Όσο πιο αόρατες είναι οι πληγές κάποιου τόσο πιο εύκολη είναι κι η αμφισβήτησή τους. Για σκεφτείτε το, πάντα στη ζωή αμφισβητούμε όσα δε βλέπουμε· όσα δεν μπορούμε να αγγίξουμε ή να ακούσουμε. Έχουμε περάσει αρκετό χρόνο κρυμμένοι πίσω από τα τείχη που χτίσαμε και μας έγινε κομματάκι δύσκολο να εμπιστευτούμε ξανά, να συνειδητοποιήσουμε πως κι ο άλλος άνθρωπος έχει ανάγκη από τα δικά του τείχη, ακόμα κι αν είναι αόρατα σ’ εμάς.
Ας παραδεχτούμε όλοι λοιπόν πως έχουμε κλειστεί κατά καιρούς σε κάστρα -τα οποία κυρίως με φυλακές έμοιαζαν- που δεν ήταν και τόσο όμορφα, δε θέλαμε να τα δει κανείς. Κάποιες φορές το πετύχαμε κι άλλες πάλι όχι. Πάντως η προσπάθεια να κρατήσουμε κρυφό το βάσανό μας υπήρξε. Το ξέρεις και το ξέρω ότι είτε από φόβο, είτε από ντροπή, οι άνθρωποι συνηθίζουμε να κάνουμε πως όλα είναι καλά -κι ας τρώμε πίτσα κρατώντας τον αρκούδο που μας αγόρασε η μαμά όταν ήμασταν τριών. Γουστάρουμε να είμαστε οι δυνατοί, οι «αντέχω κι άλλο», οι «δε χρειάζεται τα καταφέρνω μόνος μου». Γνωρίζουμε πως λέμε ψέματα και επιλέγουμε σιωπηλά να μείνουμε στο αναθεματισμένο κάστρο αντί να ζητήσουμε από κάποιον να ξεκλειδώσει. Ρίχνουμε μια ανακατασκευή στο απ’ έξω και σκαλίζουμε και κήπους άμα λάχει, μόνο μη χρειαστεί να παραδεχθούμε ότι σαπίζει το κτίσμα από μέσα.
Ο καθένας λοιπόν ξέρει πως είναι να κρύβεις βιώματα, αναμνήσεις, σκέψεις ή οτιδήποτε άλλο. Ο άνθρωπος όμως είναι τόσο εγωκεντρικό ον που συνήθως δε σκέφτεται καθόλου την πλευρά του άλλου. Τι κι αν ο ίδιος έχει κρύψει εμμονικά κάθε πληγή; Οι άλλοι λένε ψέματα, γιατί «ο άνθρωπος δεν αλλάζει», «ο κόσμος θέλει μόνο το κακό σου», «μην εμπιστεύεσαι κανέναν». Συγγνώμη αν το χαλάω σε κάθε απαισιόδοξη και καχύποπτη ψυχή -μαζί και τη δική μου- αλλά ο κόσμος δεν είναι και τόσο άσχημος. Φυσικά και υπάρχουν άνθρωποι που θα τους άξιζε κάθε κριτική και κάθε σχόλιο. Δεν είναι όμως όλοι έτσι, υπάρχουν κι εκείνοι που προσπαθούν πολύ να σου δείξουν το δικό τους βρώμικο και κάπως άσχημο κάστρο κι εσύ κοιτάς από την άλλη. Εσύ που παραπονιόσουν ότι δε σου ανοίγονται, τώρα κάνεις πως δε βλέπεις την πόρτα.
«Είμαστε οι πληγές που δε θέλουμε να επουλώσουμε» ανέφερε ο Χάρης Βλαβιανός. Το θέμα είναι πως δεν επουλώνουμε τις πληγές που αρνούμαστε πως έχουμε. Οπότε μήπως τελικά η αμφισβήτηση των τραυμάτων μας ξεκινάει από τον εαυτό μας; Είναι παράλογο να προσποιούμαστε πως είμαστε καλά και πως αντέχουμε. Στο κάτω-κάτω με ποιον τρόπο θα βγούμε απ’ οποιοδήποτε μέρος αν αρνούμαστε πως βρισκόμαστε σ’ αυτό; Όταν αμφισβητούμε την ύπαρξη των πληγών μας, βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του εύλογα κατηγορουμένου, δε δεχόμαστε ότι όντως κάποια κατάσταση, πράξη ή φράση μας πλήγωσε κι έτσι αδυνατούμε να συγχωρήσουμε το άτομο που μας έφερε σ’ αυτήν τη θέση. Το χειρότερο φυσικά είναι πως πολύ συχνά αρνούμαστε τη συγχώρεση και στον ίδιο μας τον εαυτό. Μας αγαπάμε φτωχά, δε μας παίρνουμε αγκαλιές και δεν αφήνουμε τα δάκρυα να τρέξουν μην τυχόν και φανούμε αδύναμοι.
Μεγαλώνουμε μαθαίνοντας να αμφισβητούμε τα πάντα και θα ήταν καλό αυτό αν ταυτόχρονα διδασκόμασταν να αγαπάμε και να πιστεύουμε στον εαυτό μας· κι έπειτα σ’ όποιον άλλον θέλουμε. Αν σταματούσαμε όλοι τα πείσματα και λέγαμε «Εαυτέ μου συγγνώμη, δεν το ήθελα, θα δοκιμάσουμε ξανά μαζί, θα περάσει.» τότε πραγματικά θα ήταν πιο εύκολο να σταματήσουμε να αμφισβητούμε τα δικά μας τραύματα και των άλλων, γιατί θα ήταν φανερά πλέον. Θα ήμασταν εντάξει με το πώς δημιουργήθηκαν, το γιατί και το πόσο καιρό τα κουβαλάμε.
Είναι εντάξει να έχει πιάσει λίγη μούχλα το μέρος που ζεις, μόνο μην αρνείσαι ότι μυρίζει λιγάκι. Όχι για κάποιον άλλον, για ‘σένα. Για να μπορείς να παραδεχθείς πως κι άλλοι έχουν τραύματα ακόμη κι αν τα κρύβουν, ότι κι επιζήσαντες από τα χειρότερα χαμογελούν στον δρόμο και δεν είσαι ο μόνος που βλέπεις σίδερα αντί για παράθυρα. Προσπάθησε να αναγνωρίσεις τα λάθη σου, αλλά και να συγχωρήσεις τον εαυτό σου για εκείνα -μαζί μ’ όσα έκαναν άλλοι και φορτώνεσαι εσύ τόσα χρόνια. Άσε τις πληγές σου να πάρουν λίγο αέρα, να γευτούν λίγο αλάτι από τη θάλασσα και να τις φιλήσουν δύο χείλη· σου υπόσχομαι θα θρέψει γρηγορότερα το δέρμα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
