Έχετε προσέξει πόσο πιο όμορφοι γινόμαστε αφού χωρίσουμε;

Πρώτος έρωτας. Πόσο όμορφος, πόσο ιδανικός φαντάζει. Αυτός ο έρωτας των νιάτων, ο ξέγνοιαστος, ο τρελός, ο αναπάντεχος. Που σε βρήκε από εκεί που δεν το περίμενες, που δάγκωσες τη λαμαρίνα χωρίς δόντια. Ο πιο όμορφος και ο πιο δύσκολος ταυτόχρονα. Ξεκινάει σαν ένα όνειρο απατηλό, ενθουσιασμός, χαρά, τρέλα στο έπακρο, είναι αληθινός, αμοιβαίος, το νιώθεις με όλο σου το είναι, το ξέρεις! Κι έτσι ξαφνικά, όπως ακριβώς άρχισε, τελειώνει. Μπαίνει μια τελεία και νιώθεις ότι έχει χαθεί όλη η σειρά- στην πραγματικότητα, όμως, απλώς τελείωσε άλλος ένας κύκλος της.

Κι έτσι, ξεκινάς να βγαίνεις περισσότερο με φίλους, γνωστούς, κάνεις καινούργιες γνωριμίες, μεθύσια, ανούσια φλερτ, για να γεμίσεις κάπως τις ώρες που κάποτε τις γέμιζε ο έρωτας. Όταν πέσει η νύχτα, αντιλαμβάνεσαι το κενό που παραμένει ανάμεσα στο στήθος σου, παρέα με τις αναμνήσεις και τα κοινά όνειρα, που τώρα απλώς αιωρούνται ανεκπλήρωτα. Νεύρα, στεναχώρια, ξεσπάσματα, αδιαφορία, λίγες από τις επιπτώσεις που δημιουργεί· ξεκινάς το κάπνισμα, τα ξενύχτια, δεν τρως κι όλο περισσότερο απομακρύνεσαι και κλείνεσαι στον δικό σου μικρό κόσμο.

Σκέφτεσαι τα ίδια και τα ίδια. Παίζουν σε replay οι αναμνήσεις και πονάς και κλαις και σωριάζεσαι. Μέχρι που μια μέρα, έτσι στα ξαφνικά, σηκώνεσαι· «Όπα ρε φίλε, τι κάνω με τη ζωή μου;» Συνειδητοποιείς πόσα χάνεις εξαιτίας ενός ανθρώπου που έφυγε. Λες κι η ζωή τελείωσε, δεν έχει παρακάτω, έφυγε κι άφησε πίσω συντρίμμια όπως τραγουδάει η Χάρις. Κι αυτή η συνειδητοποίηση είναι που σε ξυπνάει από τον λήθαργο που ζούσες μέσα σ’ αυτή τη σχέση, διότι πια, βλέπεις πράγματα που παλαιότερα δεν τους έδινες σημασία. Τώρα όμως, βγαίνει νόημα, σιγά-σιγά αρχίζουν και κολλάνε τα κομμάτια του παζλ. Γιατί έγινε, γιατί για να επέλθει αυτός ο χωρισμός, κάποια ουσία θα είχε. Καταλαβαίνεις πως τελικά δεν ταίριαζες μ’ αυτόν τον άνθρωπο, οι παράλληλες ευθείες σας δε βρήκαν το κοινό τους σημείο. Κι είναι οκ αυτό, τελικά.

Διότι, όλα έχουν έναν απώτερο σκοπό: να μας φτάσουν στο μονοπάτι που πρέπει ν’ ακολουθήσουμε. Μετά από την πρώτη ήττα στην αγάπη, γεννιέται αυτός ο δυναμικός καινούριος άνθρωπος, που έχασε την αθωότητα του, αλλά κέρδισε μια πιο συνειδητοποιημένη οπτική για το πώς να πλησιάζει τους ανθρώπους. Ξεχειλίζει από μέσα του η αλλαγή, βγαίνει από το κουκούλι του, ξεπηδάει η δυναμικότητα από μέσα σαν αντανάκλαση του φωτός. Βαραίνει το βλέμμα, η καρδιά κλείνεται κι ανοίγει μόνο εκεί που θεωρεί ότι αξίζει.

Αυτή η αναγέννηση που δημιουργείται, αλλιώς ονομάζεται και glow up μετά τον χωρισμό, αυτός ο αναπροσδιορισμός, η τεράστια μεταμόρφωση στη ζωή σου. Γιατί δε μιλάμε γι’ αυτή περισσότερο; Αυτόν τον πόλεμο που έζησες με τον εαυτό σου, τη συνεχή διαμάχη μέσα στο κεφάλι “φταις/όχι δε φταις”, όπως στα καρτούν με το αγγελάκι και το διαβολάκι, που μετατράπηκαν σε “δε με νοιάζει πραγματικά καθόλου”! Όλες εκείνες τις παλιές πτυχές της προσωπικότητάς σου που χάνεις, για να κερδίσεις καινούργιες, σημαντικότερες!

Αυτή η στεναχώρια, αυτό το heartbreak, δημιούργησε την ατομάρα που είσαι σήμερα. Το δυναμικό, το έτοιμο, που ξέρει τι ζητάει, πώς να το ζητήσει και τι ακριβώς είναι αυτό που θέλει δίπλα του. Που μέσα στη σκοτοδίνη αγάπησε τον εαυτό του έτσι όπως δεν το έχει αγαπήσει κανένας, που έπεσε και ξανασηκώθηκε στα πόδια του, που πήρε το πληγωμένο παιδί μέσα του και του είπε “θα περάσει” και το περιέθαλψε βάζοντάς το για ύπνο. Γι’ αυτό λοιπόν, οφείλουμε κι ένα ευχαριστώ στον πόνο. From great pain, comes great change. Και ξέρετε τι λένε; Μετά απ’ αυτό, δεν ξαναπέφτεις. Μωρέ λες;