Ένα φαινόμενο που έχει εμφανιστεί και όλα δείχνουν πως αν δεν κάνουμε κάτι για να το διώξουμε θα βρει τρόπο να μείνει, είναι το προσωπικό υλικό που διαρρέει στο διαδίκτυο χωρίς τη συγκατάθεση του ατόμου. Σκοπός είναι η εκδίκηση, ο εξευτελισμός και η ψυχολογική πίεση. Στα εκδικητικά αυτά, ερωτικού περιεχομένου βίντεο, θύτης συνήθως είναι κάποιος οργισμένος πρώην σύντροφος ο οποίος είτε τράβηξε το υλικό αυτό, με γνώση ή όχι του άλλου ατόμου, είτε του στάλθηκε μια «άσεμνη» φωτογραφία και με το πέρας της σχέσης επέλεξε να τη δημοσιοποιήσει. Η κίνηση αυτή όμως είναι στην πραγματικότητα η «άσεμνη» -μιλώντας αρκετά ευγενικά- και άσεμνη δεν είναι η εμπιστοσύνη που δείχνεται όταν μοιραζόμαστε κάτι άκρως ερωτικό οι δυο μας, για εμάς.
Για το θύμα, το υλικό αυτό αποτελεί στο μυαλό του την καταστροφή του. Είναι η αρχή μιας ατέρμονης κοινωνικής κατακραυγής, είναι πικρόχολα σχόλια στο δρόμο ή το σχολείο, καλοτυλιγμένες σπόντες στο γραφείο και απαξιωτικά βλέμματα σε μία βόλτα που ήλπιζε να εξελιχθεί όμορφα. Είναι παιχνίδια χλευασμού και πειράγματα όταν ήδη καταρρέει. Οι επιστήμονες λένε πως οι συνέπειες στην ψυχολογία του θύματος είναι ίδιες με εκείνες μιας επίθεσης. Νιώθεις τη μοναξιά να σε γεμίζει ακόμη και στην παρουσία όσων σ’ αγαπάνε και σε στηρίζουν, το φαΐ, οι βασικοί κανόνες υγιεινής, η τήρηση απλών καθημερινών υποχρεώσεων, μοιάζουν Γολγοθάς και εσύ νιώθεις μονάχα μία μαριονέτα, δεν έχεις τον έλεγχο της ζωής σου γιατί κάποιος σου στέρησε το αναπόσπαστο δικαίωμά σου να έχεις προσωπικά δεδομένα και στιγμές. Δεν υπάρχει χειρότερη αίσθηση από το να νιώθεις πως δεν έχεις τη ζωή στα χέρια σου και όλη σου η μέρα να εξελίσσεται γύρω από το πόσα από τα άτομα τα οποία σε χαιρέτησαν, ξέρουν. Φτάνεις στο σημείο που νομίζεις ότι το έχεις αφήσει πίσω γιατί πέρασαν χρόνια αλλά κάθε φορά που κάποιος σε χλευάζει ή σε ειρωνεύεται φοβάσαι το τι έχει στην κατοχή του, ποιο θα είναι το επόμενο παιχνίδι που θα εκτυλιχτεί στη δική σου σκακιέρα με ξένα πιόνια, ψάχνεις στιγμιαία τρόπο να υπερασπιστείς το κάστρο σου, μα για σένα το κάστρο έχει πέσει ήδη. Τρέμεις πως το άτομο αυτό θα κάνει πάλι τα βράδια σου αξημέρωτα και θα πνιγείς στο σκοτάδι τους αυτήν τη φορά. Ένα μεγάλο ποσοστό των θυμάτων έχει αποδειχτεί πως μετά την εμπειρία τους εμφάνισε αγχώδεις διαταραχές, κατάθλιψη και σκέψεις να τερματίσουν τη ζωή τους.
Πώς ένα άτομο λοιπόν που έχει νιώσει έτσι, ξαναμπαίνει σε σχέση; Πώς θα καταφέρει κανείς να δημιουργήσει τόσο έντονες συνθήκες εμπιστοσύνης ώστε αντί να ρίξει τείχη, να τα υψώσει; Αρχικά, πρέπει να αντιληφθεί αυτό ακριβώς, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι υψωμένα απόρθητα τείχη που χρειάζονται γκρέμισμα ή έστω μία είσοδο, μερικοί χρειάζονται βοήθεια να υψώσουν καινούρια, να νιώσουν ασφάλεια, να αισθανθούν την προστασία και την ασφάλεια που αναζητούν και τους χρειάζεται να γνωρίζουν πως να την παρέχουν οι ίδιοι στον εαυτό τους. Αν λοιπόν βρίσκεστε στην απέναντι πλευρά, προσπαθώντας να πλησιάσετε ένα τέτοιο άτομο χτίστε κάστρα μαζί τους μην τους πιέζετε να βγουν έξω απ’ αυτά, δώστε τους το χρόνο που τους χρειάζεται με τον εαυτό τους, θα έρθουν μόνοι τους έξω να σας βρουν. Για αυτούς όσα θα χτίσετε δε θα είναι μία μεγάλη φυλακή που θα κλείσουν ερμητικά όσα θέλουν να κρύψουν, θα είναι ο τόπος που θα ξέρουν πως τα λάθη τους είναι η πραγματικότητά τους και εσείς την αγαπάτε όπως είναι. Να λέτε συχνά σ’ αυτούς τους ανθρώπους πως τους αγαπάτε και να τους παίρνετε αγκαλιές, να τους υπενθυμίζετε πως τους θέλετε ακριβώς για όσα είναι και όσα έχουν βιώσει, πως το ταξίδι τους για εσάς είναι το πιο όμορφο ανάμεσα στα υπόλοιπα, πως ο μισογυνισμός, ο μισανδρισμός, η κουλτούρα που θέλει το θύμα υπεύθυνο και το slut shaming δε θα περάσουν.
Υπάρχει πιθανότητα να νιώθει ακόμα ίσως την ντροπή και τον εξευτελισμό, ή να ξυπνάνε αυτά τα συναισθήματα περιστασιακά, ίσως λοιπόν να φοβάται πως θα κάνει και εσάς να αισθανθείτε έτσι. Να του πείτε ξεκάθαρα πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Πως δε φταίει, πως δεν έκανε τίποτα λάθος, πως η διαπόμπευση κάποιου για κάτι τόσο φυσιολογικό είναι λάθος και αναχρονιστική, πως ζούμε σε μια μίζερη κοινωνία με αντιλήψεις που επιβάλλεται να αλλάξουν. Να μην πιέζετε ποτέ έναν τέτοιο άνθρωπο, θα νιώσει πάλι μια ψυχολογική επανάληψη των άσχημων στιγμών να καραδοκεί και θα τρέξει να κρυφτεί, θα μείνει εκεί και θα παραλύσει. Να είστε κατανοητικοί μαζί του στις ερωτικές επαφές και να του δείχνετε πως για εσάς είναι τόσο όμορφο και ιερό, όσο θα ήταν αν ήσασταν δύο ανέγγιχτα κορμιά. Αν φοβάται πως δεν υπάρχει σεβασμός και θαυμασμός προς το πρόσωπο του, να του δείχνετε αμερόληπτη και ευλαβική εκτίμηση, να του εκφράζεστε ανοιχτά και συχνά για καταλαγιάσετε το μόνιμο άγχος που τον πνίγει, να ηρεμείτε τις όποιες τρικυμίες και να μην προκαλείτε καινούριες γιατί παρά τα όσα έχει καταφέρει, ίσως φοβάται ακόμα.
Φιλιά παντού, αγκαλιές μεγάλες και ζεστές, πρωινές συζητήσεις με μια κούπα καφέ στο χέρι, χρόνος, κατανόηση, καθώς και πίστη σε μια ανώτερη κοινωνία όπου η εκδίκηση, το μίσος και η ξεφτίλα δε θα έχουν θέση. Μια κοινωνία που θα υπερασπιζόμαστε πάντα το δίκαιο και δε θα του γυρνάμε την πλάτη, θα αγαπάμε τις γυναίκες της ζωής μας και τους άντρες που πέρασαν απ’ αυτήν. Θα σεβόμαστε ακόμα και τα λουλούδια και δε θα πονάμε καμία ύπαρξη. Καμία ξανά μόνη, κανένας ξανά μόνος, αν χρειαστεί θα χτίσουμε ο ένας το κάστρο του άλλου και θα παίζουμε εκεί σκάκι αντάμα, όποιος μας αγαπάει, ας έρθει να μας βρει εκεί.
Συντάκτης: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
