Βέρα· απόδειξη αγάπης ή τυπικότητα;

Η παράδοση της βέρας ξεκινά από την αρχαία Αίγυπτο, οπότε και χρησιμοποιήθηκε ως σύμβολο ατελείωτης αγάπης, αφού το δαχτυλίδι δεν έχει αρχή και τέλος, όπως δηλαδή θα πρεπε να ‘ναι και η αγάπη μεταξύ του ζευγαριού. Με το πέρασμα των χρόνων και φτάνοντας στο σήμερα, η βέρα αποτελεί σύμβολο επισημοποίησης μιας σχέσης, αλλά και δέσμευσης. Με τη βέρα, θεωρητικά, δηλώνεις πως με τον σύντροφο σου έχετε αφοσιωθεί πια ο ένας στον άλλον, αποκλειστικά και μονογαμικά. Όμως, σε αντίθεση με αυτούς που την επιζητούν και θέλουν να τη βλέπουν να στολίζει το χέρι το δικό τους, αλλά και του συντρόφου τους, υπάρχουν κι αυτοί που τη θεωρούν μια ακόμη τυπικότητα. Έχουν και οι δύο πλευρές δίκαιο ή μόνο η μία τελικά;

Είναι, λοιπόν, πολλοί αυτοί που θεωρούν πώς με τη βέρα, όχι μόνο γίνεται πιο επίσημη η μακροχρόνια σχέση τους, αλλά το δαχτυλίδι αυτό αποτελεί και απόδειξη της αγάπης του άλλου για το πρόσωπό τους. Ακόμη και παντρεμένοι να ‘ναι δε δέχονται να μη φοράει ένας εκ των δύο τη βέρα του, γιατί με τον τρόπο αυτό, είναι σαν να δηλώνει πως επιθυμεί να κρύψει πως είναι δεσμευμένος κι ίσως κάποιοι να νομίζουν πως είναι ελεύθερος και επιζητά κάποιο καινούργιο ταίρι ή έστω ένα περιστασιακό κρεβάτι. Υποστηρίζουν, δε πως ο σύντροφο τους δε βλέπει τελικά αρκετά σοβαρά τη σχέση τους.

Στην αντιπέρα όχθη, βρίσκονται αυτοί για τους οποίους η βέρα αποτελεί ένα κόσμημα που έχουμε μετατρέψει σε έναν τυπικό συμβολισμό κατά τη διάρκεια της σχέσης ή του γάμου ενός ζευγαριού και τίποτα παραπάνω. Αρνούνται πεισματικά και κάθετα να φορέσουν βέρα και ισχυρίζονται πως δεν περιμένουν ένα δαχτυλίδι για να αποδείξουν τόσο την αγάπη τους, όσο και το πόσο σοβαρά βλέπουν τη σχέση τους με τον άλλον. Ακόμη υπάρχουν κι αυτοί που δεν μπορούν να φορέσουν βέρα είτε λόγω επαγγέλματος, είτε λόγω κάποιας αλλεργίας ή έντονης εφίδρωσης, είτε γιατί απλώς φοβούνται μήπως τη χάσουν. Γιατί, δηλαδή, πρέπει να θεωρείται κακό αυτό;

Όχι μόνο κακό, αλλά έγκλημα, θεωρείται για εκείνον που επιμένει πως και οι δυο πρέπει να φορούν τη βέρα τους. Και κάπου εκεί οι καβγάδες μεταξύ του ζευγαριού ξεκινούν, γιατί μόνο αναίμακτα δεν μπορεί να καταλήξει μια τέτοια διαφωνία. Προτιμούμε να τσακωθούμε σαν πεισματάρικα παιδιά με το σύντροφο που τόσο αγαπάμε, παρά να δεχτούμε την άποψή του. Ξενερώνει όταν δείχνουμε τέτοια επιμονή για ένα κόσμημα και ίσως αυτό να δείχνει πως τελικά δεν του έχουμε την εμπιστοσύνη που ισχυριζόμαστε. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που ξεχνάμε είναι πως αν ο άλλος θέλει να μας απατήσει και να κάνει την κουτσουκέλα του θα την κάνει είτε φοράει βέρα, είτε όχι. Δεν είναι λίγοι αυτοί που φεύγοντας από το σπίτι, βγάζουν τη βέρα τους και συνεχίζουν κανονικά τα ραντεβού με το κρυφό αίσθημα. Μάλιστα, δεν είναι λίγοι εκεί έξω που βλέποντας το δαχτυλίδι στο χέρι του άλλου έλκονται περισσότερο, αφού η αίσθηση του δεσμευμένου τους εξιτάρει.

Αυτός που θέλει να κάνει τη λαδιά του θα την κάνει, με βέρα ή χωρίς. Η βέρα μπορεί να σημαίνει δέσμευση, αλλά η πραγματική δέσμευση, είναι μεταξύ του ζευγαριού και των συναισθημάτων τους. Δεν είναι το δαχτυλίδι που θα κάνει μια σχέση κι ένα γάμο ευτυχισμένο. Η απόδειξη της αγάπης μας για τον άλλον γίνεται καθημερινά αισθητή, με μια αγκαλιά, ένα «σ’ αγαπώ», με φροντίδα, προσοχή και σεβασμό. Δεν περιμένουμε μια βέρα για να νιώσουμε ότι αυτό που κάνουμε είναι αληθινό, γι’ αυτό συχνά αρνούμαστε να το ντύσουμε με τυπικούρες.