“Ohana means family
family means, nobody gets left behind or forgotten”
Μεγαλώσαμε ακούγοντας ιστορίες για κακές πεθερές, πεθερούς φαντάσματα και σπιτικά που αν τολμήσεις να πατήσεις το πόδι σου, ετοιμάζονται να σε πλακώσουν -λες και τους είχαν κάνει μάγια ή βγήκαν από κάποιο παραμύθι που σκοπό είχε να τρομάζει τα παιδιά. Όλοι βγήκαν από την ίδια κόπια μας έλεγαν παλιά, παραλλαγές δεν έχει. Κάπως έτσι περιμέναμε κι εμείς πεθερικά που όταν μας δουν θα μας κοιτάξουν επικριτικά, θα υψώσουν το φρύδι, θα σχολιάσουν κάτι καλό για τα μάτια του κόσμου και μετά θα γυρίσουν με δεξιοτεχνία την πλάτη τους 30 μοίρες, θα καλύψουν το στόμα τους και θα πουν κάποια κακία για την τσάκιση στο γιακά μας ή τον τρόπο που περπατάμε. Κι αν κι η αλήθεια είναι πως αρκετά πεθερικά είναι έτσι, δεν είναι όλα. Γιατί δεν είναι όλες οι πεθερές οι μέγαιρες που είδαμε στις ταινίες και δεν είναι όλοι οι άντρες τους οι αγροίκοι σύζυγοι και πατέρες που δεν έχουν τρόπους κι αισθήματα. Κάποιοι -μάλλον λίγοι- διαφέρουν.
Διαφέρουν, και μάλιστα διαφέρουν πολύ, γιατί θα σου φερθούν σαν να ‘σαι παιδί τους, θα σε πάρουν αγκαλιά και θα σε κρατήσουν μ’ όση αγάπη διαθέτουν. Είναι εκείνοι που θ’ ακούσουν τους προβληματισμούς σου σαν άλλοι γονείς σου και πάντα θ’ έχουν ανοιχτή την πόρτα τους για σένα, ό,τι ώρα και ό,τι μέρα κι αν είναι. Θα πιουν καφέ μαζί σου και θα καθίσουν κοντά σου όσο εκείνος ψήνεται στο μπρίκι, θα σε ρωτήσουν όλα σου τα νέα με περίσσιο ενθουσιασμό και θα σε στηρίξουν σε κάθε σου απόφαση ακόμα και αν δε συμφέρει αυτούς για κάποιον λόγο. Όταν έχεις όντως άδικο, θα προσπαθήσουν να σου μεταφέρουν τη σοφία που κέρδισαν με τα χρόνια και που καταλαβαίνουν πως σου λείπει. Θα βγούνε βόλτες μαζί σου, θα σε καλέσουν σε κάθε τραπέζι και θα φροντίσουν να γνωρίζεις πως πάντα έχεις μια θέση σ’ αυτό.
Κι ακόμα κι αν σε πικραίνουν καμιά φορά, ξέρεις πως πάλι από αγάπη το κάνουν, για να σε προστατέψουν, να σε νουθετήσουν, να σε προλάβουν από το να στεναχωρηθείς ή να φας τα μούτρα σου. Κι αυτό, όχι γιατί τους πειράζει να μπαλώνουν μαζί σου τις πληγές σου, αλλά γιατί να, όσο περήφανοι κι αν είναι για τα σημάδια σου, δε θέλουν ν’ αποκτήσεις άλλα, ξέρουν πως πέρασες αρκετά. Όταν θα έρθει μια τέτοια στιγμή και θα σε πικράνουν λοιπόν, μπορείς να είσαι σίγουρος ότι ακόμα κι αν σε στεναχωρούν -σαν δεύτεροι γονείς κι αυτοί-, το κάνουν από ολόψυχο ενδιαφέρον, νοιάξιμο κι εγκαρδιότητα.
Βέβαια, όπως είπαμε και πιο πάνω “ohana means family and family means nobody gets left behind or forgotten”, και πρέπει να τονιστεί ότι ένας από τους λόγους που ξεχωρίζουν αυτοί οι άνθρωποι στην καρδιά μας, είναι ακριβώς επειδή δε νιώσαμε ποτέ πως μένουμε πίσω ή είμαστε κομπάρσοι στη ζωή τους ή τη ζωή των παιδιών τους. Νιώθαμε πάντα μέρος της οικογένειας, αναπόσπαστο κομμάτι της. Μαζί τους, δε νιώσαμε «ξένο αίμα» σε καμία οικογενειακή συνάθροιση και δε μείναμε ποτέ έξω από οικογενειακή φωτογραφία. Ποζάραμε χαμογελαστά δίπλα τους κάθε φορά, και δε χρειάστηκε ποτέ ν’ απαντήσουμε στις ερωτήσεις των γύρω περί ταυτότητάς μας, γιατί τους έβαζαν όλους στη θέση τους τα πεθερικά. Πολλές φορές έμειναν δίπλα μας όσο ήμασταν άρρωστοι ή βιώναμε μια προσωπική δυσκολία και αμέτρητες στιγμές μας έδωσαν συμβουλές ζωής, στριμωγμένες μέσα σε μια αγκαλιά, μερικές βραδινές συζητήσεις και μια άδεια κούπα τσάι.
Μάθαμε πολλά απ’ αυτούς τους ανθρώπους και βρήκαμε μια δεύτερη οικογένεια στο πρόσωπό τους. Βρήκαμε ένα σπίτι γεμάτο ζεστασιά, καλοσύνη κι αγάπη, ακόμα κι αν δεν είχαν καμία υποχρέωση να μας το προσφέρουν. Βρήκαμε ένα όμορφο σπίτι, γιορτινά στολισμένο ανεξαρτήτως εποχής κι ένα μεγάλο τραπέζι, με μια καρέκλα κρατημένη στ’ όνομά μας, βρήκαμε μια θέση χωρίς να προσπαθήσουμε, απλά επειδή αγαπήσαμε έναν άνθρωπο. Και πολλές φορές μάθαμε πόσο σημαντική υπήρξε αυτή η οικογένεια, μόνο αφού χωρίσαμε μαζί του. Ακριβώς επειδή εκείνος έφυγε, αλλά η αγάπη μας για το σπιτικό του παρέμεινε ίδια.
Συντάκτης: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
