Όλοι μας, σ’ αυτή τη ζωή, έχουμε συναναστραφεί με πολλών λογιών ανθρώπους· συνάδελφους, φίλους, γνωστούς, συμμαθητές, περαστικούς. Απ’ όλους αυτούς, άλλοι έμειναν απλοί γνωστοί, άλλοι έφυγαν, άλλοι έγιναν κολλητοί και άλλοι έγιναν οικογένεια. Το μόνο σίγουρο είναι πώς κανένας τους δεν κρίθηκε βάση χρόνου, αλλά από στιγμές, συναισθήματα, στήριξη και αγάπη. Και μέσα σ’ όλους αυτούς ήταν κι εκείνοι που αποκαλούνται «τρελοί», που ήρθαν στη ζωή μας και την έκαναν άνω κάτω σε δευτερόλεπτα -το καλό «άνω κάτω».
Κι είναι ωραίοι «τρελοί», γιατί αγαπούν τη ζωή, έχουν μια αύρα μεθυστική με την παρουσία τους, έχουν ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη τους, τύπου “brighter than my future”, λες και δεν έχουν στεναχώριες. Φέρνουν τα πάνω-κάτω γιατί δημιουργούν μια οπτική της ζωής τόσο χαρούμενη και διαφορετική που ανατρέπουν ό,τι σταθερά είχες χτίσει μέχρι τώρα γι’ αυτή. Εμφανίζονται αναπάντεχα, χωρίς κάποια προειδοποίηση και εισβάλουν με το έτσι θέλω στη ζωή σου δηλώνοντας φωναχτά και βροντερά «ήρθα για να μείνω»· και μένουν.
Πιθανότατα, όλα ξεκίνησαν πολύ περίεργα, γι’ άλλους σε ένα πάρκο, για περισσότερους στη δουλειά, για μερικούς σ’ ένα καφέ. Η τοποθεσία δε μετράει και τόσο σε σύγκριση με το τι ακολούθησε καθώς εσύ καθόσουν αμέριμνα στον εσωτερικό σου κόσμο λίγο πριν ακούσεις αυτήν τη φωνή. Τη φωνή του ανθρώπου που δε φανταζόσουν ότι θα ερχόταν στη ζωή σου, με μια τόσο απλή κίνηση· του χαιρετισμού. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η συζήτηση περί ανέμων και υδάτων. Πώς σε λένε, πού μένεις, γιατί είσαι εδώ κ.λπ.. Μέχρι που κάποια στιγμή αναφέρθηκε κάτι που με ακραίο ζήλο και με χαρά συμφωνήσατε και ταυτιστήκατε. Αυτή η συζήτηση κατέληξε σε ραντεβού για καφέ, ο καφές κατέληξε να διαρκέσει «άπειρες» ώρες κι έτσι ξεκίνησε η καθημερινή τριβή επικοινωνία κι οι συναντήσεις. Όλο και περισσότερη ταύτιση, όλο και περισσότερη συμπόνια, όλο και περισσότερα συναισθήματα.
Θα έλεγε κανείς πως αυτή γνωριμία ήταν καρμική, μια σύνδεση παρμένη από άλλο κόσμο και πλανήτη, λες και κάποιος κινούσε τα νήματα κι αυτή η συνάντηση έπρεπε να γίνει εκείνη τη χρονική στιγμή σε εκείνο το συγκεκριμένο σημείο. Ίσως και να έπρεπε. «Αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο ίδιος με εμένα και τόσο διαφορετικός ταυτόχρονα, δε γίνεται να συμπληρώνει τις προτάσεις μου», κι όμως γίνεται. Μέσα σ’ ένα χρονικό διάστημα πολύ μικρό συγκριτικά με το πώς «πρέπει» να αγαπήσεις και να αγαπηθείς σύμφωνα με το κατεστημένο, ανοίχτηκες σ’ αυτόν τον άνθρωπο, εξέφρασες όλα σου τα ψυχολογικά και τον εμπιστεύτηκες με τα μάτια κλειστά. Όχι γιατί δεν ήξερες καλύτερα αλλά γιατί σου ενέπνευσε αυτήν την εμπιστοσύνη και το απέδειξε κιόλας με τις πράξεις του.
Ξενύχτια, συζητήσεις, μεθύσια, αμέτρητα βρισίδια σε πρώην, μ’ έναν άνθρωπο που ίσα-ίσα γνώριζες. Να του εκμυστηρεύεσαι τα όνειρά σου χωρίς φόβο πως θα τα «κλέψει», τα μεγαλύτερά σου μυστικά χωρίς φόβο πως δε θα τα κρατήσει, τις μεγαλύτερές σου ανασφάλειες χωρίς ντροπή πως θα σε κρίνει. Και γελάσατε και κοροϊδέψατε και δημιουργήσατε και inside jokes από την πρώτη στιγμή. Και έκατσε και άκουσε και συμβούλεψε και συμπαραστάθηκε. Ίσως και περισσότερο από «δικά σου» άτομα που είναι εκεί χρόνια, γιατί οι φιλία δεν αναδεικνύεται από τον χρόνο που διήρκησε αλλά από τα συναισθήματα που δημιούργησε.
Αυτές αποκαλούνται αυθόρμητες φιλίες, αυτές που δημιουργήθηκαν σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα χωρίς ενδοιασμούς, δημιουργώντας ανθρώπινους δεσμούς δυνατούς και αγέρωχους στην πάροδο του χρόνου. Γιατί ο αυθορμητισμός ήταν το κλειδί που άνοιξε αυτό το κουτί, δεν έγινε τίποτα βεβιασμένα ούτε με κάποια τακτική, απλά έγινε το κλικ και άνοιξε σαν το κουτί της Πανδώρας. Από αυτό το κουτί όμως ξεχύθηκε αγάπη, εμπιστοσύνη, συναισθηματισμός, χαρά και όλα τα καλά του κόσμου. Γιατί για ακόμα μια φορά, αποδεικνύεται πως οι φιλίες δε χρειάζονται χρόνια για να μείνουν αγέρωχες και αναλλοίωτες, στιγμές και ενσυναίσθηση είναι αρκετά για να τις δημιουργήσουν και να τις κάνουν αθάνατες στην πάροδο του χρόνου.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν σ’ αυτούς τους «τρελούς» που ήρθαν, έμειναν, υπέμειναν κι αγάπησαν όλα αυτά που εμείς θεωρούσαμε not enough· τις αναποδιές, τις ανασφάλειες, τα νεύρα, τις στεναχώριες. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σ’ αυτούς που μας αγάπησαν για αυτό που είμαστε, κι έβγαλαν στην επιφάνεια τον καλύτερό μας εαυτό, σπρώχνοντάς μας μέρα με τη μέρα να κατακτήσουμε τον κόσμο όλο.
Συντάκτης: Αθανασία Κεχαγιά
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
