«Η αγάπη θέλει δύο
για να ζεσταθεί
Να παλέψει με το κρύο
να στεριώσει να σταθεί»
Ελάτε να μετρήσουμε μαζί ψέματα για να σας πω κι εγώ το αγαπημένο μου: «Αν αγαπάς πραγματικά, δεν έχει σημασία αν σ’ αγαπάει ο άλλος». Οκέι λοιπόν, αφού δεν έχει σημασία, ας αφήσουμε τον εαυτό μας να πληγωθεί, να ανοιχθεί, να βρει χρόνο και χώρο μόνο και μόνο για να λάβει τ’ απόλυτο τίποτα. Ας του μάθουμε να γίνεται χίλια κομμάτια για ανθρώπους που ούτε θα ράγιζαν για εκείνον. Ας του μάθουμε να κάνει χιλιόμετρα για άτομα που δε θα κουνιούνταν ούτε χιλιοστό για χάρη του. Ας του μάθουμε να υποφέρει και πως δεν αξίζει ν’ αγαπιέται κι ας γκρινιάξουμε μετά πως δεν ξέρουμε τι κάναμε λάθος.
Παιδιά, δεν μπορείς ν’ αγαπήσεις αν δεν αγαπιέσαι. Μπορεί να θέλεις να το κάνεις, να είσαι κοντά σ’ αυτό, να το επιδιώκεις, αλλά δεν το ζεις. Η αγάπη είναι σαν το σ**ξ, συναινετική κι αμοιβαία. Όπως το κρεβάτι χωρίς συναίνεση είναι βιασμός, έτσι κι η αγάπη χωρίς ανταπόδοση είναι βιασμός ψυχής. Κι αν δε σας αρέσει αυτή η έκφραση, πείτε το πάθος, έρωτα, τρέλα, εμμονή, αγάπη όμως δεν είναι -ο κόσμος να χαλάσει. Η αγάπη θέλει δυο κι αυτό είναι νόμος. Ίσως να είναι μάλιστα κι ο μόνος νόμος χωρίς ούτε μία εξαίρεση -καμία.
Γιατί η αγάπη θέλει θυσίες, χρόνο, χώρο, αμοιβαίες υποχωρήσεις και προσπάθεια για να δημιουργηθεί. Όταν για όλα αυτά προσπαθεί μόνο ο ένας -ακόμα κι αν προσπαθεί πολύ-, η αγάπη δεν ανθίζει. Χρειάζεται και νερό και χώμα για να ανθίσει το οτιδήποτε βασικά, ούτε μπόλικο νερό φτάνει για να καλύψει και τα δύο, ούτε μπόλικο χώμα. Είναι απολύτως απαραίτητα και τα δύο και μάλιστα στις σωστές αναλογίες.
Δεν μπορείς ν’ αγαπάς ρε παιδιά χωρίς ν’ αγαπιέσαι. Γιατί στο κάτω-κάτω, η αγάπη δεν περνάει, δεν είναι έρωτας. Κι από τη στιγμή που αφού κουραστείς να παλεύεις μοναχός σου τα παρατάς, δεν είναι αυτό αγάπη. Είναι έντονο ενδιαφέρον, καψούρα, ενθουσιασμός. Και μπορούμε να του δώσουμε 1.000 κι ένα ονόματα αλλά αυτό της αγάπης δεν του πάει. Και είναι κρίμα, άδικο και ντροπιαστικό για εκείνη, για να χρησιμοποιούμε τ’ όνομά της κάθε φορά που πονάει μαρτυρικά το δοντάκι μας.
Η αγάπη εξ ορισμού είναι κάτι το αμοιβαίο, το αστείρευτο, το αγνό. Είναι οι φορές που στις ερωτήσεις σου, δίνεται μια απάντηση και στις συζητήσεις που ανοίγεις έχεις κάποιον να σου λέει πότε είσαι λάθος και πότε σωστός. Είναι τα χέρια που θα απαντήσουν στην αγκαλιά σου με μια δεύτερη αγκαλιά και τα μάτια που θα λάμψουν εξίσου με τα δικά σου όταν θα τα πλησιάσεις. Αγάπη είναι να πηγαίνετε μαζί στο μουσείο να γελάτε και να βγάζετε επιφωνήματα θαυμασμού και να φιλιέστε μπροστά από πίνακες κι αγάλματα. Είναι τα ποτά που πίνετε σε μικρά μαγαζάκια στα σοκάκια της Αθήνας και τα τσιγάρα που κάνετε βόλτα από στόμα σε στόμα. Γιατί αγάπη είναι όλα όσα μοιράζονται κι όχι τα μονόπρακτα.
Ανεκπλήρωτη αγάπη δεν υπάρχει λοιπόν, αλλά ανεκπλήρωτος έρωτας. Υπάρχει λόγος άλλωστε που έχουμε τόσες λέξεις για να ξεχωρίζουμε το κάθε συναίσθημα που βιώνουμε, κι αυτό είναι γιατί οι μικρές λεπτομέρειες, φέρνουν μεγάλες αλλαγές. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, η λέξη «αμοιβαίο», είναι που κάνει κάθε άλλη λέξη να διαφέρει από την αγάπη με άπειρους τρόπους.
Λυπάμαι παιδιά, αλλά δεν αγαπάς αν δεν αγαπιέσαι.
Συντάκτης: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
