«Σ’ αγαπάω περισσότερο» λέμε, σαν η αγάπη να είναι μέγεθος μετρήσιμο και να προσδιορίζεται το μεγαλείο της. «Εγώ περισσότερο» απαντάμε σαν να γνωρίζουμε τον πλούτο των συναισθημάτων του άλλου ανθρώπου. Προσπαθούμε μανιωδώς με λέξεις να χαράξουμε τη δύναμη της αγάπης μας. Χωρίς να προσδιορίσουμε όρια και να μιλήσουμε με αριθμούς, τα κρύβουμε όλα σε ένα «περισσότερο», ένα γλυκό χαμόγελο και πληρότητα στα μάτια.
Τι σημαίνει όμως τελικά αυτό το «περισσότερο» αν δεν μπορούμε να μετρήσουμε την αγάπη του άλλου; Σημαίνει περισσότερο απ’ όσο πιστεύεις ο ίδιος πως μπορεί κανείς να σ’ αγαπήσει, σημαίνει πως βρίσκει αυτό που έχετε ομορφότερο από την Cappella Sistina και σε θαυμάζει όπως ο κόσμος θαυμάζει εκατομμυριούχους κι Ολυμπιονίκες. Είναι αυτή η λέξη που προσδιορίζει πως ο ιδρώτας στο σώμα σου μετά τη δουλειά και η δυσοσμία στο στόμα σου τα πρωινά δε τον επηρεάζουν, είσαι περισσότερα απ’ αυτά για εκείνον. Είσαι περισσότερο από τα άγχη της καθημερινότητας και τα νεύρα σου τις Δευτέρες το πρωί. Η αγάπη του για σένα μετράει περισσότερο από τον εγωισμό του και το πείσμα του.
Τα προβλήματα σου έχουν περισσότερη σημασία από τα δικά του. Γιατί αν εκείνος δεν είναι καλά, ξέρει πώς θα βρει τον τρόπο για να αισθανθεί καλύτερα, πάντα με σένα για δύναμή του. Αν εσύ δεν είσαι καλά, χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του και ψάχνει τρόπο να την επανακτήσει, μόνο για να στη χαρίσει εν τέλει ολόκληρη και χαρείς και του γελάσεις. «Σ’ αγαπάω περισσότερο» λέμε, και εννοούμε περισσότερο από έναν βροχερό Νοέμβρη, που πίναμε ζεστή σοκολάτα σε μια πορτοκαλιά πλατεία. Περισσότερο από το πρώτο κι αγαπημένο μας παιχνίδι, τη μυρωδιά των βιβλίων και την αγαπημένη μας φράση από μυθιστόρημα.
Δε μετράει την αγάπη κανείς σύμφωνα με την αγάπη του άλλου, σύμφωνα με την ψυχή του τη μετράει, σύμφωνα με ό,τι ο ίδιος έμαθε για αγάπη. Αν μάθεις την αγάπη για πελώρια βουνά κι απέραντες θάλασσες και πάλι θέλεις να δώσεις περισσότερο τότε ναι, αγαπάς πολύ και δυνατά. Αν έμαθες την αγάπη να τη μετράς σε πορτοφόλια, εξόδους και τετραγωνικά μέτρα, τότε ίσως να μην αγαπάς τόσο όσο νομίζεις. Δεν έχεις πει ψέματα όμως, είπες τη δική σου αλήθεια, δίνεις αυτό που εσύ έμαθες γι’ αγάπη και με τον τρόπο σου μπορεί όντως να νόμιζες πως αγαπάς τον άλλον περισσότερο, γιατί ξεπέρασες το δικό σου πολύ, τα δικά σου αόρατα σύνορα. Τα ξεπέρασες κι ένιωσες να αιωρείσαι, είτε πετάς στο τετράγωνο, είτε γυρίζεις με τα φτερά του Ικάρου το σύμπαν.
H αγάπη δεν είναι μαθηματικά, γιατί στα μαθηματικά αν αφαιρέσεις ένα άπειρο από ένα άλλο θα πάρεις απροσδιοριστία. Στην αγάπη, το δικό σου άπειρο θα είναι πάντα αρτιμελές κι αλύγιστο, μπορεί να αφαιρέσει ο καθένας ό,τι επιθυμεί από εκείνο- άπειρο θα μείνει. Καμία μαθηματική ή ανθρώπινη πράξη δε θα το επηρεάσει, εκτός αν το αποφασίσεις ο ίδιος. Θα πρέπει εσύ ο ίδιος να κάνεις την αφαίρεση αν δεν πολυγουστάρεις πια, και μεταξύ μας, αν όντως είχες αγαπήσει, αυτή η αφαίρεση δε θα κάνει και πολλά, μόνο τα φαινομενικά. Όπως και να έχει, ας ζωγραφίζουμε άπειρα όταν αγαπάμε, ας αφήνουμε τις άκρες και τα τέλη για τους μαθηματικούς. Εμείς ας γινόμαστε γλωσσολόγοι, καλλιτέχνες κι επενδυτές, μπας και ζήσουμε επιτέλους το άπειρο που δε θα μετρηθεί σε μέρες.
Πάντως ξέρεις πως αγαπάς πολύ, όταν γνωρίζεις κάποιον και δίνεις περισσότερα απ’ όλα όσα πίστευες γι’ αγάπη, από όσα είχες και δεν είχες νιώσει. Γιατί μαζί του δεν κοιτάς ποτέ το συμφέρον σου κι άλλα αντίστοιχα πράγματα, κοιτάς εσάς, κοιτάς τα μάτια αυτού του ανθρώπου, το χρώμα και το σχήμα τους και ποντάρεις πως εκεί παίρνουν αξία όλα τα μικρά κι ασήμαντα του κόσμου. Δεν ξέρεις ποτέ ποιο είναι μεγαλύτερο, ξέρεις πως ξεπέρασες το δικό σου, πως η καρδιά σου ψήλωσε.
Ξέρεις επίσης από ένα γνωστό βιβλίο πως κάποια άπειρα είναι μεγαλύτερα από κάποια άλλα, πως το δικό σας άπειρο ακόμη κι αν δεν ξέρεις πού ακριβώς βρίσκεται ή πόσο μικρό ή μεγάλο είναι, αξίζει να πιστεύεις σε αυτό και να είναι το αγαπημένο σου.
Συντάκτης: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
