Είμαστε όλα εκείνα που δεν μπορέσαμε να συγχωρήσουμε

Είμαστε όλα εκείνα που δεν μπορέσαμε να συγχωρήσουμε· κι αν ρωτάτε εμένα, είναι πολλά αυτά που δεν έχω συγχωρήσει. Δε συγχώρησα ποτέ μου τη Γεωργίτσα που με κλώτσησε στο δημοτικό και κλοτσούσα κάθε μέρα και κάποιο παιδάκι για περίπου δυο χρόνια. Δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Όταν πόνεσε το δικό μου καλάμι, μου είπαν «μην κλαις τώρα, μεγάλη κοπέλα, για πλάκα το έκανε», αλλά όταν εγώ κλοτσούσα τα άλλα παιδάκια δεν είχε πια πλάκα κι όλοι μου φώναζαν. Δε συγχώρησα λοιπόν ούτε τη Γεωργίτσα, ούτε όλους όσους μου φώναζαν.

Στο γυμνάσιο μου είπαν «μην τρως τόσο πολύ, δε θα σε θέλει κανένας». Και σταμάτησα να τρώω, έχασα 10 κιλά, αλλά την επόμενη φορά που κοιτάχτηκα στον καθρέφτη χαμογελούσα λιγότερο και πιο μουντά, σχεδόν από υποχρέωση. Και μετά μου είπαν «Φάε και τίποτα, μόνο κόκκαλα θα μείνεις». Κι ακόμα και τώρα, 10 χρόνια μετά, παλεύω με εκείνα τα 10 κιλά κάθε μέρα, τα παίρνω και τα χάνω, και κοιτάω τη ζυγαριά να πηγαίνει μπρος και πίσω. Φυσικά, σαν έμαθα να παραμελώ το σώμα μου και να κηρύσσω πόλεμο στο στομάχι μου, δεν το ξέχασα ποτέ. Με το χέρι στην καρδιά σας υπόσχομαι πως δε ξεχνάω προθεσμίες ή υποχρεώσεις, αλλά ξεχνάω να φάω, να βάλω μια μπουκιά στο στόμα μου, να πάρω μια βαθιά ανάσα. Και δε συγχώρησα ποτέ εκείνους που δέκα χρόνια πριν μου πήραν το σάντουιτς μέσα από τα χέρια. Δε συγχώρησα φυσικά ούτε εκείνους που μου έδωσαν ένα δεύτερο για να αποκτήσω πιασίματα.

Στο λύκειο κάποιο αγόρι μου είπε «σ’ αγαπώ» και με έπεισε· και κάπως ξέχασα όλα τα σ’ αγαπώ που δεν άκουσα και περίμενα καρτερικά από τον πρώτο άντρα που αγάπησα, έναν σκυθρωπό πατέρα. Ξέρετε εκείνον που δε μου έμαθε πως η αγάπη δεν πρέπει να πονάει. Πίστεψα στο αγόρι εκείνο, με τα λαμπερά μάτια και την τραχιά φωνή. Η αλήθεια είναι πως ακόμη πιστεύω, κάπως αλλιώτικα. Μα δεν το συγχώρησα ποτέ για τις ατέλειες που δεν αγκάλιασε και τα φιλιά που δε μου έδωσε, για τις φορές που δεν πίστεψε σ’ εμένα και το ισχνό κορμάκι μου -αυτό που τόσο βάρος σήκωνε αλλά κανείς δεν του είπε μπράβο και μόνο το φόρτωνε.

Στο πανεπιστήμιο έκανα φίλους. Κι αγάπησα τόσους πολλούς απ’ αυτούς, τόσο γρήγορα -τόσο red flag από μεριάς μου-, αλλά χαθήκαμε. Βρήκα δουλειά, αλλά μου φερόντουσαν σαν σκουπίδι. Βρήκα νέο αγόρι, με λιγότερο τραχιά φωνή και πιο λαμπερά μάτια· αλλά έφυγε. Στο πανεπιστήμιο αποφάσισα ότι δεν είμαι αρκετά δυνατή. Βρήκα κι άλλη δουλειά, κι άλλη, ξεκίνησα γυμναστική, γιόγκα, διαλογισμό 2 φορές τη μέρα -μήπως συγχωρέσω ποτέ τον εαυτό μου. Δεν τον συγχώρησα ακόμη, όχι εξ ολοκλήρου.

Στο πανεπιστήμιο αποφάσισα πως θέλω το καλό όλων όσων δε συγχώρησα. Δε βαριέσαι, μήπως εγώ κλότσησα λιγότερα παιδάκια ή μήπως δεν έφυγα από καταστάσεις που με πλήγωναν κι άτομα που δε με έκαναν να αισθάνομαι καλά; Νερό κι αλάτι να γίνει, να πάνε στην ευχή του θεού· αυτού που πιστεύω κι υποσυνείδητα χλευάζω, γιατί όχι μια χώρα από πόλεμο, αλλά ούτε ένα κοριτσάκι ετών 7 δεν μπόρεσε να βοηθήσει.

Νερό κι αλάτι να γίνει, αρκεί το αλάτι να μην είναι στο δικό μου ποτήρι γιατί δεν αντέχω άλλη αλμύρα· ξεφλούδισαν τα χείλη μου.

Σιγουρεύτηκα πως θέλω να τους συγχωρήσω όλους, να τους αγκαλιάσω νοητά, για τις πληγές που εγώ τους άνοιξα κι εκείνες που αυτοί άνοιξαν σ’ εμένα. Σιγουρεύτηκα ακόμα πως για να συγχωρήσω εκείνους, πρέπει πρώτα να συγχωρήσω εμένα. Να γίνω η προτεραιότητά μου. Σιγουρεύτηκα πως κάθε φορά που κάποιος άντρας έκανε κάποιο λάθος και με πλήγωνε, μου έστελνε λουλούδια. Κι όταν μια μέρα έλαβα λουλούδια από μια φίλη, με έπιασε το στομάχι μου κι έγινε κόμπος γύρω από την καρδιά μου κι έπαθα κρίση πανικού. Εκείνη τη μέρα συνειδητοποίησα πως είχα υποσυνείδητα συνδέσει στο μυαλό μου, τα λουλούδια με την κακοποίηση και την αίτηση για συγγνώμη.

Αποφάσισα λοιπόν, να παίρνω λουλούδια στον εαυτό μου -όσο πιο συχνά μου το επιτρέπουν οι φθαρμένες τσέπες μου. Γιατί τα αξίζω, γιατί είναι εξίσου όμορφα μ’ εμένα, γιατί αν δε με αγαπήσω εγώ χωρίς να υπάρχει λόγος, τότε ποιός; Άρχισα επίσης να χορεύω τα πρωινά, με τα μαλλιά αχτένιστα, σε ελαφρύ κοτσο. Και ξεκίνησα να γράφω, όχι άτακτα, όχι σε ρεπό. Ξεκίνησα να γράφω κάθε μέρα, έστω και λίγο, έστω και πέντε λέξεις -αρκεί να είχαν νόημα. Και κάπως με συγχώρεσα για 2,3 πράγματα, κάπως έπαψα να κλαίω για το κοριτσάκι με τη ροζ τσάντα, το γελαστό πρόσωπο και τα κόκκινα πέδιλα. Άρχισα να το θαυμάζω και να του λέω «μπράβο», «σ’ αγαπάω», «όλα θα πάνε καλά». Κι όλα αυτά, δεν τα είπα καν όταν οι φθαρμένες τσέπες του κάπως μπαλώθηκαν κι έμειναν γεμάτες. Δεν του τα είπα καν όταν τα πήγαινε καλά, περνούσε τα μαθήματα, ή τα πήγαινε καλά στη δουλειά. Ξεκίνησω κάθε μέρα να φοράω ευλαβικά τα κόκκινα πέδιλα ξανά στο κοριτσάκι και να του επιτρέπει να κλαίει και να γελάει και να πέτφτει και να σηκώνεται και να μην κρύβει τα φθαρμένα γόνατά του.

Στο ίδιο γαμημένο πανεπιστήμιο, είπα τόσο όμορφα λογια στον εαυτό μου, όταν δεν είχε δουλειά, δεν είχε φίλους, δεν άκουγε «σ΄αγαπώ» από κανέναν και με το ζόρι κατάφερνε να σηκωθεί από τα σκεπάσματα. Και τέλος πάντων, κάπως έτσι, μαζί με το κοριτσάκι με τα θλιμμένα μάτια, συγχώρησα έναν δάσκαλο που μου είπε «δε θα μάθεις ποτέ μαθηματικά», μια φίλη ξεφούρνησε περιπαιχτηκά «δείχνεις χάλια με αυτό το κούρεμα» κι ένα αγόρι που μου έστειλε στις 3:30 το βράδυ πως πνίγεται στη σχέση μας.

Κι είναι τόσοι πολλοί αυτοί που ακόμα δεν έχω συγχωρέσει, αυτοί που αγαπάω τόσο βαθιά και συνάμα νευριάζω. Μα μη νομίζετε πως φταίνε αυτοί, προς θεού. Γιατί αν εκείνοι φταίνε για τα δικά μου σκατά, κάποιος φταίει για τα δικά τους και πάει λέγοντας.

Και το τραύμα φτάνει μέχρι εκείνον που τελικά συγχώρησε τους υπόλοιπους· μόνο να ξέρατε πόσο θέλω να γίνω αυτός ο άνθρωπος.

Επειδή θέλω να γίνω αυτός ο άνθρωπος, ξέρω καλά πως για πολλά απ’ αυτά, έφταιξα κι εγώ. Θα μπορούσα να αρκεστώ στη συγγνώμη της Γεωργίτσας, ν’ αγαπήσω εγώ το σώμα μου και να μην περιμένω απο κανέναν άλλον να το κάνει. Θα μπορούσα να είμαι λιγότερο στριφνή και σκληρή με κάθε αγόρι, με κάθε ζευγάρι λαμπερά μάτια. Θα μπορούσα να με αγκαλιάσω από την πρώτη στιγμή, αλλά αν κατάλαβα καλά, δε λειτουργεί ακριβώς έτσι.

Ευτυχώς για μένα, βρήκα κάποιον που δε μου είπε ποτέ «μην κλαις ή «σταμάτα να αγχώνεσαι». Βρήκα κάποιον που μου λέει«σ’ ακούω πολλές φορές που λες στον εαυτό σου ότι όλα θα πάνε καλά, είμαι πολύ περήφανος για σένα, ξέρω πως βάζεις τα δυνατά σου», κάποιον που έμαθε να συγχωρεί. Ευτυχώς για μένα, βρήκα φίλες που μου κάνουν δώρα βιβλία και με ακούν να μιλάω για τα ίδια σκισμένα ράμματα που ‘χω πάνω στο δέρμα μου -αυτό, το χιλιομπαλωμένο όπως οι τσέπες μου. Βρήκα φίλες που έρχονται για καφέ μαζί μου και μιλάνε για τα αστέρια και το Μαρξισμό. Φίλες που μου λένε «είσαι μια κούκλα σήμερα», που δε με κάνουν ένα πάτωμα για να δείξουν ουρανός. Ευτυχώς για μένα, δουλεύω σ’ ένα μεγάλο σπίτι, χωρίς σκεπή, γεμάτο αγάπη κι ασφάλεια, που δεν κρύβει η προμοτάρει το σώμα μου που τόσο σιχάθηκα. Αδιάφορο του είναι, εκτιμάει τα χρώματα κάτω απ’ αυτό, τη μαυρίλα περισσότερο απ’ όλα.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!