Όσο είμαστε μικροί πλάθουμε ιδέες, σενάρια και παιχνίδια στο μυαλό μας, σαν άλλοι Ντονατέλο και Μπαρτολίνι. Γινόμαστε γλύπτες με χίλιους και έναν τρόπους και δε σταματάμε να σκαλίζουμε μέχρι να πάρουμε αυτό που θέλουμε, γιατί τα παιδιά δεν ξέρουν από απόρριψη και δικαιολογημένα.
Μεγαλώνουμε όμως και δυστυχώς συνεχίζουμε να προσποιούμαστε τις καλλιτεχνικές φιγούρες. Αυτή τη φορά δεν πλάθουμε όνειρα, ούτε κάστρα από χώμα. Δημιουργούμε οι ίδιοι μας παραισθήσεις στον εαυτό μας σχετικά με τα άτομα που έχουμε δίπλα μας. Φροντίζουμε εμμονικά να καλοδιατηρήσουμε την εικόνα που έχουμε χτίσει για εκείνα στο μυαλό μας, μην τυχόν και η εικόνα αυτή έχει την ευθραυστότητα αναγεννησιακού αγάλματος.
Ιδιαίτερα ναρκισσιστική η τάση να πλάθει κανείς στο μυαλό τους ανθρώπους όπως θέλει, με τρόπο που εκείνος επιθυμεί να δει. Άσχημο να τυλίγει και να γκρεμίζει όλα όσα του κακοφαίνονται και να σκαλίζει από πάνω με πηλό όσα θα ήθελε να θαυμάσει. Είναι τουλάχιστον εγωιστικό να καταπατείται μια προσωπικότητα επειδή εμάς δε μας κάνει. Για κάποιον είναι η ιδανική, κάποιος μετράει καρτερικά πανσελήνους μακριά της. Δεν είναι ευθύνη, δικαίωμα ή επιλογή μας να αλλάξουμε κάποιον, έστω και νοητά.
Απλώς επειδή τον αλλάζουμε στο μυαλό μας, δε σημαίνει ότι δεν τον αλλοιώνουμε πραγματικά. Προσποιούμαστε πως ένας άνθρωπος δεν έχει τραύματα, ελαττώματα, αδυναμίες, τονίζουμε από μέσα μας τα προτερήματα και τις νίκες του. Θέλουμε να πιστέψουμε τόσο πολύ στην εικόνα που έχουμε πλάσει γι’ αυτό το άτομο που τελικά το καταφέρνουμε. Σαν να είμαστε ξανά πέντε και λερώνουμε τα χέρια μας με πηλό στο νηπιαγωγείο. Πιστεύουμε στο δημιούργημά μας με το όραμα ενός μικρού παιδιού που βλέπει μόνο ουρανό και ποτέ ταβάνι.
Ακριβώς εκεί ξεκινάει το πρόβλημα.Πιστεύουμε τόσο πολύ στον έρωτα που χτίσαμε που πιστεύουν και οι γύρω μας. Το ίδιο το άτομο που δέχεται τη διαφοροποίηση πιστεύει σ’ εκείνη. Κολακεύεται που αποτελεί το ιδανικό και συμμορφώνεται σ’ αυτό με τόση προσήλωση. Τώρα έχουμε δύο παιδιά σ’ έναν κόσμο ενηλίκων.
Κουράζεται ο άνθρωπος να δείχνουν με το δάχτυλο τα ελαττώματα και τα λάθη του με την πρώτη ευκαιρία και βιάζεται να ερωτευτεί όποιον δεν τα βλέπει. Έχει όμως διορατικότητα εξαρχής ο άνθρωπος κι οφείλει να την χρησιμοποιεί. Γιατί να συμβιβαστείς με κάποιον που αποφεύγει να κοιτάξει τα ελαττώματά σου στα μάτια, όταν μπορείς να περιμένεις αυτόν που θα τους δώσει γλωσσόφιλο στο στόμα; Δέχεται λοιπόν την αλλοτρίωση κανείς με την ελπίδα πως η εικόνα που έπλασε το ταίρι του δε θα καταρρεύσει ποτέ. Ενθουσιάζεται με την ιδέα πως αποτελεί το τέλειο, το άμεμπτο, το ασυναγώνιστο για κάποιον. Προσπαθεί να γίνει αυτή η άπιαστη ιδέα που έπλασε παιδαριωδώς ο σύντροφος.
Οι άπιαστες ιδέες όμως κοστίζουν όσο το ταξίδι μέχρι τη συνειδητοποίηση πως είναι ακριβώς αυτό, άπιαστες. Ένα τέτοιο ταξίδι δεν μπορεί να έχει πάρα μόνο ένα τέλος, τη συντριβή. Συντριβή με την αλήθεια που έχουν να αντιμετωπίσουν και οι δυο. Ζούσαν έναν πλασματικό έρωτα, έναν έρωτα στηριγμένο σε ενδόμυχα ψέματα και μη ρεαλιστικές προσδοκίες. Καταρρέει η εικόνα που έπλασαν, καταρρέει κι ο έρωτας και οι ίδιοι μαζί.
Απογοητεύεται λοιπόν εκείνος που ξεκίνησε τα μαθήματα γλυπτικής με ξένες ψυχές, απογοητεύεται κι εκείνος που αποφάσισε να παραστήσει το υλικό προς επεξεργασία που εξελίχθηκε σε «προσοχή εύθραυστο». Όλα αυτά επειδή αρνούνται να δουν το ναρκισσισμό πίσω από τη συμπεριφορά τους. Απορρίπτουν τη σταθερά πως δεν είναι κανείς τέλειος. Ούτε ο εαυτός μας, ούτε οι γύρω μας. Όσο κι αν ερωτευθούμε, αγαπήσουμε ή αγαπηθούμε, οι σχέσεις μας δε θα είναι ποτέ τέλειες, ούτε ο σύντροφός μας.
Αυτό που μπορεί όμως να είναι σύντροφός μας, είναι μία όμορφη ολότητα, με όλες τις αδυναμίες του. Το ίδιο μπορούμε να γίνουμε και εμείς. Όχι μισά που αναζητούν άλλα μισά στην αιωνιότητα. Μόνο δύο συνειδητοποιημένες ολότητες που γνωρίζουν πως αξίζουν η μία την άλλη. Ξέρουν πολύ καλά ότι δεν τους χρειάζεται καθόλου πηλός. Γιατί πολύ απλά δε χρειάζονται ο ένας τον άλλον, ώστε να δημιουργούν ολόκληρα. Είναι μαζί επειδή είναι ερωτευμένοι και με τις μαυρίλες του άλλου, τα ραγίσματα.
Για να συμβεί αυτό θα χρειαστεί θάρρος όμως. Θα προηγηθούν μέρες που δε θα είναι καλά με τον εαυτό τους και με τους άλλους. Θα προηγηθούν καιροί που ακόμα θα θέλουν να θυμηθούν την παιδική τους ηλικία. Εκείνους τους καιρούς, συμβουλεύω χρόνο με τον εαυτό τους και διάθεση για αποδοχή και σεβασμό προς τη μοναδικότητα κάθε χαρακτήρα. Πίστη, τελικά, σε αβίαστους έρωτες και σπασμένα καλούπια.
Συντάκτης: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
