Έτος 2018, Φθινόπωρο, Νοέμβρης, ασφυκτική χρόνια, αποπνικτικός μήνας. Πέρασαν οι ζέστες, άρχισαν τα πρωτοβρόχια και περιμέναμε όλοι να πάρουμε λίγο περισσότερο αέρα. Στις 22 Νοεμβρίου όμως η ατμόσφαιρα έγινε ακόμα πιο ασφυκτική, η νύχτα ακόμα πιο βαριά, το βάρος στο στήθος όλων των γυναικών μεγαλύτερο, η θηλιά γύρω από το λαιμό τους πιο σφιχτή. Στις 22 Νοεμβρίου 2018 δολοφονήθηκε η Ελένη μας, η Ελένη της Κυρίας Κούλας και του Κύριου Γιάννη. Και για μήνες τελικά η ατμόσφαιρα δεν άλλαξε. Στη Ρόδο δεν ξημέρωνε -όχι για όσους είχαν ενσυναίσθηση.
Έτος 2020 κι ο Φοίβος Δεληβοριάς ερμηνεύει για πρώτη φορά το τραγούδι που έγραψε για τη δολοφονία της Ελένης, του δίνει τίτλο με το όνομά της. «Ήθελα ν’ αναφέρω το όνομά της. Ελένη. Γιατί πρέπει να μιλάμε ανοιχτά για τα θύματα», λέει.
«Με είχε συγκλονίσει η ιστορία αυτή. Πριν τη δίκη ακόμα, διάβαζα τις μαρτυρίες και τις καταθέσεις κι είχα μείνει έκθαμβος με τα φρικτά πράγματα που έγραφαν για την Τοπαλούδη διάφοροι σχολιαστές στο YouTube, διάφορες εφημερίδες κίτρινες κ.τ.λ. Κάτι το οποίο πλέον το βλέπουμε ως καθημερινότητα. Μια κοινωνία όπου το θύμα δέχεται επίθεση από πάρα πολλούς ανθρώπους. Αυτό είναι κάτι που με συγκλονίζει. Θέλησα λοιπόν να γράψω ένα τραγούδι γι’ αυτό, έτσι έγραψα όλους τους στίχους κατά τη διάρκεια μιας πτήσης από Αθήνα για Κύπρο που πηγαίναμε για συναυλία.», είχε δηλώσει ο Φοίβος Δεληβοριάς.
Έτος 2022, μήνας Μάης, αποπνικτική ζέστη, ασφυκτική χρόνια, στην Ελλάδα μετράμε ήδη 3 γυναικοκτονίες. Και κυκλοφορεί ο δίσκος του Φοίβου Δεληβοριά και κάπως η ατμόσφαιρα αλλάζει. Ο δίσκος ΑΝΙΜΕ περιλαμβάνει το τραγούδι του για την Ελένη. Ακούμε το τραγούδι, κάπου, κάπως, ξανά και ξανά, δεν ξέρουμε αν χαλαρώνει η θηλιά γύρω από το λαιμό ή αν μας πνίγει περισσότερο από ποτέ. Φτύνουμε «το αίμα από το θήραμα» που μας έμεινε στο στόμα, αυτό που τόσα χρόνια είχαμε στα δόντια μας, γιατί το δεχτήκαμε ως κοινωνία. Γιατί κουβαλήσαμε στις πλάτες μας θηρία κάθε είδους. Φτύνουμε το αίμα αλλά η γλώσσα έχει ποτίσει κι η γεύση δεν αλλάζει- χαρακτηριστική, μεταλλική.
Ακούμε το τραγούδι, κι είναι πάλι σαν εκείνο το βράδυ του 2018, δεν καταλαβαίνουμε πώς γίνεται να ξημερώσει. Κάπως έτσι, με το φεγγάρι κι αυτό βαμμένο κόκκινο και τη μεταλλική γεύση στο στόμα, συλλογιστήκαμε τους στίχους του Φοίβου.
Κάποιοι που έχουν τον Κώδικα σπουδάξει
Αυτόν που λέει το Νόμο και την Τάξη
Ίσως και να ’χαν κάτι να προσθέσουν
Πού όλα όσα πω να τ’ αναιρέσουν
Ο Φοίβος αναρωτιέται -και μαζί του αναρωτιόμαστε κι εμείς-, αν ο νόμος, οι δικαστές κι οι δικηγόροι έχουν να προσθέσουν κάτι, αν μπορούν να μιλήσουν και να ακυρώσουν αυτή τη διαφορετική νυκτωδία. Αναρωτιέται αν θα χρησιμοποιήσουν επιτέλους τη δύναμή τους για να ξεσφίξουν τη θηλιά γύρω από το λαιμό των γυναικών ή αν θα επιλέξουν για ακόμα μια φορά να μας επιβάλλουν να θρηνήσουμε τη δικαιοσύνη. Ρίχνει το βάρος στις πλάτες εκείνων που τόσα χρόνια, κάθε μέρα, πισώπλατα μαχαιρώνουν τη γυναίκα, το παιδί, τον αδύναμο, τον φτωχό, τον ομοφυλόφιλο, τον άρρωστο, τον άνθρωπο.
Ο διάβολος εγγύηση θα πληρώσει
Κι ο πρώτος δολοφόνος θα γλιτώσει
Ο δεύτερος θα γίνει αγιογραφία
Που θα στολίζει τα ορφανοτροφεία
Πλήρωσαν Φοίβο, πλήρωσαν τελικά, τα καταφέραμε. Δε γλίτωσαν αυτή τη φορά, δεν έπιασε τόπο η εγγύηση. Εικόνισμα θα κάνουμε μόνο την Ελένη, κι όσες χάσαμε από δίπλα μας. Θα αγιογραφήσουμε τη στιγμή, θα την αφήσουμε να στολίζει όλες τις άλλες, που ακόμα περιμένουν τη δικαίωση. Το τραγούδι ταξίδεψε στη θάλασσα που τη ρίξανε, την ημέρεψε, τα εφήμερα λιοντάρια κρύφτηκαν κι ο διάβολος μαζί τους, τα λουλούδια άνθισαν. Το τραγούδι σαν χάδι στην Ελένη, κάπως τελικά, μας γλίτωσε από την ασφυξία.
ΥΓ.: Tο τραγούδι είχε σκοπό, μαλάκωσε τις πληγές στα σώματα των γυναικών. Δυστυχώς όμως δεν είναι όλες εδώ για να το ακούσουν, λείπουν οι δολοφονημένες. Λείπει η Ελένη.
Συντάκτης: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
