Bλέποντας τον μεγάλο σου αδερφό να γίνεται μπαμπάς

Μπορούμε κάλλιστα να πούμε πώς η συμβίωση μ’ έναν μεγαλύτερο αδερφό δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Κραυγές, ζήλιες, τσακωμοί, πάνε και έρχονται σε καθημερινή βάση, με τους γονείς να επεμβαίνουν σαν δικαστές του Αρείου Πάγου να διαπραγματευτούν την κατάσταση. Όταν έρθει η ενηλικίωση, όμως, αυτοί οι καβγάδες για το ζεστό νερό του μπάνιου, γίνονται ολονύχτιες συζητήσεις προβλημάτων με ποτό και σνακς. Οι χαρές, η περηφάνια, η συμπαράσταση που έχουμε ζήσει με κι από τα αδέρφια μας είναι κάτι το αδιανόητο, το πιο όμορφο πράγμα που μπορεί να υπάρξει στη ζωή ενός ανθρώπου. Γιατί καλώς ή κακώς, κανένας δεν πρόκειται να σε κράξει, να σε καμαρώσει και να σου συμπαρασταθεί σαν τον μεγάλο αδερφό που νιώθεις τη παρουσία του χωρίς να είναι καν στον χώρο.

Μεγαλώνοντας, η συνύπαρξη στο ίδιο σπίτι είναι σχεδόν ανύπαρκτη, ο καθένας έχει τη ρουτίνα του, τη δουλειά του, τις υποχρεώσεις και τα θέλω του. Έτσι είναι η συνεχής εξέλιξη της οικογένειας: οι γονείς μένουν σταθερά και τα παιδιά ανοίγουν τα φτερά τους για νέους ουρανούς. Έρχεται η στιγμή λοιπόν, το οικογενειακό ανακοινωθέν πως θα γίνει πατέρας· πρώτο σοκ. Χαρές, πανηγύρια, κλάματα, λυγμοί. Όμως αυτό, δε φτάνει ούτε στο ελάχιστο το δεύτερο σοκ, που εμφανίζεται όταν βλέπεις τον μικρό σου θησαυρό για πρώτη φορά. Όταν έρχεται πρώτη μέρα στο σπίτι από το νοσοκομείο, στην αγκαλιά του μεγάλου σου αδερφού, σπέρνοντας τη μυρωδιά του μωρού, τη μωρουδίλα που λέμε, σε όλο τον χώρο του σπιτιού. Χωρίς να κοιτάει, χωρίς να μιλάει, σου έχει κλέψει την καρδιά ολοκληρωτικά, δημιουργώντας ένα είδος αγάπης πρωτόγνωρο για σένα, την ανιδιοτελή αγάπη της θείας. Και πλέον, δεν είσαι το μικρό αδέρφι, είσαι η θεία του παιδιού, οι γονείς σου έγιναν οι παππούδες κι ο αδερφός σου είναι ο πατέρας. Οι ρόλοι ανακατεύτηκαν.

Όλη η κατάσταση φωνάζει “μεγαλώνουμε” κι εσύ κοιμάσαι ανέμελος θεατής, μέχρι να σου χτυπήσει αυτή η συνειδητοποίηση την πόρτα. Η οικογένεια διασκορπίζεται, δε συνυπάρχετε πλέον όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι, ο καθένας σας ξεχωριστά έχει τη δική του μικρή οικογένεια που συμβάλει στην μια μεγάλη που ανήκετε όλοι μαζί. Το οικογενειακό δέντρο ανοίγει τα κλαδιά του και μπαίνουν καινούργιοι χαρακτήρες στο έργο. Και κάθεσαι στη γωνίτσα σου και παρατηρείς, αυτόν τον άνθρωπο, τον μεγάλο σου αδερφό, που σε ξεζούμιζε όλα τα χρόνια της ζωής σου και σε τυραννούσε, να ωριμάζει από τη μία μέρα στην άλλη και να γίνεται μπαμπάς. Όχι απλώς πατέρας, ένας υπέροχος μπαμπάς, που ζει κι αναπνέει για να είναι η οικογένειά του καλά, που είναι ήρωας για το μικρό σου ανίψι που τον αντιγράφει σαν εκτυπωτής. Η επιμονή που δεν είχε μεγαλώνοντας μαζί σου, τώρα έχει τετραπλασιαστεί κι αφομοιώνεται ολοκληρωτικά στη δική του μικρή οικογένεια.

Κι ο θαυμασμός μεγεθύνεται- δεν είναι πλέον εκείνο το σπαστικό πράγμα που σου τη λέει μονίμως, που ό,τι και να κάνεις είσαι μια άχρηστη μικρή πλέμπα, αν και πόσο περήφανος είναι για σένα το ξέρει μόνο αυτός. Βλέπεις μια πλευρά του που δεν ήξερες ότι υπήρχε, ίσως και να μην υπήρχε βέβαια, να γεννήθηκε αναγκαστικά από το πατρικό ένστικτο που ξύπνησε μέσα του όταν πήρε πρώτη φορά το παιδί του αγκαλιά. And it’s okay. Δεν άλλαξε μόνο αυτός, άλλαξες κι εσύ. Οι συνθήκες σάς ωρίμασαν διαφοροποιώντας τη σχέση σας εξ’ ολοκλήρου. Δε χωράνε πλέον μικροπρέπειες ανάμεσά σας, η αγάπη που έχετε ο ένας για τον άλλον δυναμώνει και δεν μπορεί να σας χωρίσει τίποτα και κανένας. Σου χάρισε έτσι απλόχερα ένα πανέμορφο ανθρωπάκι που μπορείς ν’ αποκαλείς ανίψι και σ’ έκανε τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο.

Ο ερχομός ενός μωρού, το μόνο που μπορεί να επιφέρει σε μια οικογένεια είναι πλήρης κι ατελείωτη χαρά. Βλέποντάς το να μεγαλώνει, να γελάει, να κλαίει, να ζεις μαζί του όλες τις φάσεις που περνάει ένα μωρό μέχρι να γίνει νήπιο. Να σε κοιτάει μέσα στα μάτια γιατί θέλει να μάθει από σένα και σε εμπιστεύεται, γιατί είσαι οικογένεια! Όλα αυτά, δεν είναι δεδομένα, δεν είναι όλα τα αδέρφια αγαπημένα, δεν είναι όλες οι θείες ευτυχισμένες με το ανίψι τους. Για εμάς όμως, που έχουμε την πολυτέλεια ν’ αποκαλούμαστε θείες/θείοι, θα ήταν πολύ όμορφο να δείχνουμε την ευγνωμοσύνη μας στ’ αδέρφια μας, που μας επέτρεψαν και μας ήθελαν ως ένα κομμάτι της καινούργιας τους οικογένειας. Που αποφάσισαν να μοιραστούν αυτό το καινούργιο, όμορφο και δύσκολο κομμάτι της ζωής τους μαζί μας. Δεν υπάρχει καλύτερος ορισμός της αγάπης από το ν’ ακούς το σπλάχνο του αδερφού σου, του ίδιου που σε μεγάλωσε, να σε φωνάζει θεία. Να διαμορφώνετε ο ένας τον άλλον, εσύ να του διδάσκεις κι αυτό να σου μαθαίνει!

ΥΓ: Στον αγαπημένο μου αδερφό. Ευχαριστώ που με έκανες θεία!