“We are only as strong as we are united, as weak as we are divided”
Η φιλία που όλοι οι millennials αγάπησαν δεν είναι άλλη απ’ αυτή του golden trio, στη σειρά ταινιών Harry Potter. Γιατί όπως κάθε μεγάλη φιλία στην ιστορία, περιείχε αυτό που κάθε παρέα ζήλευε, σταθερότητα. Κι αυτή η σταθερότητα δεν ήρθε τυχαία. Ήρθε από το απίστευτο δέσιμο των χαρακτήρων των τριών νεαρών, ήρθε γιατί ο ένας αλληλοσυμπλήρωνε τον άλλον, γιατί ήταν αυτοί εναντίον του κόσμου -κι όχι ο ένας εναντίον του άλλου. Γιατί ανάμεσα σε ξόρκια και φίλτρα κι εφηβικούς έρωτες, αυτό που πάντα μετρούσε περισσότερο, ήταν η φιλία τους.
Η Ερμιόνη με την εξυπνάδα της, τη δημιουργικότητα και την ευρηματικότητά της. Ο Ρον με τον σταθερό του χαρακτήρα, τις ακλόνητες αξίες του, την καλοσύνη του και την ικανότητα να εκπλήσσει. Ο Harry με τη γενναιότητά του και την αδυναμία του σε οτιδήποτε θυμίζει οικογένεια κι αγάπη· έμαθαν να κουμπώνουν μοναδικά, να καλύπτουν ο ένας τις αδυναμίες του άλλου, να τις δέχονται και να τις μετατρέπουν ομαδικά σε δύναμη κι αγάπη.
Φυσικά όλοι είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Ήθελαν να δώσουν κι ήξεραν να το κάνουν. Ήξεραν να αγαπούν, να μαθαίνουν από τους καβγάδες τους. Κάτι που συνήθως δε βλέπουμε στην πραγματικότητα. Κάτι που λείπει από τις παρέες μας. Γιατί κοιτάμε να ανυψωθούμε εμείς, όχι να γίνει το σωστό, όχι να κερδίσει αυτός που πρέπει -και με αυτόν όλοι μαζί, αφού είμαστε φίλοι.
Όταν στη Φιλοσοφική λίθο ο Ρον έπαιξε τη μαγική παρτίδα σκάκι, χωρίς να ξέρει αν θα τραυματιστεί, ρίσκαρε για να σώσει τους φίλους του, γιατί πίστευε πως πραγματικά αξίζουν να φτάσουν πιο μακριά από εκείνον. Όταν η Ερμιόνη βασανίστηκε από την Μπέλατριξ Λεστρέιντζ, δεν πρόδωσε τους φίλους της, δε μίλησε, υπόμεινε το βασανιστήριό της και δέχτηκε να ταπεινωθεί για να βοηθήσει τους ανθρώπους της και τον κόσμο της μαγείας. Ο Harry από την άλλη, κάθε φορά που ήξερε πως είναι λίγος, πως κάπου δεν τον παίρνει, άφηνε τους φίλους του να βγουν μπροστά και καμάρωνε για εκείνους, δεν τον ενοχλούσε που έφευγε για λίγο από το φως τη δημοσιότητας.
Εμείς σήμερα ζηλεύουμε -έστω υποσυνείδητα-, όταν η φίλη μας τα πηγαίνει καλύτερα από εμάς και σπαζόμαστε όταν κάποιος από την παρέα βγάζει περισσότερα λεφτά. Κι αυτό δείχνει πως η φιλίας μας, μάλλον δε θυμίζει τη φιλία που θα θέλαμε. Μάλλον δε μάθαμε να δίνουμε, να χαμηλώνουμε το ανάστημά μας όταν πρέπει, να δεχόμαστε τις αδυναμίες μας και να χαιρόμαστε με τις δυνατότητες των άλλων.
Και δεν έχουμε μια σταθερή φιλιά, διαχρονική, πάντα παρούσα, γιατί δεν ποντάραμε τόσα, όσα οι ήρωες στο Harry Potter. Δε μάθαμε από “always” και προστάτες, ούτε από δεσίματα αγάπης και τη δύναμή τους. Μάθαμε μόνο από ποτάρες, καφεδάρες και γκομενότσαρκες. Όσο ωραία όμως κι αν είναι όλα αυτά, δεν κρατάνε αγαπημένη μια παρέα, δε δένουν μια φιλία.
Η αγάπη αναπτύσσεται με θυσίες, μικρές και καθημερινές κι οι ήρωες των ταινιών δεν αρκέστηκαν ποτέ σε οτιδήποτε μικρό -γιατί είχαν μεγάλη καρδιά. Η Ερμιόνη έσβησε τη μνήμη των γονιών της ώστε να μπορέσει να πολεμήσει για τον κόσμο της μαγείας, χωρίς να τους στεναχωρήσει και να τους αγχώσει. Ρίσκαρε να μην ξαναδεί ποτέ την οικογένειά της, να μην τους πει ποτέ αντίο, για να βοηθήσει το Harry στη μάχη του. Ο Ρον μόλις στη δεύτερη ταινία, με τη βοήθεια των αδερφών του, πήρε το ιπτάμενο αμάξι του πατέρα του και πήγε να βοηθήσει το Harry να «δραπετεύσει» από το δωματιάκι που τον είχαν κλεισμένο οι θείοι του.
Κανείς τους δεν αρκέστηκε σ’ ένα “alohomora” για να ξεκλειδώσει τις καρδιές των φίλων του -και τις δικές μας μαζί. Πάλεψαν κι οι τρεις για να κρατήσουν ο ένας τον άλλον, για να πίνουν βουτυρόμπυρα δίπλα σ’ ένα τζάκι φορώντας χρυσοκόκκινα και γελώντας. Και μπορούμε κι εμείς να κάνουμε το ίδιο, αλλά χρειάζεται να θυμόμαστε πως καμιά φορά πρέπει να μικραίνουμε το «εγώ» μας για τους φίλους μας. Χρειάζεται να κάνουμε θυσίες, έστω μικρές, όχι ξόρκια και φίλτρα. Γιατί αν αυτή η σειρά ταινιών είχε μόνο ένα νόημα, αυτό θα ήταν πως η αγάπη είναι η πιο ισχυρή μορφή μαγείας, “always”.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
