Προφανές ότι δεν ταιριάζετε, όμως εσείς συνεχίζετε να το προσπαθείτε

Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που βγήκατε ένα όμορφο ραντεβού. Πέρασε καιρός από τότε που κοιμηθήκατε αγκαλιά, από τότε που φιληθήκατε πριν φύγετε για τη δουλειά, από τότε που σου έφτιαξε καφέ για καλημέρα, που σου έκοψε ένα λουλούδι με το αγαπημένο σου χρώμα. Που φάγατε ένα όμορφο βραδινό με συντροφιά το κρασί και την τηλεόραση από πίσω να παίζει χαλαρή μουσική. Τι σας κρατάει μαζί; Τι είναι αυτό που δε σε αφήνει να καταλάβεις ότι είστε μαζί αλλά χώρια; Χάνετε μεταξύ σας πολύτιμο χρόνο που θα μπορούσατε να τον ξοδέψετε, κυριολεκτικά, με τον άνθρωπό σας, όπου μέρα με τη μέρα, μένοντας στο μοτίβο αυτό, φεύγει και πιο μακριά.

Φίλοι, φίλες και γνώστες επί του θέματος, επιμένουν και συμβουλεύουν να λήξει. Εσύ κάθεσαι περιμένοντας να γίνει το θαύμα και ν’ αλλάξουν τα πράγματα. Να επιστρέψετε εκεί που ήσασταν, σ’ αυτήν την όμορφη αρχή που έμοιαζαν όλα του ονείρου, οριακά βγαλμένα από τη wonderland. “Βρήκα το άλλο μου μισό” λες, και στηρίζεσαι πάνω σε αυτές τις αναμνήσεις ξεχνώντας όλα τ’ άσχημα που έχει φέρει αυτή η σχέση/δεσμός· πες το όπως θες! Ξεχνάς όλα εκείνα τα βράδια που έκλαιγες με μόνη παρέα τον εαυτό σου να σε παρηγορεί. Ξεχνάς την κατανόηση που δεν υπήρξε από την άλλη μεριά του νομίσματος. Σχέση: 1+1=1. Απλά και λιτά, μαθηματικά. Όποιος θέλει, ας διαφωνήσει. Αυτή είναι η εξίσωση, αυτή υπήρξε για πολλές δεκαετίες.

Κολλάμε μ’ έναν άνθρωπο και ζούμε παθογένειες γιατί αυτό επιτρέπουμε εμείς στον εαυτό μας να βιώσει! Οι πράξεις που δεχόμαστε και τα συναισθήματα που εισπράττουμε, συχνά, είναι αντανάκλαση του πώς αντιλαμβανόμαστε κι εκτιμούμε τον εαυτό μας, το εγώ μας! Όταν αυτά τα δύο είναι σε χαμηλό επίπεδο, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε μια βλαβερή προς εμάς συμπεριφορά. Δηλαδή, το πόσο δεν ταιριάζουμε με αυτόν τον άνθρωπο, πόσο πολύτιμο χρόνο χάνουμε από τη ζωή μας για να μη χαλάσουμε τη σχέση μας. Κι έτσι, επιβιώνουμε αντί να νιώθουμε.

Βλέπεις ζευγάρια, να έχουν αλλάξει ριζικά τη ζωή τους εξαιτίας αυτού του πολέμου που ζουν με τον εαυτό τους, να έχουν χαθεί από τις παρέες τους, να έχουν κλειστεί στα καβούκια τους, να μη συναναστρέφονται με κανέναν εκτός της σχέσης τους. Βλέπεις τη στεναχώρια και τη μιζέρια μέσα τους, στο βλέμμα τους, στη συμπεριφορά τους, στην καθημερινότητά τους! Υπεκφεύγουν καταστάσεων γιατί τους βολεύει να μείνουν σε άλλες -κι ας μην είναι υγιείς- από το να υποβάλουν τον εαυτό τους στο να ζήσει κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό. Κλείνουν τα μάτια στο πρωτοφανές και κοιτάνε μόνο αυτό που θέλουν να κοιτάξουν, το γνώριμο, το σίγουρο, ό,τι και να είναι αυτό. Αρκεί να έχουν κάποιον δίπλα τους.

Πάντα ξέρεις και το γνωρίζεις καλά μέσα σου, όταν κάτι δεν πάει καλά. Ξέρεις ότι πρέπει να λάμπεις, όχι να μιζεριάζεις όλη μέρα. Δε γίνεται να κλείνεις τ’ αυτιά σου όταν όλοι γύρω σου επιμένουν στο ίδιο πράγμα. Όταν επανειλημμένως σου υπενθυμίζουν την κακή υγεία αυτής της συνύπαρξης. Get out of your comfort zone επιτέλους. Δε θα έρθει το τέλος του κόσμου, ούτε θα πεθάνει κανένας. Στασιμότητα και πλήξη, επίμονη κούραση και ψυχοσωματικές ασθένειες, είναι τα μόνα που πρόκειται να μείνουν στο τέλος, στη ζωή σου.

Καταστρέφεις εσένα και τον άλλον άνθρωπο με το να μένεις κάπου όπου δε χωράς. Δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για να ταιριάξουμε με όλους. Φανταστείτε τον κόσμο μας σαν μικρά κομμάτια παζλ που συμπληρώνουμε όλοι μαζί την εικόνα του. Κάποια από αυτά δε γνωρίζονται ποτέ, κάποια άλλα είναι εύκολα και τα βρίσκεις με τη πρώτη, κάποια θέλουν τον χρόνο τους για να βρεθούν. Όταν όμως βάλεις κάποιο λάθος, δε γίνεται η τελική εικόνα να σου βγει σωστή. Αλλάζεις το λάθος κομμάτι, με αυτό που ταιριάζει, απλό, Και το λάθος, θα βρει κι αυτό τη θέση του να ταιριάξει.