Εκείνοι που ερωτεύτηκαν την τέχνη

Όλοι γνωρίζουν τι θα πει γι’ αυτούς έρωτας, αφού καθένας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία σ’ αυτή τη λέξη. Οι περισσότεροι δεν μπορεί παρά να έχουν λαβωθεί κάποια στιγμή από τον πονηρό φτερωτό θεό. Πόσοι γνωρίζουν όμως τι θα πει «τέχνη»; Πόσοι έχουν ερωτευτεί την ομορφότερη σειρά στην οποία έχουν τοποθετηθεί τα γράμματα του αλφαβήτου;

Ακόμα κι αν είναι πολλοί, ποτέ δεν είναι αρκετοί. Η τέχνη αγκάλιασε και ασπάστηκε τα ιδανικά κάθε μοναχικής ψυχής που είχε να προσφέρει στον κόσμο. Προστάτεψε καρδιές από τα χέρια όσων δεν ξέρουν από αξίες, φαντασία, όνειρα, αγάπη. Προήγαγε άσματα αγγέλων, έργα σμιλεμένα από μυαλό και ψυχή, σελίδες που είχαν να πουν ιστορίες μικρών θεών.

Κι αν κάποιος δεν έχει δακρύσει ακούγοντας μια νυκτωδία του Σοπέν, δεν έχει γελάσει από ρίγη δέους διαβάζοντας πώς χρησιμοποιεί τη γλώσσα ο Ναμπόκοφ, δεν έχει εκστασιαστεί με έργα του Michelangelo, δεν ξέρω αν πραγματικά είναι έτοιμος να ερωτευτεί. Θέλεις να δώσεις αλλά έχεις μάθει πως όποιος δίνει, μαθηματικά μιλώντας κινδυνεύει και με άδειασμα. Μεγαλώνει κανείς και φοβάται να δώσει, ξεχνώντας πως ο έρωτας -πόσο μάλλον ο έρωτας προς την τέχνη- δεν είναι μαθηματικά. Είναι δυωράκι γλώσσας αχόρταγης και λεξιλογικά παιχνίδια, είναι μουσικές καρέκλες και χορωδίες παιδιών, χαρταετοί ραμμένοι από ραβασάκια και πίνακες από το χρώμα των ματιών του. Όσο δίνεις, τόσο γεμίζεις.

Μεγαλώνουν όλοι, μα κάποιοι μένουν παιδιά. Είναι όσοι πρώτα ερωτεύτηκαν τον εαυτό τους, μετά την τέχνη και έπειτα άλλον άνθρωπο. Όσοι μες τη βαβούρα των μεγαλουπόλεων θα αναγνωρίσουν το κρυφό ταλέντο με το ακούρδιστο βιολί και τα φωτεινά μάτια. Όσοι στο μετρό κρατάνε ένα μικρό ξεφτισμένο βιβλιαράκι στο χέρι με τον ίδιο τρόπο που οι υπόλοιποι θα κρατούσαν χρυσάφι. Όσοι δε βρίσκουν τα 20 ευρώ για μια παράσταση πολυτέλεια αλλά ανάγκη. Όσοι περιμένουν τις Αυγουστιάτικες  συναυλίες για να μεθύσουν όχι από ποτό αλλά από μουσική.

rf_suggested_product]

Μεταξύ μας ξέρεις πολύ καλά ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι. Έχουν πιο ανάλαφρο βήμα και περπατάνε με τους ώμους ψηλά. Δεν κοιτάνε το κινητό όσο προχωρούν, κοιτούν τον ήλιο, τα πουλιά, τα παιδιά και έχουν ένα τρυφερό χαμόγελο που ζεσταίνει καρδιές. Έχουν σχεδόν πάντα το δικό τους ξεχωριστό στιλ, μιλάνε με τρόπο που μοιάζει διαφορετικός, ζουν αλλιώτικα απ’ τους άλλους. Αυτοί είναι οι ερωτευμένοι με την τέχνη, οι ανέκαθεν έτοιμοι για επανάσταση, για περιπέτεια. Όσοι θα δίνονταν για εκείνη με το ίδιο πάθος που θα δίνονταν σε μια ζεστή καρδιά και ένα δροσερό κορμί. Όσοι αναγνωρίζουν αυτά που ‘χει προσφέρει στην ανθρωπότητα, οι απανταχού υπερασπιστές της.

Θα απορείς τώρα τι έχουν πετύχει αυτοί οι άνθρωποι και μία γνωστή ερωτευμένη με την τέχνη θέλει να σε κοιτάξει στα μάτια και απλώς να δεις. Να δεις πόσες καρδιές έσωσαν με την ευγένεια της ψυχή τους, το βάρος που σήκωσαν στις πλάτες τους στο όνομα της τέχνης, πόσα παιδιά ενέπνευσαν, πόση δύναμη ήθελε να δείξουν τις πληγές τους για να μοιάζουν λιγότερο επώδυνες οι δικές μας. Σκούπισαν τόσα δάκρυα αυτοί οι άνθρωποι, άναψαν τόσες φωτιές όταν κάτι χρειάστηκε να καεί, έσβησαν τόσες πυρκαγιές όταν άνθρωποι κινδύνευαν. Ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Όταν όλοι στρέφονται εναντίον σου, όταν οι φίλοι σού γυρνάνε την πλάτη, περιμένεις να πιαστείς από ένα τραγούδι, μία ταινία, το χαμόγελο ενός πλανόδιου μουσικού στον δρόμο, μια ατάκα από ερασιτεχνική παράσταση.

Ας τιμήσουμε λοιπόν αυτούς τους ανθρώπους. Ας εκτιμήσουμε και ας στηρίξουμε τον έρωτά τους. Δεν είναι διαφορετικοί, δεν είναι ψευτοψαγμένοι και δήθεν κουλτουριάρηδες, καψούρηδες είναι. Καψούρηδες όπως εσύ κι εγώ. Φλέγεται το είναι τους για δύο μάτια. Ας πάψουν τα σχόλια για την τρέλα τους και την περιττή χαρά ή λύπη τους. Ερωτευμένοι είναι και τα νιώθουν όλα διπλά και τριπλά και πολλαπλασιασμένα με το άπειρο. Δρουν υπερβολικά και παρορμητικά και δε συνειδητοποιούν τις τρέλες τους καμιά φορά. Ερωτεύονται πολύ και δυνατά, είτε πρόκειται για την τέχνη, είτε για έναν άνθρωπο, είτε για την ίδια τη ζωή. Ο έρωτάς τους οφείλει να γίνει σημαία για όλους μας, να διδάσκεται στις πλατείες κάτι καλοκαιρινά απογεύματα, μήπως και πάψουν να ραγίζουν συνέχεια καρδιές. Στον έρωτα προς την τέχνη και στους ανθρώπους που μας τον μετέδωσαν χρωστάμε όσα ξέρουμε σαν γνωστοί καψούρηδες.

Να φωτίσουμε το παράδειγμα τους λοιπόν, να υψώσουμε κάστρα γεμάτα ευκαιρίες για τους ερωτευμένους με την τέχνη, για όσα παιδιά γουστάρουν να φοιτήσουν στο εθνικό και όχι στη νομική ή στο πολυτεχνείο. Να αγοράσουμε ένα παραπάνω εισιτήριο για εκείνη την ερασιτεχνική συναυλία ή παράσταση και να το δώσουμε στο ταίρι μας με ένα φιλί στο μέτωπο. Πέρα από μεγάλα πολυκαταστήματα, καφέ, γήπεδα και εμπορικά αξιοθέατα να επισκεφθούμε πινακοθήκες και μικρά μουσεία στα ταξίδια μας, πρότυπες βιβλιοθήκες και εναλλακτικά μπαρ που στηρίζουν μικρές μπάντες και παιδιά με άδειες τσέπες και γεμάτες καρδιές. Να είμαστε εκεί για την τέχνη και τους ανθρώπους της, με όλο τον έρωτα που μας έχει και δε μας έχει απομείνει από την τελευταία φορά που πονούσε το δοντάκι μας. Να καψουρευτούμε καθετί που συνδέεται με την τέχνη και να της πούμε ευλαβικά ένα μεγάλο ευχαριστώ, να της φορέσουμε ένα γαρύφαλλο στ’ αφτί και να κλάψουμε μαζί για τον έρωτα που στερηθήκαμε τόσα χρόνια.