Κανένας δεν έρχεται με εργοστασιακές ρυθμίσεις

Όπως κι όλοι μας, έτσι κι εσύ γνωρίζεις ότι εκ των πραγμάτων δεν είσαι ρομπότ και γελάς κάθε φορά που χρειάζεται να το αποδείξεις αποκρυπτογραφώντας κάποια γράμματα της αλφαβήτου και ψηφία προκειμένου να ολοκληρώσεις μια διαδικτυακή διαδικασία. Κι όμως, ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζεις πολλές φορές κάποια γεγονότα φυλακίζουν το μυαλό σου στην ασφαλή και βολική πεποίθηση ότι είσαι ένα ρομπότ. Ένα ρομπότ που είναι εκ προοιμίου προγραμματισμένο να σκέφτεται και να πράττει με συγκεκριμένες και προσαρμοσμένες μεθόδους, αλλά και με όσα στην πορεία τυγχάνουν τροποποίησης εκ μέρους των άλλων.

Και ξέρεις τι γίνεται, τα κουτάκια είναι η εύκολη λύση, γιατί είναι στοιβαγμένα και ταιριασμένα στο κεφάλι σου με τέτοιον τρόπο ώστε να πετυχαίνεις εσύ κάθε φορά τη μεγαλύτερη γνωστική οικονομία που μπορείς. Κι η αλήθεια είναι ότι την πετυχαίνεις σε μεγάλο βαθμό όταν λαμβάνεις σαν παθητικός δέκτης όλα τα εναύσματα του περιβάλλοντός σου κι όσα σου ‘χει χαρίσει η φύση, παραμελώντας το γνωστικό φόρτο που θα προκαλούσαν σκέψεις του τύπου: Εμένα μου αρέσει αυτό που συμβαίνει; Είμαι έτσι και δε θ’ αλλάξω ή μήπως μπορώ να είμαι αυτό που θέλω αν έστω και λίγο κουνήσω το δαχτυλάκι μου;

Αυτή είναι, λοιπόν, η βασική διαφορά μας με τα ρομπότ. Ότι εμείς έχουμε τη δυνατότητα να «φορτωθούμε» μ’ αυτές τις σκέψεις, με προβληματισμούς, ν’ αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι και να γίνουμε αυτοί που θέλουμε, αξιοποιώντας το οπλοστάσιο της φύσης και των ερεθισμάτων μας στο μέγιστο βαθμό για να γίνουμε αρεστοί πρώτα απ’ όλα από ‘μας.

Απ’ τη μία είναι η βιολογία του σώματός σου που δεν μπορείς να παραμελήσεις, γιατί αποτελεί τη βάση σου, αυτό απ’ το οποίο ξεκινάς κι απ’ την άλλη, οι εμπειρίες που σου τυχαίνουν και πολλές φορές δεν μπορείς να ελέγξεις τον αντίκτυπο που θα σου αφήσουν, εμπειρίες τις οποίες στην αρνητική τους χροιά αποκαλούμε συνήθως τραυματικά γεγονότα, που όμως μεγαλοποιούμε τόσο, ώστε θεωρούμε τις επιδράσεις τους μόνιμες κι οριστικές.

Έλα όμως που υπάρχουν και οι εμπειρίες που επιλέγεις εσύ να ζήσεις, υπάρχει εκείνο το συνειδητό κομμάτι του εαυτού που γνωρίζει τι θέλει, τι αγαπά, τι τον ενοχλεί και τι τον κρατάει στάσιμο, υπάρχει η περιβόητη δύναμη της θέλησης που καθιστά τα αποκαλούμενα τραυματικά γεγονότα, στιγμές τις οποίες έχουμε τα κότσια να αφήσουμε πίσω μας κρατώντας το ουσιώδη τους ρόλο ως μαθήματα ζωής. Κι είναι αυτά τα οποία με τη σειρά τους μπορούν να σου δείξουν τι είναι αυτό που πραγματικά θέλεις, αρκεί να έχεις τη θέληση να το διεκδικήσεις.

Είμαστε φτιαγμένοι από εύπλαστο υλικό, σαν από πλαστελίνη που πιάνουμε στα χέρια μας και βάζοντας φαντασία δημιουργούμε σχήματα, και που  πολλές φορές παρατάμε σε κάποιο ξεχασμένο συρτάρι κι αυτή σκληραίνει. Εσφαλμένα θεωρούμε ότι πλέον έχει αποκτήσει το σχήμα που ‘χει αποκτήσει, ότι είναι αμετάβλητη κι έτσι την αφήνουμε ξεχασμένη. Κάπως έτσι, αφήνουμε ξεχασμένη και τη ζωή μας έτσι όπως την έχουν ορίσει φύση, οικογένεια και κοινωνία, αλλά ξεχνάμε κι ότι το συρτάρι δεν έχει κλείσει μια για πάντα, αρκεί να θέλουμε να το ανοίξουμε.

Αρκεί να θέλουμε να πιάσουμε τη ζωή στα χέρια μας, να την πλάσουμε, κι αυτή τη φορά όχι δημιουργώντας κουτάκια, αλλά όμορφα κι ελεύθερα σχήματα χωρίς φρένα και ταμπού. Είμαστε φτιαγμένοι από εύφλεκτο υλικό, μα είναι μέχρι να πάψουμε να φοβόμαστε τη φωτιά, είναι μέχρι να την ανάψουμε εμείς οι ίδιοι μέσα μας.