές κι εκδηλώσεις τελικά αγανακτήσεις και μιλήσεις στο πρόσωπο αυτό καθαρά και ξάστερα για τη φιλική σου και μόνο -θα τονίσω ξανά- συμπεριφορά, τότε πιστεύεις ότι θα καταλάβει πλέον πως τίποτα παραπάνω δεν μπορεί να συμβεί. Πόσο πιο λιανά από το «Σε βλέπω μόνο σαν φίλο και δεν μπορώ να σε δω διαφορετικά, ό,τι κι αν συμβεί», να του δηλώσεις πια; E! Tότε κι ο άλλος το παίρνει απόφαση -υποτίθεται- και σταματά λίγο να ασχολείται μαζί σου και με το πώς να σε κατακτήσει.

Τότε σιγά-σιγά θα αρχίσετε να συνάπτετε μια φιλία -θεωρητικά- και να μιλάτε για όλα όσα σας προβληματίζουν, προσωπικά και μη θέματα. Θα γελάτε, θα κλαίτε, θα περνάτε καλά και δε θα γίνεται καμία ερωτική αναφορά σε εσάς τους δύο. Ίσα ίσα θα κάνετε πλάτες ο ένας στον άλλον, προκειμένου να προσεγγίσετε τα άτομα που σας ενδιαφέρουν. Θα μοιραστείτε ακόμη και πολύ δύσκολες καταστάσεις που θα σας κάνουν να νιώσετε οικογένεια, τόσο μεταξύ σας, όσο και σαν παρέα.

Παρά την πλέον φιλική σας σχέση, ωστόσο, εσύ από πλευράς σου πάντα θα σκέφτεσαι ότι ίσως ο άλλος στο πίσω μέρος του μυαλού του, έχει ακόμη ερωτικό ενδιαφέρον για εσένα. Δυστυχώς, σε τέτοιες καταστάσεις πάντα παραμένουμε μαγκωμένοι στις κινήσεις και τα λόγια μας. Θα διστάσουμε παραδείγματος χάρη, να μιλήσουμε για μια ερωτική απογοήτευση ή για ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα, γιατί είμαστε προκατειλημμένοι και φοβόμαστε πως ο άλλος μπορεί να πάρει θάρρος οποιαδήποτε στιγμή.

Καλό θα ‘ταν, λοιπόν, να είμαστε ως ένα βαθμό κουμπωμένοι και διστακτικοί, αλλά πάντα με μέτρο. Άνθρωποι σαν αυτούς, αποτελούν πια, όχι απλώς παρέα, αλλά και οικογένεια και έχουν αποδείξει ότι θέλουν να σταθούν δίπλα μας στις χαρές και στις λύπες. Έστω και σαν φίλοι. Ας μην τους το στερήσουμε, λοιπόν, γιατί μόνο χαμένοι μπορούμε να βγούμε.