Η εβδομάδα του δεκαπενταύγουστου για όσους από εμάς δεν έχουμε έστω ένα χωριουδάκι να πάμε να γείρουμε το ταλαιπωρημένο από εκλογές, δημοψηφίσματα και μνημόνια κορμάκι μας, αποτελεί μια πρώτης τάξεως τουρισμό στην Αθήνα. Ο εθνικός κήπος με την γραφική καφετέρια του, από τον καιρό που ήμουν εύζωνας αποτελεί την ιδανική καλοκαιρινή λύση. Το τοπίο μαγευτικό -τηρουμένων των αναλογιών- η εξυπηρέτηση αριστοκρατική και ο κόσμος, συνήθως, εξαίρετος. Λέω συνήθως γιατί στην μνήμη μου πάντα φέρνω ένα περιστατικό που αφορούσε δύο φίλες και την συζήτηση που ανέπτυξαν ενόσω εγώ καθόμουν δίπλα τους .
Η Ελπίδα –η μόνη φίλη της όποιας έμαθα το όνομα και η φίλη της βρίσκονταν στο τραπέζι απέναντι από το τραπέζι που επέλεξα να κάτσω. Για να μην σας πω ψέματα , η Ελπίδα και η φίλη της ήταν και ο λόγος που επέλεξα να κάτσω εκεί, διατηρούσα μια αθώα καλοκαιρινή διάθεση «φλερτ του σπασίκλα», που περιορίζεται στην κατανάλωση ζωτικού χώρου και την ανταλλαγή ντροπαλών βλεμμάτων. Στο τραπέζι λοιπόν ήταν δύο πολύ όμορφα και δροσερά κορίτσια που όμως φαίνονταν να είναι σε μια έντονα συγκινησιακή συζήτηση. Η φίλη της Ελπίδας είχε μονοπωλήσει την συζήτηση και η Ελπίδα συγκαταβατικά ανά τακτά χρονικά διαστήματα , κουνούσε το κεφάλι. Το όνομα της φίλης της Ελπίδας δεν το έμαθα ποτέ αλλά μπορούμε να την βαφτίσουμε Απελπισία, έτσι κι αλλιώς καθόταν απέναντι από την Ελπίδα, φυσικά αλλά και ιδεολογικά.
Η Απελπισία είχε πρόσφατα χωρίσει από κάποιον ταλαίπωρο Άκη που κατά τα λεγόμενα της πρέπει να ήταν ο χειρότερός άνθρωπος που γέννησε ποτέ μήτρα γυναίκας. Η Απελπισία με μπόλικη δραματική αλλά και δραματουργική διάθεση ανέφερε περιστατικά, λεπτομέρειες, προσωπικά θέματα, υποθετικά σενάρια και εικασίες και κάθε λογής άλλο «όπλο» προκειμένου να αποδείξει σε κάποιο αόρατο δικαστήριο το πόσο ντενεκές ξεγάνωτος ήταν ο Άκης.
Γυναικάς, ανεπρόκοπος, μικροτσούτσουνος, σεξομανής, βρωμιάρης, μαμάκιας και λογής αλλά κοσμητικά επίθετα μου αποκαλύφθηκαν για τον Άκη κρυφακούγοντας τις γλαφυρές διηγήσεις της Απελπισίας, κι όταν λέω κρυφακούγοντας το χρησιμοποιώ σαν σχήμα λόγου μιας και θα μπορούσα να είμαι στο Σύνταγμα με βουλοκέρι στ’ αυτιά και πάλι να ενημερώνομαι πλήρως για την βδελυρή προσωπικότητα του Άκη.
Η Απελπισία αποδομούσε στα μάτια της Ελπίδας κάθε κομμάτι του κακομοίρη πρώην συντρόφου της και όταν εκείνη διατύπωνε μια κάποια έστω αμφιβολία για τα λεγόμενα, η Απελπισία λάβρα παρουσίαζε αδιάσειστα στοιχεία στηριγμένα στην «μυστική» της γνώση για τα «εσωτερικά» της σχέσης, ενώ παράλληλα εκείνη παρουσιάζονταν ως οσία, μια Παναγία που με καρτερικότητα αγωνιζόταν και υπέφερε. Παράλληλα σήκωνε τηλέφωνά από φίλους, γνωστούς και συγγενείς και τους ενημέρωνε πως πίνει καφέ με την Ελπίδα (έτσι έμαθα και το όνομα της) και την ενημερώνει για τον μάλακα (που όπως φαντάστηκα ήταν ο Άκης).
Η Απελπισία εκ τότε εμφανίστηκε πολλές φορές στην ζωή μου στην μορφή φίλων και γνωστών, πόσες φορές δεν έχει ο καθένας μας γίνει «μαρτυράς» σε ανάλογη συζήτηση, όπου φίλοι απελπισμένοι και καταρρακωμένοι από τον χωρισμό ή το δράμα που ζουν, αποφάσισαν να μας γεμίσουν με λεπτομέρειες για τον πρώην σύντροφο τους που δε θέλαμε ποτέ να μάθουμε.
Η πρακτική αυτή είναι εξαιρετικά λάθος. Με σημείο αναφοράς την Απελπισία του Ζαππείου και τον Ακή – και στο πρόσωπό τους, όλους μας – ας δούμε πως αυτή η συμπεριφορά μας μολύνει σαν κοινωνικός ιός εμπόλα και μας κάνει ανεπιθύμητους σε φίλους και γνωστούς.
Οι συμπεριφορές δεν χαρακτηρίζουν αυτούς που μας τις προκαλούν αλλά εμάς που τις πραγματοποιούμε. Ότι και να σου έχει κάνει ένας άνθρωπος και όσο και αν αξίζει την μήνη σου, το πώς θα του συμπεριφερθείς χαρακτηρίζει εσένα και ποιος είσαι και όχι τον άλλο. Μάλιστα αν κάποιος κάνει την ετυμολογική ανάλυση της λέξης ευγένεια, θα δει ότι προέρχεται από το καλό (ευ) και το γένος. Δηλαδή η συμπεριφορά δεν χαρακτηρίζει μόνο εσένα αλλά και όλο σου το σόι , το περιβάλλον δηλαδή που μεγάλωσες και την ποιότητα του. Το να γυρνάς γύρω – γύρω και να ξεφτιλίζεις τον ή την πρώην σου το μόνο που κάνεις είναι να τρομάζεις το περιβάλλον σου με το ποιόν σου. Κανένας άνθρωπος δε θέλει γύρω του Απελπισίες και ο λόγος είναι πολύ απλός , φοβόμαστε όλοι ότι σε κάποια στιγμή εμείς θα είμαστε ο Άκης. Άσε που μεταξύ μας, για να τον βρίζεις έτσι , χάρη του έκανες δεν τον αγαπούσες πραγματικά.
Η συμπεριφορά της αποδόμησης του άλλου είναι καθαρά πρόβλημα αυτοεκτίμησης, η Απελπισία είχε τόσο χαμηλή εικόνα για τον εαυτό της, που ήταν διατεθειμένη να ανεχτεί τον Άκη, αρκεί να έχει σύντροφο ή ακόμα χειρότερα λέει ψέματα για εκείνον ανίκανη να δεχτεί το γεγονός ότι ήταν λιγότερος των όποιων προσδοκιών της. Κανένας άνθρωπος δεν είναι υποχρεωμένος να αποδείξει οτιδήποτε σε κανέναν άλλο, πόσο μάλλον σε μια σχέση. Αν κάποιος σε απογοήτευσε με όποιον τρόπο, κάνε αυτοκριτική στον τρόπο επιλογής που έχεις και συνεχίζεις. Το μοναστήρι να είναι καλά. Αν δεν ζεις στον πλανήτη Πλούτωνα είσαι υποχρεωμένος να παραδεχτείς ότι εκεί έξω έχει πολλούς ανθρώπους, ε, κάποιος θα πρέπει να είναι συμβατός μαζί σου.
Αν δεν σου συμβαίνει μάλλον θα πρέπει να δεις τι φταίει μέσα σου. Η συμπόρευση και η σχέση απαιτεί ωριμότητα και υπομονή, απαιτεί καλλιέργεια. Αν επιλεγείς με κριτήριο μόνο τα εξωτερικά χαρακτηριστικά κάποιου, μην περιμένεις κάτι παραπάνω και φυσικά μην τον κατηγορείς όταν τα εσωτερικά χαρακτηριστικά του σκάσουν πάνω σου σα βόμβα.
Αν ντρέπεσαι να κυνηγήσεις αυτό που θες και σου απομένουν μόνο αυτές και αυτοί που είναι εύκολες και σίγουρες λύσεις μην τους κατηγορείς, μαθέ να διεκδικείς και να αποζητάς αυτό που θεωρείς ότι σου αξίζει.
Ο έρωτας δεν είναι μόνο μια κρίση του ποιοι είμαστε, αλλά και μια κρίση του ποιοι πλαστήκαμε να είμαστε. Μη συμβιβάζεσαι με αυτόν ή αυτήν που μπορείς να έχεις. Γίνε αυτό που θα συγκινήσει αυτόν ή αυτήν που θες.
Είναι καλύτερο για τον εαυτό σου να σε απορρίψει ένας έρωτας μεγάλος παρά να σε απογοητεύσει ένας έρωτας μικρός και να τον σέρνεις στον βούρκο δεξιά και αριστερά. Μαζί του σέρνεις και τα κομμάτια του εαυτού σου και με αυτά πρέπει να ζήσεις.
Συντάκτης: Δημήτρης Καλούπης
