Τα παιδιά πρέπει να μάθουν πως είναι όλα αδέρφια

Να δώσεις στα παιδιά σου ονόματα από διαφορετικές γλώσσες για να καταλάβουν από μικρά πως όλοι είμαστε αδέρφια. Να γνωρίσουν κάθε έθνος, κάθε θρησκεία, κάθε πολιτισμό, να καταλάβουν πως δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν με τα παιδάκια με το διαφορετικό χρώμα στο δέρμα ή μ’ αυτά που προσεύχονται σε διαφορετικό θεό. Τα παιδιά στα χέρια σου είναι πλαστελίνη, κι αν υπάρχει ένα καλούπι που ταιριάζει σε κάθε παιδί, είναι αυτό του σεβασμού.

Οι στίχοι του τραγουδιού  “Imagine all the people”, είναι ένας ύμνος όχι απλά στην πολυπολιτισμικότητα, αλλά στον άνθρωπο τον ίδιο, στην αγάπη και στη ζωή. Κι αν υπάρχει ένας τρόπος να κάνουμε αυτό τον ύμνο πράξη και να του δώσουμε υπόσταση, είναι να μάθουμε στα παιδιά μας να πιστεύουν στο σεβασμό και να φτύνουν τους φασίστες. Να διαδηλώνουν για την ειρήνη, την αγάπη και τον έρωτα και να εξαγριώνονται όταν κάποιος καταπατάει τα δικαιώματά τους και τα δικαιώματα κάθε ανθρώπου στη γη.

Κι αν ρωτάτε εμένα πως θα το κάνω αυτό -όχι ότι ξέρω πολλά-, αλλά αν κάνω παιδιά, θα δώσω σ’ όλα ονόματα από διαφορετικά μέρη της γης και θα τα γνωρίσω στην κουλτούρα του τόπου εκείνου. Θα τα αφήσω να γευτούν τις γεύσεις του, να τραγουδήσουν τα παραδοσιακά του άσματα και να αποκοιμηθούν με παραμύθια που λένε οι ντόπιοι στα δικά τους παιδιά. Θα τα προτρέψω να μάθουν τη γλώσσα -φτάνει μόνο με τις ευρωπαϊκές γλώσσες, νισάφι- και να γνωρίσουν την ιστορία και την κουλτούρα τόσων κι άλλων τόσων τόπων.

Τα παιδιά έχουν ανάγκη από καθημερινές, μικρές υπενθυμίσεις, από χειροπιαστά παραδείγματα, όχι απειλές ή τιμωρίες. Δεν καταλαβαίνουν από «Δεν πρέπει να μιλάς έτσι σε άλλα παιδάκια επειδή διαφέρουν, θα σε διώξουν από το σχολείο.», καταλαβαίνουν όμως όταν χαμογελάει ένας ενήλικας σε οτιδήποτε το διαφορετικό κι όταν κάποιος άλλος το προσβάλλει.

΄Εχουν δυο γόνατα μονάχα για να γδάρουν και δεν καταλαβαίνουν από πτώσεις. Καταλαβαίνουν από παιχνίδια και γλέντια και χαμόγελα. Περιμένουν να παίξουν με τους «διαφορετικούς» τους φίλους, όταν εμείς τους το χαλάμε -και πιστέψτε με, δεν καταλαβαίνουν το γιατί. Αλλά έμαθαν να μη ρωτάνε, γιατί την τελευταία φορά τα φωνάξαμε. Έμαθαν να μην κλαίνε, γιατί την τελευταία φορά τα τιμωρήσαμε. Και κάπως έτσι έμαθαν και να ακούν τη βαβούρα της κοινωνίας.

Κι είναι αργά όταν απορούμε γιατί σήκωσαν χέρι, γιατί ύψωσαν φωνή, γιατί μάλωσαν στο διάλειμμα, γιατί έκλεψαν.

Γιατί εμείς τα μάθαμε έτσι. Εμείς σηκώσαμε πρώτοι την πέτρα προς το διαφορετικό και μετά τη σήκωσαν κι εκείνα. Και το βρήκαν παιχνίδι κι αυτό έμαθαν. Φυσικά, τώρα τη σηκώνουν όπου βρουν, από συνήθεια. Οι φωνές δεν πιάνουν, ούτε οι τιμωρίες, η πλαστελίνη στέγνωσε και δεν αλλάζουν κι εμείς απορούμε τι κάναμε λάθος.

Δυστυχώς για εμάς λοιπόν, δεν πολλαπλασιάζεται μόνο η αγάπη, πολλαπλασιάζεται και το μίσος. Όποιος δίνει την πέτρα στο παιδί, πρώτος θα τη βρει στο δρόμο του. Όποιος μάθει στο παιδί την αποστροφή για το διαφορετικό, πρώτος θα τη βιώσει στο πετσί του -κι ας μη διαφέρει καθόλου από το κοινωνικό πρότυπο.

Μάθετε λοιπόν στο παιδί πως υπάρχουν κι άλλα πρότυπα πέρα από τα καθιερωμένα. Γράψτε ένα γράμμα στην Ασαντί κι αφήστε το να παίξει ελεύθερα με τον Αζούρ και τον Γιασίν. Εξηγήστε του γιατί η Μαρία επιλέγει να φοράει κάθε μέρα παντελόνια και να έχει κοντά μαλλιά και γιατί ο  Νικόλας δυσκολεύεται να περπατήσει μοναχός του. Διδάξετέ του να αγαπάει κι όχι να μισεί.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!