Συζητήσεις για τα αστέρια, τη Μαρξιστική πολιτική και τα φεμινιστικά κινήματα. Ιστορίες για τα σημάδια πάνω στα γόνατά σας και τις ουλές βαθύτερα. Παιχνίδια λεξιμαχείας έως ότου αποφασίσετε ποια γεύση παγωτού είναι ανώτερη απ’ όλες, πάντα χρησιμοποιώντας σοβαρά επιχειρήματα. Συζητήσεις ξανά, για τα όνειρά σας, τις πρώτες σας διακοπές με φίλους, το πώς επηρέασε το κίνημα του ρομαντισμού την τέχνη στην Ελλάδα και γιατί η βότκα πίνεται μόνο με λεμονάδα.

Υπάρχουν άνθρωποι που βρήκαν ένα κομμάτι πραγματικότητας στις προηγούμενες σειρές, γιατί έζησαν έναν τέτοιο έρωτα. Έναν έρωτα δεμένο με τη μαγεία των λέξεων, της εκφραστικότητας, του πάθους για συζητήσεις ουσιαστικές και συζητήσεις παιδικές. Υπάρχουν άνθρωποι που ερωτεύτηκαν πρώτα αυτές τις συζητήσεις τους με τον συνομιλητή τους κι έπειτα τον ίδιο. Σιγά-σιγά, λέξη με τη λέξη.

 

 

Όλοι έχουμε γνωρίσει κάποιον που οι απόψεις του είχαν κάτι το μοναδικό. Είτε ήταν ιδιαίτερες, είτε ήξερε να τις υπερασπίζεται σαγηνευτικά καλά. Χρησιμοποιούσε άρρηκτα επιχειρήματα για να δικαιολογήσει τη θέση του και η γλώσσα του άλλες φορές θύμιζε κάτι από διδάκτωρ φιλοσοφικής με αγάπη για τον Ξενόπουλο κι άλλες φορές πεισματάρικο νέο που διάβασε για πρώτη φορά Φρόιντ. Περίμεναν όλοι στην παρέα πάντα την επόμενη κουβέντα του κι όταν χρειάζονταν μια σοβαρή πρόταση ή λύση ήταν το πρώτο άτομο που θα στρεφόσασταν. Τα λόγια του ήταν κάτι σαν εγγύηση και το πάθος που είχε αποτελούσε τη σφραγίδα. Είχε την ικανότητα να σε κάνει να γελάς ακόμα κι αν συζητούσατε κάτι πολύ σημαντικό, γύριζε πάντα τις αμήχανες σιωπές στα πιο όμορφα λόγια κι ήξερε ακριβώς τι να πει για να κλείσει τις τρύπες από τα προηγούμενα.

Είναι ο τρόπος έκφρασης, το λεξιλόγιο κι οι απόψεις αυτών των ανθρώπων που μίλησαν στην ψυχή μας, δημιούργησαν τις κατάλληλες προϋποθέσεις ώστε να ερωτευθούμε το μεγαλύτερο κομμάτι του εαυτού τους, αυτό που λέει περισσότερα για εκείνους- το μυαλό τους κι όλα όσα αυτό κουβαλάει. Ερωτευτήκαμε τον τρόπο που παίρνουν στροφές τα γρανάζια του και μας απαντούν πάντα με σιγουριά και καλοπροαίρετη διάθεση, τις λέξεις που χρησιμοποιούν για να μας πουν πως είμαστε όμορφοι. Μαζί τους ξεχάσαμε το «ο έρωτας περνάει από το στομάχι » και πήγαμε στο «ο έρωτας περνάει από το μυαλό », το πιστέψαμε και το κάναμε σημαία. Δεν  τους καψουρεύτηκες με την πρώτη ματιά, δε λάτρεψες εξαρχής  το χαμόγελό τους, φίλησες λίγο-λίγο τον νου τους και συνειδητοποίησες πως δε χορταίνεις.

Χρησιμοποιούν τη γλώσσα σαν μικροί επιδέξιοι ρήτορες και τη βουτάνε τόσο στο στόμα όσο και στην καρδιά σου. Την τυλίγουν μ’ όλα τα πρωτότυπα κοπλιμέντα που πρώτη φορά ακούς και τη διάθεσή τους να σε γνωρίσουν καλύτερα. Να μάθουν για το πρώτο σου φιλί, όλες τις φορές που ράγισε η καρδιά σου, το αγαπημένο σου συνοδευτικό στα μακαρόνια, το όνομα του πρώτου σου έρωτα και τα συναισθήματα σου την πρώτη φορά που έχασες έναν σημαντικό για τη ζωή σου αγώνα.

Βρήκαν το κουμπί σου αυτοί οι  άνθρωποι ψάχνοντας βαθύτερα από τον καθένα. Φίλησαν τρυφερά όσες λανθασμένες απόψεις είχες, σου έδειξαν ποιο είναι το σωστό και βοήθησαν πραγματικά να το ακολουθήσεις  για τη δική σου εξέλιξη κι ευτυχία. Άνοιξαν τα μάτια σου σε πολλά ζητήματα κι έγιναν ο φάρος που φωτίζει πάντα το σωστό και το δίκαιο στη ζωή σου. Είναι οι άνθρωποι που σου έμαθαν τη διαφορά μεταξύ στην ελευθερία και την ελευθεριότητα και σου δίδαξαν πως πραγματικά ελεύθερος είναι εκείνος που δε νιώθει την ανάγκη να εκφραστεί. Εκφράζεται από θέληση, πάντα με σύνεση και καλοσύνη.

Τις περισσότερες φορές περνάμε τα ξημερώματα ανταλλάσσοντας μηνύματα επειδή έχουμε ερωτευτεί. Άλλες φορές ερωτευόμαστε ακριβώς επειδή περάσαμε πολλά τέτοια ξημερώματα με κάποιον που το άξιζε.  Όπως ειπώθηκε και σ’ ένα κλασικό βιβλίο: «Είναι ο χρόνος που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό». Θα συμπληρώσω και θα πω πως είναι και οι συζητήσεις, οι λέξεις κι όλα όσα ανταλλάξατε με τις γλώσσες σας, ξημερώματα ή μη, που κάνουν κάθε τριαντάφυλλο σημαντικό.

 

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!

Συντάκτης: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου