Βγαινουμε ραντεβού, ερωτευόμαστε, κάνουμε σχέσεις, αγαπάμε, χωρίζουμε (όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά) και στην πορεία μαθαίνουμε ότι έτσι κυλάει η ζωή και τα πράγματα προχωράνε. Δεν έχει σημασία λοιπόν τι ζήσαμε και πώς με κάθε πρώην, ούτε αν ακόμη μας πονάει το δοντάκι, σημασία έχει ότι ο χρόνος δε γυρίζει πίσω κι ούτε σταματά, δουλειά μας είναι να το αναγνωρίσουμε και να πηγαίνουμε με το flow της ζωής -ακόμα κι αν καμιά φορά είναι δύσκολο.
Πολλές φορές λοιπόν αφού έχουμε χωρίσει από μια σχέση που μας πλήγωσε, βρισκόμαστε σύντομα στη θέση να δούμε το πρώην ταίρι με κάποιο άλλο άτομο, πράγμα που φυσικά μοιάζει λιγάκι με τον πόνο του να πατάμε σε σπασμένα γυαλιά. Το σκεφτόμαστε, κλαίμε, νευριάζουμε, κατηγορούμε πότε τον έναν, πότε τον άλλον (και πότε τον εαυτό μας), κι όσο κι αν προσπαθήσουμε δεν ξέρουμε πώς να καταπολεμήσουμε αυτή μας την ανάγκη να επέμβουμε με κάποιον τρόπο σ’ αυτό που συμβαίνει -είτε γιατί είμαστε ερωτευμένοι ακόμα, είτε γιατί όντως πληγωθήκαμε και πραγματικά λυπόμαστε το νέο πρόσωπο στη ζωή του πρώην ανθρώπου μας.
Κι ο τρόπος που συνήθως επιλέγουμε να επέμβουμε σε τέτοιες περιπτώσεις (είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα), είναι να μιλήσουμε στο νέο πρόσωπο. Να του πούμε ότι πληγωθήκαμε κι ότι θα γίνει το ίδιο και με ‘κεινο, να του ξεκαθαρίσουμε πως δε ζηλεύουμε και θέλουμε το καλό του, να του γνωρίσουμε μια άλλη, κακή πλευρά του πρώην ανθρώπου μας που φυσικά εκείνο δεν ξέρει. Να το προειδοποιήσουμε και ίσως στο εγωιστικό μυαλό μας, να το σώσουμε κιόλας.
Έστω λοιποί ότι όντως δε θέλουμε να χωρίσουμε συνειδητά το ζευγάρι και όντως ανησυχούμε και την ψυχική υγεία του άλλου ατόμου και θέλουμε να του δείξουμε με τι θα έχει να κάνει στο εξής: Μας δίνει αυτό το γεγονος, το δικαίωμα να γίνουμε παρεμβατικοί και να επηρεάσουμε με τέτοιον τρόπο τη ζωή του οποιουδήποτε; Μας δίνει ο πόνος που βιώσαμε στο παρελθόν το άλλοθι ν’ ανακατευτούμε στη ζωή κάποιου, ο οποίος μπορεί όντως να έχει αλλάξει και να θέλει το καλύτερο για το τωρινό ταίρι του;
Γιατί ας μην ξεχνάμε πως ο τρόπος που μας φέρθηκε κάποιος, μπορεί να αντικατοπτρίζει κάποια στοιχεία του χαρακτήρα του, αλλά αυτό δεν τον καταδικάζει να κουβαλάει μια ζωή τη σφραγίδα του κακού, όσο εμείς κουνάμε το δάχτυλο και το παίζουμε θύματα.
Όσο λοιπόν κι αν όντως ενδιαφερόμαστε για τα άλλα άτομα ή αν έχουμε καλό σκοπό, το να παρέμβουμε με τέτοιον τρόπο στη σχέση κάποιου, εκτός από ύποπτο μοιάζει και ανησυχητικό για τη δική μας ψυχική υγεία και τις αποφάσεις που παίρνουμε στην προσωπική μας ζωή. Άλλωστε όταν βιώνουμε τον πόνο ενός χωρισμού, ή όταν απλώς δεν τον έχουμε ξεπεράσει 100%, δεν είναι λογικό να τρώμε τον χρόνο μας και την ενέργειά μας, σε οποιοδήποτε άλλο άτομο πέρα από τον εαυτό μας -γιατί αυτός είναι που χρειάζεται τη φροντίδα και την αγάπη μας.
Γιατί κακά τα ψέματα παιδια, ο/η πρώην είναι πρώην. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα στη ζωή τους και ούτε είναι λογικό να περιμένουμε να αποκτήσουμε κάποιο ακόμα κι αν οι σκοποί μας είναι οι καλύτεροι. Ας ασχοληθούμε καλύτερα με τα δικά μας γκομενικά, κι ακόμα καλύτερα με τον εαυτό μας.
Συντάκτης: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
