Πώς περνάς όταν ποτέ δεν ξέρεις τι θέλεις;

Τα πράγματα που έχουμε να επιλέξουμε σε καθημερινό επίπεδο είναι κυριολεκτικά αμέτρητα. Από το τι θα φάμε μέχρι στο τι θα φορέσουμε, από το πού θα ζήσουμε ως προς το τι σειρά θα επιλέξουμε να δούμε, δεν έχει τέλος αυτό το πηγάδι. Οπότε παιδιά, θα σας παρακαλούσα να ηρεμήσετε, γιατί εμείς οι αναποφάσιστοι δεν αντέχουμε άλλες επιλογές. «Τι θα βάλεις, πού θα πάμε, τι καφέ θα πιεις, τι θα φας, πώς θα πάμε, θα βγεις, θα στείλεις, θα έρθεις;» Δεν ξέρω!

Πιστέψτε με, πιεζόμαστε πάρα πολύ ν’ αποφασίσουμε για πολύ απλά πράγματα. Είμαστε από αυτούς που κάθονται στον διάδρομο του σούπερ μάρκετ καμιά ωρίτσα για να βρούμε την καλύτερη προσφορά -μη μας πάρουν και τα σώβρακα, θα τους τα πάρουμε εμείς! Για να καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ, είμαστε αυτοί που λιγουρευόμαστε ένα μπέργκερ αλλά στην πορεία προς αυτό, κάπως, κάτι, κάπου αλλάζει, αφού έγινε τυχαία ένας διαφορετικός συσχετισμός στο κεφάλι μας και πάπαλα το μπέργκερ, πλέον λιγουρευόμαστε παγωτό. Ούτε καν κάτι κοντά στο μπέργκερ, παγωτό ρε φίλε, αν έχεις τον θεό σου δηλαδή. Από το ένα άκρο στο άλλο.

Καμιά φορά μας μπερδεύουν με τους ανθρώπους των άκρων: Τη μία έτσι, την άλλη γιουβέτσι, όπου γιουβέτσι το ακριβώς αντίθετο. Ωστόσο, δε θα βαρεθείς ποτέ με κάποιον που είναι αναποφάσιστος! Σίγουρα, θα εκνευριστείς αρκετά, οριακά θα φτάσεις σε απόγνωση που δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, αλλά δε θα βαρεθείς ποτέ- πολύ σημαντικό. Γιατί πολύ απλά τη μία εβδομάδα είμαστε ενθουσιασμένοι με το ράφτινγκ, την επόμενη όμως είμαστε εκστασιασμένοι με το τένις. Διάλεξε και πάρε, επιλογές αμέτρητες κι άντε ν’ αποφασίσεις! Γι’ αυτό δεν έχουμε διδακτορικό σε τίποτα κι είμαστε μέτρια καλοί σε όλα. Έχουμε περάσει απ’ όλα, έχουμε δοκιμάσει τα πάντα. Γιατί ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτοι για το τι μας αρέσει τόσο, όσο αυτό που δε δοκιμάσαμε.

Σκέψου λοιπόν να είναι αναποφάσιστος άνθρωπος και να μένεις σε Θεσσαλονίκη-Αθήνα που είναι και μεγάλες πόλεις. Ο θάνατός μας, με δυο λόγια, σε μικρές καθημερινές δόσεις. Άντε, στο χωριό δεν έχεις πολλές επιλογές, διαλέγεις γρήγορα. Στην πόλη, όμως, αλλάζει το σκηνικό αφού παίζουν άλλα στάνταρ! Εδώ που τα λέμε, πιο πιθανό είναι να λυθεί το κυπριακό παρά να αποφασίσουμε πού θα πάμε για brunch. Κι άντε, αν μιλάς για φαγητό δεν ενοχλείς και κανέναν εκτός από αυτόν που πεινάει και περιμένει να αποφασίσεις. Όταν όμως μιλάς για αισθήματα; Εκεί δυσκολεύουν τ πράγματα. Κι όμως, δεν έχουμε κάποιο βίτσιο να βασανίζουμε τον κόσμο, είναι που μέσα στο κεφάλι μας ποτέ δεν είμαστε σίγουροι ότι κάναμε σωστή επιλογή. Είναι λίγο άγχος επίδοσης, λίγο ευθυνοφοβία, λίγο αναβλητικότητα μέσα στο μπλέντερ. Ασχέτως που ο έρωτας αυτά δεν τα σηκώνει.

Δεν είναι εύκολο να είσαι αναποφάσιστος παιδιά, καλό το αστειάκι, δε λέω, αλλά κουραζόμαστε με το κεφάλι μας. Καταβάθος θα θέλαμε κι εμείς να ήμασταν λίγο πιο αποφασιστικοί, θα ήταν η ζωούλα μας ελάχιστα πιο εύκολη αν εξ αρχής ξέραμε τι θέλαμε και το διεκδικούσαμε χωρίς τύψεις και δεύτερες σκέψεις. Δεν είναι μόνο ο καφές, το φαγητό και τα γκομενικά μας. Το ίδιο είμαστε και σε ζητήματα της δουλειάς και της ζωής μας γενικότερα. Θα το τολμήσω, δε θα το τολμήσω, θα παραιτηθώ/όχι δε θα παραιτηθώ. Κυριολεκτικά δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με τη ζωή μας ποτέ και πουθενά.

Και να ξέρετε, με τόσες αποφάσεις που έχουμε να πάρουμε κάθε μέρα, καταλήγουμε να παίρνουμε εκείνη που ήρθε στο κεφάλι μας ως πρώτη επιλογή, γιατί πολύ απλά καιγόμαστε στη σκέψη. Ξέρετε πού καταλήγει αυτό; Στο να μένουμε μια ζωή ανικανοποίητοι. Καμία επιλογή δε μας γεμίζει γιατί πάντα μα πάντα θα υπάρχει κάτι καλύτερο που δεν τολμήσαμε να επιλέξουμε. Μπέργκερ-παγωτό που λέγαμε πριν λίγο; Αυτό ακριβώς! Τα ζυγίζουμε όλα λες κι είμαστε μπακάλικο, να βγει μια άκρη, μόνο που τελικά μένει ένα παράπονο του στιλ «έπρεπε να είχα κάνει εκείνο». Ανικανοποίητοι μέχρι αηδίας δηλαδή! Που πάλι, αν όντως το επιλέγαμε, πάλι παίζει να μη μας ικανοποιούσε. Δε σώζεται λέμε.

Προτείνω λοιπόν, εμείς οι αναποφάσιστοι να μαζευτούμε μια μέρα όλοι, να κάνουμε μια ομαδική στο facebook ή και μια συνάντηση στο ΟΑΚΑ καλύτερα, να χωράμε περισσότεροι, να ανεβαίνουμε να πιάνουμε το μικρόφωνο και να μοιραζόμαστε ιδέες. Να πάμε για έναν καφέ, για ένα φαγητό, αν καταφέρουμε να κατασταλάξουμε πρώτα στο πού θα πάμε βέβαια! Να σταματήσουμε αυτό το bullying των αποφάσεων και να γλείψουμε τις πληγές μας. Να ξέρετε πάντως, έτσι για το κλείσιμο, πως δεν το κάνουμε επίτηδες, ούτε θέλουμε να σας παιδεύουμε. Να το θυμάστε αυτό κάθε φορά που σας σπάμε τα νεύρα, πως σ’ εμάς, τα σπάμε περισσότερο.