Η γιαγιά μου μια φορά μου είπε πως είσαι όλα όσα δημιουργείς. Είχα γυρίσει από το λύκειο βλέπετε με κλάματα, γιατί ένας καθηγητής δυσκόλευε τη ζωή μου με τον τρόπο που μου φερόταν. Η γιαγιά μου, μού έψησε καφέ στο μπρούτζινο μικρό μπρίκι της κι όταν εκείνος άρχισε να κοχλάζει, μου τον σέρβιρε μαζί με λουκουμάκια σ’ ένα πολύχρωμο φλιτζάνι και μου είπε «Παιδί μου, σ’ αυτή τη ζωή είσαι ό,τι δημιουργείς. Εγώ για παράδειγμα είμαι μάλλον καφές και μπόλικο μεράκι. Ο καθηγητής σου είναι δυστυχισμένος αφού αντίστοιχα συναισθήματα σου προκαλεί. Το θέμα είναι τι δημιουργείς εσύ, ποια είσαι εσύ.». Δεν ξέχασα ποτέ αυτές τις φράσεις της γιαγιάς.
Σήμερα καμιά φορά κοιτάω στον ουρανό και ψάχνω την καμπουριασμένη μα γλυκύτατη φιγούρα της, μήπως και πάρω απάντηση σε κάποια από τις πολλές σαχλές ερωτήσεις μου, ή μήπως έστω πιούμε καφέ και φάμε λουκούμια. Όπως και να ‘χει, έχω την τύχη να έχω μια βασική ιδέα για τους ανθρώπους και τη ζωή, χάρη σ’ εκείνη. Γιατί βλέπετε η γιαγιά μπορεί να μην ήταν μορφωμένη, να μην είχε πτυχία και να χρειαζόταν βοήθεια για να πάρει ένα τηλέφωνο, αλλά ήξερε τι έλεγε και είχε δίκιο εκείνη τη μέρα· είχε όλο το δίκιο του κόσμου. Ο άνθρωπος είναι τελικά όλα όσα δημιουργεί.
Κι εγώ σήμερα δεν είμαι τίποτα άλλο από σκόρπια, φωτεινά χρώματα σε φθηνούς καμβάδες, δεν είμαι κάτι πέρα από ατελείωτα, κάπως άσχημα γράμματα και από δύσκολα μαθηματικά. Αυτά φτιάχνω, μ’ αυτά ζω και μ’ αυτά πορεύομαι και μ’ αυτά κάπως σταματάω να κλαίω τα δύσκολα βράδια. Βέβαια μη με αδικώ, είμαι κι έρωτας, πολύς έρωτας. Όλοι οι άνθρωποι είναι έρωτας όμως, είμαι σίγουρη πως εδώ θα συμφωνούσε η γιαγιά. Γιατί θα έπρεπε να αποτελούσε κοινή παραδοχή πως είμαστε όλοι δύο πράγματα ανεξαιρέτως, έρωτας και τέχνη. Μόνο που άλλοι είναι έρωτας, τέχνη, αγάπη κι ειλικρίνεια, κι άλλοι έρωτας, τέχνη, ζήλια και ένα ανάποδο γαμ***.
Κι η πρώτη κατηγορία φτιάχνει χορογραφίες και θεατρικά και γράφει μικρά και μεγάλα ποιήματα. Κι η δεύτερη κατηγορία αμαυρώνει τις δημιουργίες τις δικές της και των πρώτων. Και κάπως έτσι η καλοσύνη ανακυκλώνει ευγένεια, φιλότιμο, αγκαλιές και χάδια ενώ η κακεντρέχεια ξανά φέρνει τις επτά πληγές του Φαραώ και κάνει εκείνες ταινία. Βέβαια όλα αυτά είναι κομματάκι απόλυτα, γιατί αν και είμαστε όσα δημιουργούμε, είμαστε και πολλά περισσότερα απ’ αυτά. Τίποτα δεν είναι μαύρο κι άσπρο στη ζωή κι αυτό μας παίρνει χρόνια να το καταλάβουμε. Ο καλλιτέχνης στο δρόμο δεν είναι απαραίτητα μια φτωχή μα πανέμορφη φωνή, οι σταρ της τηλεόρασης δεν είναι πάντα τόσο ευγενικοί όσο δείχνουν, η γειτόνισσα στον έκτο με τα περίεργα φουστάνια δεν είναι τρελή. Είναι όλοι τους 1000 και μία συγκυρίες, είναι τα 40 κύματα που πέρασαν για να φτάσουν εκεί που είναι, είναι τα φιλιά που έδωσαν κι οι άνθρωποι που τόσο άδικα έχασαν.
Κι αν ένα τραγούδι, ένας έρωτας, ή ένα ένστικτο μάς λένε πολλά για το ποιος είναι απέναντί μας, άλλα τόσα περιμένει κι εκείνος να μας εξομολογηθεί. Οπότε ναι, πρέπει να δίνουμε προσοχή σ’ όσα δημιουργεί ο άλλος και σ’ όσα τροφοδοτεί κι ανακυκλώνει, αλλά να μην τον κρίνουμε αυστηρά. Να μην τον κρίνουμε αυστηρά γιατί δεν είχαμε τους γονείς του, τα παπούτσια του, τα προβλήματα και τα γονίδιά του. Να θυμόμαστε πως αν δε βράσει καλά ο καφές και δεν κάνει καλό καϊμάκι, δεν κατηγορούμε εκείνον, αλλά τη φωτιά, το μπρίκι, εμάς που δεν τον σιγοψήσαμε. Παρόμοια είναι κι η κατάσταση με τους ανθρώπους, κι ακόμα κι αν δημιουργούν σαπίλα και πόνο, η σαπίλα κι ο πόνος δεν είναι η απάντηση.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
