Η ζήλια είναι αυτοάνοσο νόσημα

Έπειτα από πολλές αποτυχημένες σχέσεις, έπειτα από πολλές νύχτες που η μοναξιά σου αποδείχθηκε νικήτρια, σερβίροντας σε ‘σένα την ήττα, από όλες εκείνες τις βόλτες που βγήκες να πάρεις τον αέρα σου μα τελικά κι αυτός σου ήταν ανυπόφορος, βρήκες έναν άνθρωπο να συνυπάρξεις κι ορκίστηκες ότι θα ‘σαι η καλύτερη εκδοχή σου μαζί του. Σου υποσχέθηκες να προσέχεις περισσότερο αυτή τη φορά, επειδή ξέρεις ποια λάθη σε οδήγησαν στους χωρισμούς σου. Το ένστικτό σου σού λέει ότι αυτός ο άνθρωπος ήρθε για να μείνει και δεν πρέπει να τον χάσεις. Δε θα αντέξεις ξανά την απώλεια, το σπίτι σου άδειο, μόνο το δικό σου μαξιλάρι στο κρεβάτι, το τηλέφωνο να παραμένει σιωπηλό για ώρες.

Δε γνωρίζεις καλά με ποιον έχεις να κάνεις κι ενθουσιάζεσαι στην ιδέα έναρξης μιας νέας ιστορίας, που δεν έχει να θυμίζει σε τίποτα τις προηγούμενες. Περνάς χρόνο, ώστε να ‘σαι εκεί όταν σε χρειαστεί, τον σκέφτεσαι και νιώθεις μέσα σου τα κομμάτια να φλέγονται, μα αφήνεις τον εαυτό σου στην άκρη, επειδή εσύ μπορείς να περιμένεις, προτεραιότητα έχει ο άλλος και δεν πρέπει να τον αφήσεις να φύγει από τα χέρια σου.

Μετά από λίγο καιρό, είναι γεγονός ότι γνωρίζετε κάπως καλύτερα ο ένας τον άλλον, η οικειότητα μεταξύ σας έχει αποκτήσει άλλες διαστάσεις κι εσύ είχες υποσχεθεί να ‘σαι κοντά του και στα καλά και τα άσχημα. Έτσι δεν είχες υποσχεθεί; Ναι. Μα τον βλέπεις κάπως απόμακρο τελευταία. Τι έχει αλλάξει; Σπας το κεφάλι σου, αλλά λες «όχι, περνάει τη φάση του».

Τα τηλεφωνήματα αρχίζουν να αραιώνουν. Ανακαλύπτεις ότι αρχίζει κάτι να σε τρώει, αλλά δε θες και να το παραδεχτείς, επειδή πρέπει να δείξεις άρτιος, πλήρης, χωρίς ανασφάλειες. Αν, όμως, είσαι άρτιος, δεν πρέπει να του σταθείς σε όποια δυσκολία περνάει, εφόσον τις δικές σου ανασφάλειες τις έχεις λυμένες; Καμία από αυτές τις σκέψεις δε φαίνεται ότι μπορείς να χωνέψεις. Απόψε σου ακύρωσε το ραντεβού που είχατε κανονίσει πριν από μια εβδομάδα κι εσύ σκεφτόσουν από εκείνη τη μέρα τι θα φορέσεις και πώς θα φερθείς, προκειμένου να του εγείρεις κάπως το ενδιαφέρον που, σύμφωνα με κάποιες ενδείξεις, έχει χαθεί, έχεις φανταστεί απ’ την αρχή μέχρι το τέλος τις απαντήσεις σου, τα έχεις προβλέψει όλα, επειδή ξέρεις τι θα πει και τι θα ρωτήσει. Τον ξέρεις. Εσένα, όμως, πόσο σε ξέρεις;

Και φυσικά τις επόμενες μέρες ακούς μια συγγνώμη να βγαίνει από το στόμα του, λες και κάποιος πάτησε ένα κουμπί μέσα του κι αυτό παίζει στο replay. Λέει ότι του έτυχε κάτι στη δουλειά κι έπρεπε να περάσει από εκεί. Και την προηγούμενη φορά το ίδιο είπε. Κάποια στιγμή, την ώρα που αυτός συνεχίζει απτόητος την απολογία του, ακούγεται ξαφνικά ήχος από κάποια ειδοποίηση στο κινητό του. Τα δευτερόλεπτα που του παίρνει για να διαβάσει το μήνυμα, εσύ παρατηρείς τις κόρες των ματιών του να διαστέλλονται. Βλέπεις το πρόσωπό του να ‘χει χλομιάσει και τα χέρια του να τρέμουν.

Εσύ πρώτη φορά μπαίνεις στη διαδικασία να παρατηρείς και να επεξεργάζεσαι αυτές τις λεπτομέρειες. Είχες υποσχεθεί να μείνεις στην ουσία της σχέσης, κι ας βλέπεις τώρα μία-μία τις λεπτομέρειες να σου κρούουν τον κώδωνα της απάτης. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό, απλώς νιώθεις ότι όλα αυτά τα μικρά, αυτές οι ακυρώσεις, τα μυστηριώδη μηνύματα κάθε μέρα, στήνουν φωλιά μέσα σου, σπέρνουν την αμφιβολία και γκρεμίζουν την αυτοπεποίθηση που έχεις χτίσει -σε όποιο επίπεδο κι αν την έφτασες.

Υπάρχει άλλο πρόσωπο, λες. Είναι το μόνο που σκέφτεσαι, επειδή αυτό μπορείς να σκεφτείς. Από τη μία, εκείνη η φωνή στο κεφάλι σου που σου ψιθυρίζει ότι δεν τρέχει τίποτα, ότι απλά πρέπει να ηρεμήσεις και να καταλάβεις τον άλλον, να κάνεις υπομονή. Από την άλλη, μια άλλη φωνή σου φωνάζει αδιάκοπα κάτι για σήματα κινδύνου, για κρυφές συναντήσεις ενώ εσύ κοιμάσαι κι ονειρεύεσαι να δινόταν τέλος σε αυτό το δράμα, για φιλιά κι αγκαλιές από άλλα χείλη και χέρια, όχι απ’ τα δικά σου. Και φυσικά υπερισχύει αυτή η άποψη μέσα σου, εξάλλου ποτέ κανένας από τους άλλους δε σου έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον.

Μήπως, όμως, εσύ δεν ενδιαφέρθηκες πραγματικά για εσένα; Μήπως τα έδωσες όλα, προκειμένου να ικανοποιηθούν εκείνοι κι άφησες τον εαυτό σου ανικανοποίητο; Χρειάζεται, όμως, να θρέψεις και ‘σένα, χρειάζεται να σε φροντίσεις, να συμφιλιωθείς μαζί σου. Ειδάλλως, ο εαυτός σου μπορεί να γίνει ο χειρότερος εχθρός σου. Η ζήλια μπορεί να γίνει ένα ισχυρό «αυτοάνοσο νόσημα», που πλήττει τον ίδιο σου τον οργανισμό, με αποτέλεσμα όντας εξασθενημένος και καταπονημένος να μην μπορεί να μεριμνήσει για εσένα.

Φοβάσαι μη μείνεις μόνος και γυρίσεις πάλι σε εκείνη την εποχή όπου τα πάντα ήταν μαύρα και περιφερόσουν στο σκοτάδι, μην μπορώντας να διακρίνεις τη δική σου υπόσταση μέσα σε αυτό και μην έχοντας τη δύναμη και τον τρόπο να βρεις το κεράκι που λέγεται «αυτοεκτίμηση» και να το ανάψεις με τη φωτιά που κρύβεις μέσα σου. Έτσι, αντί να την εξωτερικεύεις και να πολεμάς με το μοναδικό αυτό όπλο απέναντι σε όποια δυσχέρεια, την κρατούσες μέσα σου πεισματικά και κάθε μέρα αυτή βεβήλωνε την αυτοεικόνα σου.

Επιδίωξε μια συζήτηση. Ρώτησε τον άνθρωπό σου αν έχει κάτι αυτόν τον καιρό κι αν μπορείς εσύ να βοηθήσεις. Κράτα τη συνείδησή σου ήσυχη από τα ανήσυχα παρελθόντα σου κι επικεντρώσου στο τώρα, που έχεις ακόμα την ευκαιρία να απολαύσεις. Ό,τι και να γίνει, κι ας μην είναι ο κατάλληλος για ‘σένα, κι ας έγιναν όλα λάθος, όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας κι έχεις τη δυνατότητα να τα δεις απ’ την πιο βιώσιμη κι ευχάριστη.