Όσα μόνος δε θα έκανες ποτέ μα με φίλους τόλμησες

Οι φίλοι μας είναι το αλάτι στις τηγανητές πατάτες μας και η κέτσαπ στα άχαρα σκέτα μακαρόνια· φροντίζουν να δώσουν γεύση και στις πιο κενές στιγμές μας. Περπατούν δίπλα μας, με το δυναμισμό που περπατάει μια μάνα δίπλα στο παιδί της και είναι ικανοί να τρίξουν δόντια, να βγάλουν νύχια και να ορμήσουν σαν γατιά όπου χρειαστεί για να μας προστατέψουν, ακριβώς όπως κι εκείνη. Όταν τα βρήκαμε σκούρα, στάθηκαν κοντά μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κι αποδείχτηκαν εξίσου αξιόπιστοι με τους ανθρώπους εκείνους που είχαμε μάθει να αποκαλούμε οικογένεια και να λέμε πως «μόνο εκείνοι μένουν». Φύλακες άγγελοι, προστάτες, σύντροφοι, τα καρυκεύματά μας.

Όταν είσαι στον ίδιο χώρο με τους φίλους σου, παρουσιάζεις την πιο τρελή, χαρούμενη και ευχάριστη εκδοχή του εαυτού σου. Ξέρουν ακριβώς τι να πουν για να σε κάνουν να γελάσεις και να σε πείσουν να κάνεις τη μεγαλύτερη τρέλα που έχει σκαρφιστεί ο νους τους. Μαζί τους χαίρεσαι, κλαις ή πίνεις ασταμάτητα και σίγουρα δεν περνάς τον χρόνο σου όπως θα έκανες με έναν οποιονδήποτε γνωστό για καφέ. Όλα αυτά γιατί γνωρίζεις πολύ καλά πως οι φίλοι δεν κοιτούν κουτάκια, ούτε νοιάζονται για τα σωστά κατά τους πολλούς. Κι αυτό φυσικά δε σημαίνει πως «σε δέχονται όπως είσαι» όπως τόσο συχνά λέμε, σημαίνει κάτι βαθύτερο. Νιώθουν ευγνώμονες που είσαι στη ζωή τους, εσύ κι όλες οι παραξενιές σου. Προσφέρουν αυτήν την αίσθηση της ατέρμονης ελευθερίας που είναι τυλιγμένη σε μια κόλλα οικειότητας. Θα στηρίξουν κάθε βήμα σου και ας το πραγματοποίησες εσύ διστακτικά. Θα είναι οι σπουδαιότεροι υποστηρικτές σου, εκείνοι με τα πανό και τα σφυρίγματα σε μια αίθουσα γεμάτη από ήσυχους ανθρώπους με κοστούμια, αλλά ταυτόχρονα θα είναι οι ίδιοι που αν χρειαστεί, στα πανό θα γράψουν τα λάθη σου.

Τα φιλαράκια σου αναγνωρίζουν πως όταν έχεις πιάσει πάτο δε χρειάζεται να σε σηκώσουν, ξέρουν πως το σωστό είναι να το κάνεις μόνος σου και είναι στο μυαλό τους αδιαπραγμάτευτο το ότι θα το καταφέρεις. Θα σχηματίσουν όμως κι έναν κύκλο προστασίας γύρω σου μέχρι αυτό να γίνει, για να μη χρειαστεί να αντιμετωπίσεις παραπάνω χτυπήματα. Είναι εκείνοι που βλέπουν την καλύτερη πλευρά του εαυτού σου και σε αναγκάζουν να την κάνεις καθημερινότητα. Μαζί τους κάθε μέρα είναι λίγο ομορφότερη, ακόμα και αν είναι Δευτέρα κι εσείς είστε στο mood του πορτοκαλί γατούλη. Είναι σαν να έδωσες έναν όρκο με αυτούς τους ανθρώπους, σιωπηλό μα ουσιαστικό, που έλεγε πως το μεταξύ σας δε σπάει και είναι πιο δυνατό κι από αυγουστιάτικο έρωτα.

Για όλους αυτούς τους λόγους υψωμένους εις το άπειρο, το να είμαστε κοντά στα φιλαράκια, δε θυμίζει τίποτα στον κόσμο. Μας κάνουν να μη φοβόμαστε τις τρομακτικές αποφάσεις (ακόμα κι αν έτσι καταλήγουμε να παίρνουμε τις χειρότερες δυνατές). Παρέα τους, ένα ταξίδι στο Μεξικό, η απόφαση να κάνετε tattoo ένα βράδυ μετά από έξι βότκες κι ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο το επόμενο πρωί, καθώς και το κάψιμο μιας εξεταστικής είναι κάτι σαν πρωινός καφές στο στέκι, Κυριακή πρωί. Οι τρέλες κυλάνε σαν ιδέες από το μυαλό και βρίσκουν τρόπο να παίρνουν αυτοστιγμεί τη μορφή αναμνήσεων. Από καψούρες και παραστρατήματα μέχρι διακοπές στη Μύκονο (κι ας είσαι παιδί του ελεύθερου κάμπινγκ), όλα σε ένα αρχείο κοινών στιγμών. Και δεν το μετάνιωσες ποτέ κι ας έτρωγες ένα δίμηνο μακαρόνια (χωρίς κέτσαπ), καθώς ήταν οι τσέπες σου πιο άδειες κι από πακέτο τσιγάρα μετά από μάζωξη σε φοιτιτόσπιτο.

Ποτέ δε θα ξεχάσεις εκείνον τον καφέ στο επαρχιακό μαγαζάκι δίπλα από το σπίτι του κολλητού, με το θερμόμετρο να δείχνει σαράντα πατημένα. Όλοι κλεισμένοι μέσα με το κλιματιστικό και τα δικά σας γέλια να δίνουν ζωή σε μια άδεια πόλη. Η σερβιτόρα, που σας κοίταζε λίγο περίεργα, δε θα καταλάβει τη σπουδαιότητα του συγκεκριμένου απογεύματος. Στο κάτω-κάτω ένας απλός καφές ήταν στα μάτια των άκυρων, για εσάς όμως ήταν μια υπενθύμιση πως ακόμα και με ένα ποτήρι καφέ, οι σταθερές σας παραμένουν αναλλοίωτες. Γιατί ακόμα και ο καφές μοιάζει να είναι από καλύτερο χαρμάνι αν σερβίρεται με τα κατάλληλα άτομα για συνοδευτικό· τα κουλουράκια είναι για όσους συμβιβάζονται.

Πλημμύρισαν το χώρο μας εν ολίγοις οι φίλοι, γιατί πρώτα πλημμύρισαν τις ζωές μας. Ζωγράφισαν πάνω από τη μαυρίλα κήπους και ποτάμια κι άφησαν τους κήπους να γεμίσουν με τα πιο ανορθόδοξα χρώματα και τα ποτάμια να ξεχειλίσουν. Έκαναν τα θέματά μας να μοιάζουν μικρά και ασήμαντα, γιατί έμειναν δίπλα μας να μας υπενθυμίζουν πω δε χρειάζεται να τα αντιμετωπίζουμε μόνοι.