Αγαπάς περισσότερο όλα τα τρωτά σημεία

Φαντάσου έναν άνθρωπο που σφίγγει τις παλάμες του, το σώμα του μένει στητό και ανεπηρέαστο ως προς τη σκέψη του ή το πόσες δυνατότητες έχει και πώς μπορεί να τις αξιοποιήσει. Τώρα, φαντάσου τον να κοιτάζει το μέλλον του και να κατευθύνεται ολοταχώς προς αυτό, χωρίς να ενδίδει στον πειρασμό να κοιτάξει καθόλου πίσω, χωρίς την υπόνοια να επιστρέψει στα παλιά, όχι για να τα ζήσει ξανά, αλλά για να θυμηθεί απλά τη γεύση τους.

Και πράγματι, αυτή η φιγούρα θα μπορούσε να ορίζει τον ολοκληρωμένο άνθρωπο, τον αρτιμελή, τον ατόφιο, που έχει ξεκινήσει το ταξίδι προς την τελειότητα και το συνεχίζει ανένδοτος κι αφοσιωμένος. Είναι αυτός που τα ‘χει βρει πλήρως με τον εαυτό του κι όταν εντοπίζει κάποιο ελάττωμα, περνά αμέσως στη διαδικασία της αυτοκριτικής, χωρίς ίχνη εγωισμού κι αναμονή. Είναι αυτός που ‘χει απαλλαχθεί απ’ τη σφαίρα της υποκειμενικότητας και της ιδιαιτερότητας των ατομικών διαφορών εναρμονισμένος με τα κοινωνικώς αποδεκτά «πρέπει», κάνει πέρα τα πάθη κι οτιδήποτε δεν τον αφήνει να κοιμηθεί και προχωρά μπροστά.

Ναι, είναι αυτό που θα ‘θελες να ‘σαι, να ‘χεις δηλαδή λύσει όλα σου τα προβλήματα, να μπορείς να βλέπεις βαθιά σ’ όσα πρέπει να εμβαθύνεις, επιφανειακά σ’ όσα πρέπει απλά να περάσεις και να μην αγγίξεις. Αν κι όλοι γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος τον οποίον αναφέραμε προηγουμένως δεν υπάρχει, εμείς κυνηγάμε το πρότυπό του γιατί κυνηγάμε την εξέλιξη, έτσι μας έμαθαν, άλλωστε, να είμαστε διαρκώς σε εγρήγορση και με τα μάτια μας ανοιχτά σ’ οτιδήποτε μπορεί να μετατρέψει την όποια αδυναμία μας σε δυνατότητα.

Μα το ξέρεις ότι περισσότερο θαυμάζεις αυτόν τον άνθρωπο που δεν έχει ανάγκη κανέναν και τίποτα να τον καθιστά ατελή, αντιμετωπίζεις την ταύτισή σου μ’ αυτόν σαν όνειρο άπιαστο, αλλά δε θα τον ερωτευτείς. Ξέρεις πιθανόν ότι έχει πολλά να σου προσφέρει, μα εσύ τίποτα ν’ ανταποδώσεις. Όμως, η αγάπη στηρίζεται στην αξία του να προσφέρεις, να νιώθεις χρήσιμος απέναντι στον άλλον, να μπορείς να ασκείς πάνω του μια θετική επίδραση, να του δίνεις το κίνητρο να γίνεται ακόμη καλύτερος, μα κατά βάθος να είσαι μαζί του για όλα αυτά που τον καθιστούν ξεχωριστό κι αυτά είναι οι ατέλειές του.

Και μπορεί τα τρωτά σημεία να μη βγάζουν μάτι απέναντι στον κάθε αδιάφορο που θα περάσει, σε κάποιον με τον οποίον θ’ ανταλλάξει δυο λόγια κι αυτό μόνο. Μπορεί να ‘ναι εκείνες οι λεπτομέρειες που σε σκάλωσαν και σ’ έβαλαν σε σκέψεις απ’ το πρώτο βράδυ, μπορεί να  ‘ναι εκείνη η ουλή στο αριστερό πόδι που κρύβει μια ιστορία από πίσω κι αυτό την καθιστά σημαντική. Μπορεί να ‘ναι εκείνα τα γοητευτικά ελαττώματα του χαρακτήρα που πάνω στα νεύρα σου με τον άλλον θα χαρακτηρίσεις ως κουσούρια, μα μετά θα πεις «συγγνώμη», γιατί χωρίς αυτά θα ‘ταν κάποιος άλλος και χωρίς αυτόν, ούτε εσύ θα ‘σουν τώρα ο ίδιος.

Απ’ τη στιγμή που γνωρίζεις τον άλλον, θέλεις να γνωρίσεις και τα αδύναμα σημεία του. Γιατί τα αδύναμα αυτά σημεία είναι εκείνα που έρχονται στην επιφάνεια πάνω σ’ έναν καβγά, όπου ο καθένας δεν ελέγχει τον εαυτό του και δεν μπορεί να τα κρύψει, είναι εκείνα που τον έχουν ευαισθητοποιήσει, που σ’ ένα μεγάλο βαθμό προέρχονται απ’ την προηγούμενη εμπειρία του, απ’ το παρελθόν του γενικότερα και η αλήθεια είναι ότι η προϊστορία ενός ανθρώπου είναι αυτή που καθιστά το άτομο που ‘χουμε απέναντί μας αυτό το ίδιο το άτομο κι όχι κάποιο άλλο. Οι αδυναμίες μπορεί να ‘ναι, επιπλέον, τα στοιχεία που κάποτε κάποιος εκμεταλλεύτηκε ή που κατέκρινε και λόγω αυτών αποχώρησε απ’ τη ζωή του άλλου. Αποτελεί το κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες εντός του ανθρώπου, που δικαιολογεί βιώματα κι αντιδράσεις, που ‘χει ξεκλειδώσει και ‘σένα και θέλεις να γνωρίσεις τον άλλον.

Και κάπως έτσι, βρίσκεις ισχυρούς λόγους για να μείνεις. Ξέρεις ότι τα δυνατά στοιχεία του ατόμου κατά πάσα πιθανότητα θα παραμείνουν δυνατά, επειδή ακριβώς τα ‘χει δουλέψει με τα χρόνια και τα ‘χει κατακτήσει. Τα αδύναμα σημεία όμως υφίστανται πολλές φορές σκαμπανεβάσματα που θέτουν τις ανθρώπινες σχέσεις σε συνεχή επαγρύπνηση, καθώς μπορεί ν’ αποτελούν την αιτία για μια σύγκρουση, αλλά ταυτόχρονα και τον τερματισμό της γιατί είναι τόσο χαριτωμένα όταν αγαπάς τον άλλον και τελικά τα αγαπάς κι αυτά.

Προσπαθώντας να εξελίξεις αυτές τις αδυναμίες ώστε να μην αποτελούν ανασταλτικούς παράγοντες στις σχέσεις σου και γενικά στη ζωή σου, εξελίσσεσαι κι εσύ. Κι η ζωή μας ορίζεται κυρίως απ’ το δυναμικό της χαρακτήρα, καθώς συγκυρίες και γεγονότα που μας στιγματίζουν διαφορετικά μάς προσφέρουν τις εμπειρίες, τις γνώσεις και τα μαθήματα για να πάμε παρακάτω.

Αν τα αδύναμα στοιχεία του άλλου δε σου προκαλούν αδυναμίες ώστε να σε εμποδίζουν να εξελιχθείς, αλλά το πολύ–πολύ να ‘χεις σ’ αυτόν αδυναμία για όλα αυτά, τότε μείνε. Μαζί μπορείτε να τ’ αναγνωρίσετε, να τα συζητήσετε και να αποτελούν αφορμή για προβληματισμό, να γελάσετε και να κλάψετε, μα μην προσπαθήσετε καλύτερα να τα εξαλείψετε. Έχετε τη δυνατότητα να ‘στε μαζί, αχώριστοι κι ευτυχισμένοι κι αυτή είναι η μεγαλύτερή σας αδυναμία, μια αδυναμία χάρη στην οποία οι παλάμες δε σφίγγουν, αλλά ανοίγουν για χάδια και το σώμα, αντί να μένει στητό κι ανεπηρέαστο, τσαλακώνεται για ν’ αγκαλιάσει επηρεασμένο από έρωτα.